Toch nog een keer in Nijmegen slapen

Dag lieve mensen,

Wie had dat nu gedacht? Toch nog een keer slapen in het Nijmegen ziekenhuis. Ik had gedacht en vooral gehoopt dat dit niet meer zou gebeuren, maar helaas. Met helaas bedoel ik vooral dat ik liever thuis was geweest bij mijn zusjes. Op dit moment vind ik het helemaal niet erg om in Nijmegen te zijn en ook voor papa en mama is het alleen maar goed. Het rare van in Nijmegen opgenomen liggen is dat je veel mensen tegenkomt die je lang niet hebt gezien. Daarmee bedoel ik het personeel wat op de afdeling Q2 de Zee werkt. Ik geloof dat het eerste uur minimaal vijftien mensen even gedag hebben gezegd. En dit terwijl er maar vijf daadwerkelijk op mijn kamer hoefde te zijn. Het rare is dat iedereen vrolijk gedag komt zeggen, maar niemand blij is om mij te zien. Tenminste niet liggend in een ziekenhuisbed. “Goh, je bent toch bijna klaar?” is een veelgehoorde uitspraak. Daarnaast merk ik dat ik ook wel indruk heb gemaakt op deze afdeling. Ook dat is niet positief, maar goed, dat kunnen we toch niet meer veranderen. Iedereen die meer dan een jaar op de afdeling werkt weet nog heel goed wie ik ben en wat ik allemaal heb meegemaakt. Dat maakt een diepe indruk op ons. Ik zal jullie nu even vertellen hoe ik in Nijmegen terecht gekomen ben.
Afgelopen nacht is de koorts de hele tijd gebleven. Hoog in de 38 of laag in de 39. Vanmorgen ging het gelukkig wat beter en zakte mijn temperatuur naar laag in de 38. Er zat vooruitgang in. Dan moet er natuurlijk overleg gepleegd worden over hoe nu verder. De dokters kwamen kijken en waren redelijk tevreden. Echt een duidelijk beeld kon er niet gegeven worden en dus was ook niet duidelijk hoelang de opname zou duren. In Eindhoven is het natuurlijk een beetje lastig omdat ik dan opgenomen lig op de afdeling waar mama werkt. Dit is voor niemand een prettige situatie. Voor ons niet en voor de collega’s niet. De vorige opname is papa steeds bij mij gebleven, maar mama wil natuurlijk ook graag dicht bij mij zijn en dus werd er in goed overleg besloten dat ik naar Nijmegen zou vertrekken.
Nu is het zo dat als je opgenomen ligt in het ene ziekenhuis en je naar een ander ziekenhuis gaat, je verplicht met de ziekenauto moet. Dit in verband met verantwoordelijkheid en zo. Ik lag vanmiddag dus lekker te slapen, want echt veel energie heb ik nog niet. Toen vertelde papa ineens dat ik wakker moest worden, want de ziekenauto kwam eraan. Ik schrik me eigen een hoedje. Ik wist niet dat het zo slecht met mij ging. Daar moest ik natuurlijk wel even van huilen. Gelukkig wisten ze mij een beetje te troosten, maar pas toen ik samen met mama in de ziekenauto zat en ik merkte dat deze op het gemakje reed, was ik echt gerust gesteld.
In Nijmegen hadden ze inmiddels kamer 20 voor mij gereserveerd. Natuurlijk moeten de dokters dan weer veel weten en ben ik weer meerdere keren onderzocht. Dan merk je ook dat het fijn is dat je nu in Nijmegen ligt, want ze hebben daar toch ook weer de nodige vragen omtrent mijn persoontje. Hoe kan het dat ik nu 3 keer op rij een longontsteking heb? Wat is het beestje dat deze longontsteking veroorzaakt? Hoe kunnen we voorkomen dat ik niet nog een keer een longontsteking krijg? Allemaal vragen waar ze morgen mee aan de slag gaan. Tenminste, morgen vindt er eerst overleg plaats tussen de oncoloog, de longoloog en de infectioloog. De belangrijkste vraag die ze eerst willen beantwoorden is: Hoe belangrijk is het om te weten welk beestje er voor zorgt dat ik steeds zo ziek word? Met andere woorden, kan het volstaan met mij op dit moment beter maken en mij eventueel te ondersteunen voor de komende zes weken of moeten ze mij helemaal door de molen halen om zeker te weten wat er nu speelt? Dit laatste is natuurlijk voor mij het minst prettig, want dat betekent meer onderzoeken en eventueel straling van bijvoorbeeld een CT-scan. Ik heb mijn energie zelf al heel hard nodig, dus ze willen ook zoveel mogelijk rust aan mijn lijfje. Gelukkig hoeven wij niet te beslissen en laten we dit lekker aan de dokters over.
Ondertussen lig ik lekker te slapen. Het is een heel verschil met gisteren. Mijn temperatuur is verder gezakt en zelfs al onder de 38 graden geweest. Ik lig weer aan de monitor en mijn hartslag is zo’n beetje de helft van wat het gisteren was. Wel kun je merken dat ik het moeilijk heb met ademen en met het opnemen van zuurstof. Als ik lig te slapen hoor je allemaal rare geluiden en je kunt zien dat ik moet werken, terwijl ademhalen normaal toch een automatisme is. Daarnaast kun je het zien aan mijn saturatie. Dat is het zuurstofgehalte in het bloed. Normaal ligt deze bij mij rond de 100 of 99%. Nu zie je dat ik dat niet haal. Het schommelt zo’n beetje tussen de 94 en 96%. Dat is wel balen, want nu moet ik ook slapen met een saturatiemeter om mijn grote teen. Nu weten jullie dat ik heel makkelijk ben in het ziekenhuis en heel veel toelaat, maar ik heb wel zo’n hekel aan een saturatiemeter. In het verleden heb ik daar wel eens een wondje van op mijn teen gekregen en dat ben ik nooit vergeten. Ik moest dan ook heel hard huilen en was oprecht kwaad toen dat ding om mijn teen werd gedaan. Papa heeft nog een sok om de voet gedaan en mama is bij mij komen liggen. Dit alles was nog niet genoeg. Ik wilde geen dekens over me heen en ik hield mijn voet in de lucht. Papa heeft toen een kussen voor mijn voet gemaakt en mama heeft de dekens zo gelegd dat ik helemaal onder de dekens lig, behalve mijn voet met dat ding. Zo ben ik toch in slaap gevallen en wacht ik af wat de dag van morgen weer gaat brengen.

Groetjes Janske