I did it my way
Door: Janske
Blijf op de hoogte en volg Janske
19 Augustus 2011 | Nederland, Heeze
Dag lieve mensen,
Ik heb het op mijn eigen manier gedaan, of beter gezegd, wij hebben het op onze eigen manier gedaan.
Op 6 juli 2009 kregen wij te horen dat ik leukemie had. Er is dan maar 1 weg en dat is de weg vooruit. Een weg terug is er niet. Er is maar 1 doel en die lag ergens in juli of augustus 2011. Zorgen dat ik de behandeling met zo min mogelijk kleerscheuren doorkom en dat we ook nog proberen om gedurende die twee jaar iets van ons leven te maken. Al viel dat laatste zeker niet mee.
Ook het zonder kleerscheuren de behandeling doorkomen was niet makkelijk voor mij, want door de vele complicaties moesten er toch de nodige ingrepen gedaan worden. Gelukkig zijn dit littekens die grotendeels verborgen zitten onder mijn haren of onder mijn kleren. Overigens zitten de grootste littekens toch van binnen en dat is niet alleen bij mij, maar ook bij papa, mama, Lieke en Meike en daarnaast natuurlijk bij iedereen die met ons meeleeft.
Je kunt vooraf niet zeggen hoe je gaat reageren op dit nieuws. Hierdoor kun je natuurlijk ook niet vooraf zeggen hoe je hier mee omgaat. Wie of wat je was maakt niet uit. In het gevecht tegen kanker gaat het daar niet om.
Wij kunnen in ieder geval nu zeggen hoe we gereageerd hebben en dat hebben jullie ook kunnen lezen. Al is bij lange na niet alles hier besproken. Want wat hebben wij het onze omgeving lastig gemaakt. De lat lag zo hoog en iedereen die direct met mij te maken kreeg moest daar aan voldoen. De dokters, zusters, PM-ers, juffen, familie, vrienden, buren en iedereen die ik verder vergeten ben. Wat moesten ze op hun tenen lopen, zoals ook wij op onze tenen moesten lopen.
Zo is de volgende uitspraak zeker toepasselijk voor papa en mama: "Hoezeer je ook in de shit zit, je kind komt altijd op de 1e plaats."
Weet je wat dan zo mooi is. Papa en mama konden mensen bellen. Mensen die nooit op deze site vernoemd zijn en daar ook zeker niet op vernoemd willen worden. Mensen die ze desnoods 's nachts konden bellen. Die dan komen om te praten. Rustig blijven, terwijl alle scheldwoorden voorbij komen en uiteindelijk iedereen toch weer rustig kon gaan slapen.
Dan hebben we natuurlijk nog de harde kern. Zij hebben vanaf dag 1 de schouders eronder gezet en ons nooit laten vallen. Wat er ook gebeurde, want ook aan hen werden hele hoge eisen gesteld. En als daar niet aan voldaan werd, ook al was het met de beste bedoelingen gedaan, dan kregen ze zeker geen bedankje. Nee, dan waren we niet altijd even vriendelijk. Toch bleven ze terugkomen. Sterker nog, hoe harder we ze weggooiden, hoe harder ze terugkwamen, want dan wisten ze dat wij ze nog meer nodig hadden dan wanneer ook. Het rare is ook nog dat deze momenten vaak waren als het juist rustig met mij was. Dan kwam de spanning eruit.
De namen van deze mensen wil ik graag nog 1 keer noemen, want wat zij hebben gedaan is een wereldprestatie geleverd. Ik noem ze in willekeurige volgorde. Oma Tumtum, opa IJsje, oma Hanny, opa Frans, tante Hariette, ome Hans, tante Angela, ome Toine, ome Renier, Bart, Sietske, Rens en Imke, wat hebben wij jullie allemaal aangedaan? Voor al die keren dat wij van de buitenkant niet onze dankbaarheid toonden willen wij sorry zeggen, want van binnen zijn wij jullie eeuwig dankbaar.
Dan kom ik toch weer bij het begin. Je gaat een proces in waarvan je weet dat het heel lang gaat duren en waar je geen enkele zekerheid in hebt. Dan ga je dingen doen en wij deden het op onze manier.
Iedereen bedankt voor jullie steun en begrip hiervoor!
Groetjes Janske
Ik heb het op mijn eigen manier gedaan, of beter gezegd, wij hebben het op onze eigen manier gedaan.
Op 6 juli 2009 kregen wij te horen dat ik leukemie had. Er is dan maar 1 weg en dat is de weg vooruit. Een weg terug is er niet. Er is maar 1 doel en die lag ergens in juli of augustus 2011. Zorgen dat ik de behandeling met zo min mogelijk kleerscheuren doorkom en dat we ook nog proberen om gedurende die twee jaar iets van ons leven te maken. Al viel dat laatste zeker niet mee.
Ook het zonder kleerscheuren de behandeling doorkomen was niet makkelijk voor mij, want door de vele complicaties moesten er toch de nodige ingrepen gedaan worden. Gelukkig zijn dit littekens die grotendeels verborgen zitten onder mijn haren of onder mijn kleren. Overigens zitten de grootste littekens toch van binnen en dat is niet alleen bij mij, maar ook bij papa, mama, Lieke en Meike en daarnaast natuurlijk bij iedereen die met ons meeleeft.
Je kunt vooraf niet zeggen hoe je gaat reageren op dit nieuws. Hierdoor kun je natuurlijk ook niet vooraf zeggen hoe je hier mee omgaat. Wie of wat je was maakt niet uit. In het gevecht tegen kanker gaat het daar niet om.
Wij kunnen in ieder geval nu zeggen hoe we gereageerd hebben en dat hebben jullie ook kunnen lezen. Al is bij lange na niet alles hier besproken. Want wat hebben wij het onze omgeving lastig gemaakt. De lat lag zo hoog en iedereen die direct met mij te maken kreeg moest daar aan voldoen. De dokters, zusters, PM-ers, juffen, familie, vrienden, buren en iedereen die ik verder vergeten ben. Wat moesten ze op hun tenen lopen, zoals ook wij op onze tenen moesten lopen.
Zo is de volgende uitspraak zeker toepasselijk voor papa en mama: "Hoezeer je ook in de shit zit, je kind komt altijd op de 1e plaats."
Weet je wat dan zo mooi is. Papa en mama konden mensen bellen. Mensen die nooit op deze site vernoemd zijn en daar ook zeker niet op vernoemd willen worden. Mensen die ze desnoods 's nachts konden bellen. Die dan komen om te praten. Rustig blijven, terwijl alle scheldwoorden voorbij komen en uiteindelijk iedereen toch weer rustig kon gaan slapen.
Dan hebben we natuurlijk nog de harde kern. Zij hebben vanaf dag 1 de schouders eronder gezet en ons nooit laten vallen. Wat er ook gebeurde, want ook aan hen werden hele hoge eisen gesteld. En als daar niet aan voldaan werd, ook al was het met de beste bedoelingen gedaan, dan kregen ze zeker geen bedankje. Nee, dan waren we niet altijd even vriendelijk. Toch bleven ze terugkomen. Sterker nog, hoe harder we ze weggooiden, hoe harder ze terugkwamen, want dan wisten ze dat wij ze nog meer nodig hadden dan wanneer ook. Het rare is ook nog dat deze momenten vaak waren als het juist rustig met mij was. Dan kwam de spanning eruit.
De namen van deze mensen wil ik graag nog 1 keer noemen, want wat zij hebben gedaan is een wereldprestatie geleverd. Ik noem ze in willekeurige volgorde. Oma Tumtum, opa IJsje, oma Hanny, opa Frans, tante Hariette, ome Hans, tante Angela, ome Toine, ome Renier, Bart, Sietske, Rens en Imke, wat hebben wij jullie allemaal aangedaan? Voor al die keren dat wij van de buitenkant niet onze dankbaarheid toonden willen wij sorry zeggen, want van binnen zijn wij jullie eeuwig dankbaar.
Dan kom ik toch weer bij het begin. Je gaat een proces in waarvan je weet dat het heel lang gaat duren en waar je geen enkele zekerheid in hebt. Dan ga je dingen doen en wij deden het op onze manier.
Iedereen bedankt voor jullie steun en begrip hiervoor!
Groetjes Janske
-
19 Augustus 2011 - 22:27
Toine & Angela:
Vanaf dag 1 , nu 2 jaar geleden, voelden wij ons compleet machteloos maar tegelijk heel strijdbaar. Dan is een half woord genoeg en doe je alles om het lijden zo draaglijk mogelijk te maken. Dus ben je blij dat je kunt helpen op alle mogelijke manieren, en nee het was niet altijd even makkelijk maar we hebben het altijd heel graag gedaan.
We did it our way !
So thanks, but no thanks
dez engels
groetjes
Toine en Angela
-
20 Augustus 2011 - 08:26
DORRY:
HOI JANSKE EN FAM.
WAT JIJ NU OP DE SITE HEBT GEZET IS VOOR MIJ OOK ZO HERKENBAAR.
IK HAD OOK HET GELUK DAT DE MENSEN BLEVEN KOMEN, EN NU NOG NA 8 JAAR GEWELDIG TOCH.
EN ZE WETEN ALLEMAAL DAT IEMAND DIE RADELOOS IS ,OOK RADELOOS TEGEN HUN STEUNPILAREN KAN ZIJN, DAT IS HET MOOIE VAN ONVOORWAARLIJKE HULP HUMMEL.
EN IK DENK ,OF WEET WEL ZEKER DAT AL JULLIE PILAREN OPRECHT MET JULLIE HEBBEN GEVOCHTEN, EN ERG BLIJ WAREN DAT ZE IETS KONDEN BETEKENEN IN DIE TWEE JAAR NONDE JU AL WAREN JULLIE OOIT KORTAF OF IN JULLIE EIGEN OGEN ONDANKBAAR, ZE WISTEN ALLEMAAL DAT JULLIE NIET ANDERS BKONDEN.
MAAR DAN NOG ZO'N FAM EN WARME KRING MENSEN IS UNIEK MEISJE .
MAAR JIJ BENT WEL MOOI LEUKEMIE VRIJ, EN HET FEEST KAN BEGINNEN ROND DE KLOK VAN 2UUR ZIJN WE BINNEN.
WEG SCHULDGEVOEL ,ALS JULLIE KONDEN HELPEN IN ZO'N SITUATIE BIJ ANDEREN DEDEN JULLIE DAT TOCH OOK.
EEN DIKKE VETTE DORRY -
20 Augustus 2011 - 08:44
Cor En Diny.:
Hallo Bekskes uit de Heipolderstraat.
Jullie hebben twee hele lastige en moeilijke jaren achter de rug, wij hopen dat dit morgen 21 Augustus 2011 kan worden afgesloten met het knal feest dat jullie morgen geven.
Het is inderdaad dat er heel veel lieve mensen zijn waar jullie altijd terecht konden al was het midden in de nacht, wij weten zeker dat deze mensen het met veel liefde en plezier voor jullie hebben gedaan en heel veel van jullie houden.
Zij hebben het ook niet gemakkelijk gehad en zijn soms boos geworden en woorden gebruikt die eigenlijk niet passen als er weer een tegensleg met Janske was.
Als deze mensen verdienen een grote pluim op hun hoed het zijn stuk voor stuk KANJERS.
Laten wij proberen om dit hoofdstuk af te sluiten en vooruit te kijken en te genieten van de mooie dingen om ons heen.
Wij wensen jullie allemaal het allerbeste en heel veel liefs, succes met de voorbereiding voor morgen dan zien wij jullie wel.
De lieve groetjes van Ome Cor en Tante Diny en een dikke knuffel. Houdoe he!!!!!!!!!!!!!!!. -
20 Augustus 2011 - 09:24
Gerda:
Hey familie Beks,
Familie heb je gekregen en je vrienden kan je kiezen zegt het spreekwoord.
Met de familie hebben jullie het geweldig getroffen en ik weet uit eerste hand dat ze het met liefde en "plezier" voor jullie hebben gedaan.
Iets voor iemand kunnen doen betekend zoveel meer dan machteloos aan de zijlijn staan.
Hoe klein of kort ook, je kunt er voor iemand zijn.
Al deze mensen en ook je "personeel" hebben een dikke vette pluim verdiend al zullen ze dit zelf misschien niet zo zien en zijn ze gewoon blij voor en met jullie.
Maar nu gaan we morgen eerst de vlag uithangen!
Lieve groeten en houdoe.
Gerda
-
20 Augustus 2011 - 11:18
Leanne:
Inderdaad, wat heeft jullie familie veel gedaan!
Super om te zien hoe dat is gegaan.
En inderdaad het was vast niet altijd makkelijk,
maar het was zeker voor een goed doel!
Echt erg mooi om te zien hoe jullie voor elkaar klaar staan.
SUPER! -
20 Augustus 2011 - 13:23
Asmara:
Lieve Allemaal,
Vanaf dag 1 wist ik dat jullie dit gevecht met z'n allen aan zouden gaan. Jullie zijn z'n geweldige familie dat zie je niet vaak. Er zijn ups en downs geweest maar jullie gingen door, jullie knokten en wisten waarvoor. Jullie hebben dit met z'n allen gedaan, voor Janseke voor een kankervrij bestaan. Ik weet zeker dat jullie er altijd voor elkaar zullen zijn.
Veel liefs en tot morgen.
Asmara -
20 Augustus 2011 - 14:22
Oma Hanny En Frans:
Wij zijn met recht heel erg trots op jullie Joke en Ferry!
Jullie hebben samen een haast onmogelijk klus geklaard.
We gaan nu voor het feest als symbolische afsluiting van een heel moeilijke periode.
Voor ons zijn jullie kanjers!
De vlag gaat uit! -
20 Augustus 2011 - 14:44
Ome Nol Tante Door:
hallo super janske en de rest
wij wensen jullie morgen een hele fijne knallent feest toe
jammer dat we er niet bij kunnen zijn
maar we komen nog wel een keertje aan
en dan horen we wel hoe het feest is geweest
de gr ome nol en tante door -
20 Augustus 2011 - 22:37
Joli Claes:
Ha Janske en familie.
Jullie zeiden, niet denken maar doen.
Ik denk dat dat in deze afgelopen tijd voor veel mensen het motto was.
Voor mensen van wie je houd doe je alles zonder erbij na te denken.
Dikke kus van ons. xxxxxxxxxxxxxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
