Het laatste woord is aan jullie

Dag lieve mensen,

Zo, dit is dan mijn laatste reisverslag van mijn reis naar een kankervrij bestaan. Ik heb bijna 600 reisverslagen geschreven en meestal ging ik daar voor zitten en binnen de kortste tijd stond er dan iets op 'papier'. Bij dit laatste verslag is dat toch heel anders. Net zoals velen van jullie al eerder aangaven is het eigenlijk heel raar om te stoppen met dit verslag. Een verslag dus met meerdere emoties, maar de verlossing door het feit dat mijn behandeling erop zit overheerst gelukkig. Dit is dan ook geen afscheid, maar een afsluiting van een periode.
Op 7 juli 2009 schreef ik mijn eerste verslag. Niet wetend wat ons te wachten stond en niet wetend wat dit reisverslag allemaal teweeg zou brengen. Het was onze communicatie met de buitenwereld. We wilden de informatie naar buiten toe eerlijk hebben. We wonen in een dorp en voor je het weet doen de raarste verhalen de ronde. Ook hebben we veel familie en kennissen op grote afstand wonen en ook hen konden we op deze manier van goede informatie voorzien. Wat we niet hadden verwacht was dat zoveel mensen ons zouden blijven volgen, ook mensen die we helemaal niet kenden of zelfs mensen die we nu nog niet kennen.
Vanwege mijn jonge leeftijd kon ik al deze verslagen nog niet zelf schrijven. Wel is er altijd vanuit mijn perspectief geschreven. Hierdoor was alles wat luchtiger, want een kind van mijn leeftijd kijkt toch anders tegen de wereld aan dan een volwassene. Gelukkig konden de meeste mensen goed tussen de regels doorlezen en begrepen jullie heel goed wat er bedoeld werd, want 1 ding kan ik jullie vertellen: "Afgelopen twee jaar waren een hel." Nu, zo'n 8 weken na het beeindigen van de behandeling, beginnen we ons een beetje te realiseren wat ons allemaal overkomen is. Hierdoor weten we ook dat we er nog lang niet zijn en dat we nog keihard door moeten knokken. Hoe dit gaat verlopen zal verteld worden in mijn volgend reisverslag, waaraan ik volgende week begin. Wel weet ik dat wij jullie steun nog keihard nodig hebben, al willen we zeker geen uitzonderingspositie meer innemen.
Dit is misschien wel het moeilijkste verslag wat ik geschreven heb, want ik zou nog zoveel willen vertellen. Over emoties, gebeurtenissen en gevoelens. Toch denk ik dat alles in voorgaande verslagen al verteld is.
Na dit verslag gaan we proberen om alle verhalen, foto's en reacties te bundelen en er zo voor te zorgen dat ik een naslagwerk heb. Want ook voor mij zal er een moment komen dat ik ga vragen aan papa en mama wat er allemaal met mij gebeurd is. Waarom ik ooit de titel 'Super Janske' heb gekregen en wie mijn verhalen tot het bittere einde heeft gevolgd.
Bij deze geef ik dan ook het laatste woord aan jullie. Ik hoop echt dat iedereen die dit leest een reactie achterlaat. Of het nu je naam is, je me nog 'iets' wil meegeven voor de toekomst of wat dan ook, als je maar laat weten dat je me hebt gevolgd. Op momenten dat ik het in de toekomst moeilijk ga krijgen, en ja, die zullen er zeker zijn, dan kan ik dit verslag en jullie reacties nog eens teruglezen en hoef ik niet heel het naslagwerk door te nemen. Ik hoop dat ik op die momenten net zoveel steun uit jullie reacties kan halen, als wij de afgelopen twee jaar gedaan hebben.

Groetjes Janske