Mijn eerste spreekbeurt

Dag lieve mensen,

Vanmorgen was ik zeker niet uitgerust. Gisteren avond kon ik namelijk de slaap echt niet pakken en het was uiteindelijk 23.45 uur voordat ik sliep. Als dan om 7.00 uur de wekker afloopt heb je als meisje van 4 jaar toch echt wat te weinig geslapen. Eenmaal wakker wist ik weer waarom ik naar school wilde. Ik mocht van mama mijn rugzak aan de juf en aan mijn klas laten zien. Vol trots liep ik dan ook samen met Lieke school binnen. Lieke wilde ook graag aan haar klas laten zien hoe het allemaal met zo'n rugzak werkt maar mijn klas was toch echt als eerste aan de beurt. Eenmaal in de klas ben ik dan ook met rugzak in de kring gaan zitten. Deze was niet aangesloten want ik krijg tot op heden alleen extra voeding 's avonds. Hierdoor kon ik goed laten zien hoe alles werkt. Ook mocht van mama de pomp even aan zodat de kinderen goed konden zien hoe de druppeltjes door het slangetje gaan om uiteindelijk in mijn buik uit te komen. Het komt niet vaak voor dat alle kinderen van mijn klas tegelijk stil zijn maar vandaag is dat zeker gelukt, zo onder de indruk was iedereen van mijn verhaal en uitleg. Na mijn praatje is mama met de rugzak naar huis gegaan en heb ik gewoon een ochtend mee gedaan op school. Het was erg leuk om weer op school te zijn en gewoon een kind uit ½ B te kunnen zijn. Na school is het dan wel weer direct duidelijk dat mijn leven anders is dan dat van mijn klasgenootjes. Ik moest namelijk naar het ziekenhuis maar omdat het woensdag middag is mocht Lieke mee. Gezellig samen in de auto boterhammen eten en dan met veel gekeet het ziekenhuis binnen. In het ziekenhuis ben ik erg zelfstandig. Ik poets zelf mijn vinger, smeer er de zalf op voor mooie druppeltjes en als ik de kans krijg schep ik zelf de bloedjes in de cupjes. Als dit gedaan is vlug naar de speelkamer. Daar samen met Lieke in de ballenbak en rondjes fietsen op de driewieler. De uitslag van mijn bloed is naar mijn zin dan ook veel te vlug binnen want samen met Lieke was ik nog erg fijn aan het spelen. Het bloed is goed en ik mag weer alle Chinese chemo Caspers krijgen. Het slangetje gaat dus aan mijn buik en samen met Lieke hoor ik duidelijk de chemo Caspers juichen dat ze naar binnen mogen. Het slangetje weer van mijn buik en het is al weer tijd om te gaan. Eenmaal thuis merk ik dan toch dat ik moe ben. Een slechte nacht en geen middagdutje zijn niet ideaal voor mij dus aan de einde van de middag is de koek aardig op. Gelukkig hebben we ook rustige activiteiten in huis en heb ik buiten mijn fiets. Het niet hoeven lopen scheelt al zo veel en met mijn fiets kom ik ook overal. Rond half zes is het dan tijd om Meike te gaan halen bij Joepie. Voor mij is dat altijd weer een feest als ik weer eens mee mag. Het voelt weer even zoals vroegen. Samen spelen in de zandbak of rondrijden op een grote fiets. Als mama dan ook zegt dat we gaan willen we alle drie niet mee. Uiteindelijk zijn we toch gegaan omdat mama ons er even aan herinnerde dat ome Renier bij ons logeert en dat is toch ook wel super gaaf. Na het eten vlug in bed en naar bed. Deze keer is het gaan slapen geen enkel probleem. Ik sliep dan ook al voordat Lieke en Meike in bed lagen.

Morgen is de grote dag van papa en Leon. Ik heb hem vandaag via skype al aangemoedigd maar morgen gaat het dan echt gebeuren. Om half vijf begint voor hun de tocht der tochten op de fiets. Papa schreef al dat hij tot op het bot gemotiveerd is en wij zijn dat met hem. Ik wil dan ook iedereen laten weten dat je papa via de volgende link de hele dag kan volgen. Dit geldt ook voor de rest van papa zijn team.
http://live.opgevenisgeenoptie.nl/livetijden
Als je dan kikt op teams dan rijdt papa voor team 0223 (stay serious@6) en het rugnummer van papa is 2816
Op deze manier kun je de hele dag zien waar iedereen is en hoe het gaat.

Nog eenmaal: Papa succes en opgeven is ook voor jouw geen optie!

Groetjes Janske, Lieke, Meike en mama