I did it my way

Dag lieve mensen,

Ik heb het op mijn eigen manier gedaan, of beter gezegd, wij hebben het op onze eigen manier gedaan.
Op 6 juli 2009 kregen wij te horen dat ik leukemie had. Er is dan maar 1 weg en dat is de weg vooruit. Een weg terug is er niet. Er is maar 1 doel en die lag ergens in juli of augustus 2011. Zorgen dat ik de behandeling met zo min mogelijk kleerscheuren doorkom en dat we ook nog proberen om gedurende die twee jaar iets van ons leven te maken. Al viel dat laatste zeker niet mee.
Ook het zonder kleerscheuren de behandeling doorkomen was niet makkelijk voor mij, want door de vele complicaties moesten er toch de nodige ingrepen gedaan worden. Gelukkig zijn dit littekens die grotendeels verborgen zitten onder mijn haren of onder mijn kleren. Overigens zitten de grootste littekens toch van binnen en dat is niet alleen bij mij, maar ook bij papa, mama, Lieke en Meike en daarnaast natuurlijk bij iedereen die met ons meeleeft.
Je kunt vooraf niet zeggen hoe je gaat reageren op dit nieuws. Hierdoor kun je natuurlijk ook niet vooraf zeggen hoe je hier mee omgaat. Wie of wat je was maakt niet uit. In het gevecht tegen kanker gaat het daar niet om.
Wij kunnen in ieder geval nu zeggen hoe we gereageerd hebben en dat hebben jullie ook kunnen lezen. Al is bij lange na niet alles hier besproken. Want wat hebben wij het onze omgeving lastig gemaakt. De lat lag zo hoog en iedereen die direct met mij te maken kreeg moest daar aan voldoen. De dokters, zusters, PM-ers, juffen, familie, vrienden, buren en iedereen die ik verder vergeten ben. Wat moesten ze op hun tenen lopen, zoals ook wij op onze tenen moesten lopen.
Zo is de volgende uitspraak zeker toepasselijk voor papa en mama: "Hoezeer je ook in de shit zit, je kind komt altijd op de 1e plaats."
Weet je wat dan zo mooi is. Papa en mama konden mensen bellen. Mensen die nooit op deze site vernoemd zijn en daar ook zeker niet op vernoemd willen worden. Mensen die ze desnoods 's nachts konden bellen. Die dan komen om te praten. Rustig blijven, terwijl alle scheldwoorden voorbij komen en uiteindelijk iedereen toch weer rustig kon gaan slapen.
Dan hebben we natuurlijk nog de harde kern. Zij hebben vanaf dag 1 de schouders eronder gezet en ons nooit laten vallen. Wat er ook gebeurde, want ook aan hen werden hele hoge eisen gesteld. En als daar niet aan voldaan werd, ook al was het met de beste bedoelingen gedaan, dan kregen ze zeker geen bedankje. Nee, dan waren we niet altijd even vriendelijk. Toch bleven ze terugkomen. Sterker nog, hoe harder we ze weggooiden, hoe harder ze terugkwamen, want dan wisten ze dat wij ze nog meer nodig hadden dan wanneer ook. Het rare is ook nog dat deze momenten vaak waren als het juist rustig met mij was. Dan kwam de spanning eruit.
De namen van deze mensen wil ik graag nog 1 keer noemen, want wat zij hebben gedaan is een wereldprestatie geleverd. Ik noem ze in willekeurige volgorde. Oma Tumtum, opa IJsje, oma Hanny, opa Frans, tante Hariette, ome Hans, tante Angela, ome Toine, ome Renier, Bart, Sietske, Rens en Imke, wat hebben wij jullie allemaal aangedaan? Voor al die keren dat wij van de buitenkant niet onze dankbaarheid toonden willen wij sorry zeggen, want van binnen zijn wij jullie eeuwig dankbaar.
Dan kom ik toch weer bij het begin. Je gaat een proces in waarvan je weet dat het heel lang gaat duren en waar je geen enkele zekerheid in hebt. Dan ga je dingen doen en wij deden het op onze manier.
Iedereen bedankt voor jullie steun en begrip hiervoor!

Groetjes Janske