Mijn complete wensdag

Dag lieve mensen,

Nou, daar gaan we dan. Het wordt een lang verhaal over mijn wensdag die op 18 mei 2011 door Stichting Doe Een Wens gerealiseerd is.
Op dinsdag kregen Lieke, Meike en ik al te horen dat op woensdag mijn wensdag zou plaatsvinden. Papa en mama hadden namelijk al een mailtje gehad, waarin stond dat de weergoden ons gunstig gezind waren en de wensdag dus door kon gaan. Allemaal bedankt voor het duimen, want blijkbaar heeft het geholpen. Dat was overigens het enige wat papa en mama wisten. De wensdag ging door en om half tien zouden Veronique en Hanneke bij ons zijn. Lieke, Meike en ik wisten van niets en Lieke en ik dachten nog dat we ’s morgens gewoon naar school moesten. We vonden wel dat papa en mama heel rustig aan deden en Lieke kan al een beetje klok kijken, dus die vertrouwde het niet helemaal.
Om half tien ging de bel en Hanneke en Veronique kwamen binnen met kadootjes. We waren nu al helemaal blij, want we kregen alle drie een K3 jurkje. Leuk om even te vermelden is dat toen mama in verwachting was van Meike op de aankondiging van de komst van een derde kindje stond: “Mogelijk nieuwe Ke3 op komst”. Ke3 zijn we al ruim 3 jaar, maar gisteren dus ook K3. Daarnaast kregen we ook nog mooie bloemenkettingen en –armbanden. De Cd van K3 werd opgezet en we hebben samen met mama gedanst. Het was een mooie warming-up voor de rest van de dag. Na twee liedjes vroeg Hanneke of we zin hadden in nog meer. Nou, dat wilden we wel en dus moesten we onze jassen en schoenen aan doen. Ook kreeg ik een kaart met een foto van mezelf erop en daarachter de tekst: “gaat ……” In dit geval stond er een hele grote roze limousine op. Toen ik die foto zag wilde ik natuurlijk direct naar buiten, maar helaas geen roze auto in onze straat te vinden. Zouden we dan alles te voet moeten doen? De dames van Doe Een Wens hadden een plannetje en als we heel hard “JAN” zouden roepen, dan zou er misschien wel een auto komen. En ja hoor, na drie keer heel hard roepen kwam de grote roze limo aanrijden. Wat wel een beetje tegenviel aan de limo was de kofferbakruimte. We moesten natuurlijk ook de buggy meenemen en die wilden we dus achter in de limo laden, maar helaas. De kofferbakruimte in een auto van meer dan 9 meter was te klein en dus moest de buggy bij Hanneke in de auto. Hier hebben we natuurlijk wel een hoop lol om gehad. Gelukkig was er wel heel veel ruimte voor ons en niet alleen voor ons, maar er was ook nog een minibar met echte kinderchampagne, heel veel glazen, heel veel verschillende drankjes, met andere woorden, we kwamen onderweg niets te kort. Ook zat er nog een televisiescherm en DVD-speler in. Er lagen veel DVD’s en natuurlijk ook DVD’s met K3. Het werd dus 1 groot feest in de limo. Wel was het voor ons even wennen, want wij konden wel naar buiten kijken, maar niemand kon naar binnen kijken. Wij maar zwaaien, maar niemand zag ons.
We gingen rijden en we wilden dit toch graag even delen met opa en oma, want wij reden langs hun huis. Vlug even bellen dat ze buiten moesten kijken, maar helaas namen ze niet op. We hadden nog geen nieuwe kaart gehad wat we zouden gaan doen, dus het was afwachten waar we heen reden. Na een bocht of drie kwam de weg ons heel bekend voor. Dat is de weg die we elke morgen rijden als we naar school gaan en nu gingen we dus ook naar school. Wat een ontvangst stond ons daar te wachten. We mochten met de grote limo het schoolplein oprijden en daar stonden alle kinderen, leraren, onze ouders, onze opa’s en oma’s, Karin en de familie Prinsen ons op te wachten. Het was maar goed dat op dat moment niemand in de limo kon kijken, want het was een heel emotioneel moment in de limo. Na van de eerste schrik te zijn bekomen hebben we de raampjes opengedaan en we leken wel echt VIP’s. Iedereen riep onze naam en zwaaiden naar ons. Wij hebben natuurlijk teruggezwaaid en toen ook papa en mama de oogjes weer droog hadden zijn we uitgestapt. Wat een herrie, wat een enthousiasme, wat GAAF was dat. Ook heeft mijn klas nog liedjes gezongen over vliegen in de lucht. Kei leuk, maar waar dat dan weer op slaat? Papa heeft mij nog even heel hoog opgetild, zodat iedereen nu ook een Janske heeft kunnen zien die maximaal geniet. Daarna zijn we weer ingestapt en bij het wegrijden hebben wij door het raam nog de nodige handjes gegeven. Ook kreeg ik de volgende kaart met daarop een tekening van Nijntje in een vliegtuig.
Lieke riep meteen: “We gaan vliegen!!” Papa geloofde daar niets van en vertelde dat we ook naar Nijntje konden gaan. Alleen Meike geloofde papa zijn verhaal, de overige drie stemmen gingen naar het vliegtuig. En dat klopte, want we reden naar Budel en bij het vliegveld mochten we uitstappen. Ook daar stonden de opa’s en oma’s weer op ons te wachten. Ook lag er een rode loper naar een vliegtuig en die lag daar dus voor mij. Wat een luxe. Over de rode loper naar het vliegtuig. Eindelijk, eindelijk, eindelijk. Ik mocht in een vliegtuig dat ook nog ging opstijgen. Vliegen als een vogel, vrij in de lucht. Helemaal super. We gingen met twee vliegtuigen de lucht in en er konden 6 personen mee. Zo kon het ook gebeuren dat opa IJsje ook zijn luchtdoop kreeg. Opa zat bij mij en papa in het vliegtuig en mama, Lieke en Meike zaten in het andere vliegtuig. Ik vond het zo ontzettend gaaf daar boven in de lucht. We vlogen over de weilanden en zagen de koeien en op de snelweg de auto’s. We vlogen door naar Heeze en via het kasteel vlogen we naar onze school. Daar stonden weer veel kinderen op de speelplaats met een lang lint. Het was geweldig om naar hun te zwaaien, maar de piloot was bang dat ze mij niet konden zien. Daarom ging hij zwaaien met het vliegtuig. Hij liet het vliegtuig schommelen, zodat hij met de vleugels van het vliegtuig kon zwaaien. Ik vond dat helemaal niet eng, want toen we weer over onze school vlogen, vroeg ik of hij nog een keer wilde zwaaien en dat wilde hij wel. En dus schommelde het vliegtuig heerlijk op en neer. Prachtig. Met 160 km per uur op een hoogte van 400 meter. Vanuit school vlogen we door naar ons huis en ook daar vlogen we een paar rondjes. Daar zag ik ome Tan, tante Angela, Bart, Sietske en Rens in onze tuin. Ze hadden een heel mooi hart gemaakt in onze tuin. Ook heb ik natuurlijk gezwaaid naar Blub de vis en Blob. Toen Blub op vakantie was heb ik vaak naar hem gezwaaid vanuit de grond naar de vliegtuigen die over vlogen. Nu was het mijn beurt om naar hun te zwaaien vanuit het vliegtuig, terwijl zij in hun kom op de grond waren. Daarna was het tijd om terug te vliegen naar Budel en nadat de piloot ons weer keurig aan de grond had gezet, was het tijd om even bij te praten met mijn zusjes. Ook zij hadden het geweldig gevonden en ik hoorde van Lieke dat zij de hele weg zelf heeft gevlogen. Ze mocht van de piloot de hele weg het stuur mee vasthouden. Super knap dus van haar dat ze zo goed gevlogen heeft.
Ik kreeg weer een nieuwe kaart en daar stond een trein op. We gingen dus weer in de limo en het werd toen wat drukker in de limo, want ook de opa’s en oma’s gingen vanaf dat moment met ons mee. Super gezellig dus en super gaaf dat zij mijn wensdag van zo dichtbij hebben kunnen meemaken. Onderweg was het tijd voor de limolunch. We kregen allemaal lekkere boterhammen, broodjes, vers fruit en verschillende soorten drinken de limo ingeschoven en onderweg hadden we dus ruim tijd om lekker te eten. We kwamen aan in Simpelveld en wat wil nu het toeval. Afgelopen zondag heeft papa de Grenslandklassieker gefietst en de laatste controlepost was bij de Zuid Limburgse Stoomtrein Maatschappij. Hier stopten wij nu ook, maar nu om met de stoomtrein naar Valkenburg te rijden. Er was een hele wagon voor ons gereserveerd en wederom lag er een rode loper op het perron en een conducteur klaar om ons te helpen de trein in te stappen. De hele rit is de conducteur bij ons gebleven om ons te vertellen over de Miljoenenlijn, zoals deze spoorlijn heet. Ook mochten Lieke, Meike en ik zelf de kaartjes knippen en dit was nog echt knippen, zodat er gaatjes in de kaartjes kwamen. Ik heb ook nog een schaalmodel stoomlocomotief gekregen die geluid maakt als een echte. Hier heb ik dan ook tijdens de rit fijn meegespeeld. Er kwam ook nog een man langs met allemaal drankjes en dus hebben we ook nog wat gedronken in de trein. Wat ik heel mooi vond in de trein was dat ik bergen zag. Ik wist dus al dat papa afgelopen zondag in deze bergen had gefietst en het leek mij zo mooi om ook eens boven op een berg te staan.
Aangekomen in Valkenburg gingen we weer naar de roze limo. Voor het station stond niet alleen de limo, maar er stonden ook politieagenten op de motor. Wat zou er nu aan de hand zijn? Ook de politieagenten waren voor mij gekomen om mij en mijn gezelschap in de roze limo te begeleiden door Valkenburg. Ik heb eerst even kennis gemaakt met de politieagenten. Ik vond dat wel een beetje spannend, maar gelukkig heb ik dan twee zusjes die heel stoer zijn. Er was een agent bij en die zijn naam was Jos, net als onze buurman. Hij werd dus als vlug Jos, Swieber de vos genoemd, net als onze buurman. Ondertussen had ik een kaartje gekregen met een kabelbaan erop. Wij reden dus door Valkenburg en de politieagenten hadden de zwaailichten aangezet en ze hielden het verkeer tegen op de kruisingen. Zo konden wij dus gewoon door rood en zonder te stoppen in 1 keer door rijden naar de kabelbaan. Het is dan heel leuk om naar buiten te kijken, want dan zie je mensen denken. Wie zou er in die grote auto zitten? En dan met politiebegeleiding? Ik denk niet dat iemand gedacht heeft dat het Super Janske zou zijn. We hebben wel een keer het raam een klein beetje open gehad en toen hoorden wij jongens zeggen dat ze dachten dat K3 erin zat. Die jongens hadden het dus bijna goed.
Aangekomen bij de kabelbaan kregen we een VIP-behandeling. We werden geweldig ontvangen en overal werd rustig de tijd voor genomen. Ook werden er nog foto’s gemaakt van ons in de kabelbaan. En daar ging ik dan. Samen met papa en Meike in de kabelbaan naar de top. De voor mij zo belangrijke top. De top van de berg die ik zelf op 2 augustus hoop te bereiken. Gisteren mocht ik al een voorproefje nemen over hoe dat voelt. Nu moet ik ook zeggen dat de weg naar deze top niet zo heel zwaar was, want de kabelbaan stopte keurig bovenaan. We moesten nog een paar trapjes op en ondanks dat ik toch wel heel moe aan het worden was, heb ik de laatste treden ook zelf genomen. Op de top werden we gastvrij ontvangen en het was heerlijk weer. We hebben daar foto’s gemaakt van ons gezin en natuurlijk ook met de opa’s en oma’s erbij. Daarna heb ik een momentje voor mezelf gepakt. Ik ben op papa’s schoot gaan zitten en zonder iets te zeggen heb ik alleen maar weg gekeken. Stil, genietend van mijn moment op de top van een berg. Ik heb de lucht opgesnoven en na een minuut of tien had ik weer oog voor mijn omgeving. Inmiddels was er drinken gekomen en ik ben in de buggy gaan liggen om uit te rusten. Tot het moment dat ik Lieke hoorde zeggen dat ze ging rodelen. En ja, dat wilde ik natuurlijk ook wel. Even door de ogen wrijven en op naar de rodelbaan. Ik ben heel veel keren geweest. Telkens met iemand anders. Een keer met mama, papa, Frans en oma Hanny. Geweldig om boven op de berg de wind door je “spreekwoordelijke” haren te voelen. Ik moest wel zorgen dat mijn pet niet afwaaide. Ondertussen zag ik opa IJsje en oma Tumtum genieten van het uitzicht en van onze activiteiten op de rodelbaan. Ik heb dan ook vrolijk naar hun gezwaaid. Na een afdaling of tien was het weer welletjes en gingen we weer naar het terras. Daar kregen we nog een ijsco. Mijn zusjes hadden een K3-ijsco en ik een Mega Mindy-ijsco. Ook nu heb ik op de top genoten van het uitzicht en van de mensen om me heen. Ook besefte ik daar heel goed waarom deze dag georganiseerd is. Dit moest ik nog wel even met papa bespreken. Ik besefte daar dat ik heel lang en heel erg ziek ben. Dat ik Chemo Kaspers krijg en melatonine. Dat het drakendrankje mij regelmatig komt vervelen, maar ik besefte daar ook dat ik dat alles krijg om mij beter te maken. Dit alles moest ik even vertellen tegen papa en heb het gesprek daarna afgesloten met een dikke vette kus.
Tijd om weer af te dalen naar het dal en terug te gaan naar de limo. We hebben de K3 DVD weer aangezet en al kijkend zijn we naar Nederweert gereden. Op 1 of andere manier had die berg mij heel veel energie gegeven. Mijn zusjes lagen lekker in de limo naar de tv te kijken, maar ik niet. Ik had praatjes genoeg en voelde me ook nog barvrouw. Elke 5 minuten vroeg ik aan iedereen of ze nog wat drinken wilde, want ik ging dat graag voor ze regelen. Dan stond ik aan de minibar of het de normaalste zaak van de wereld was.
Wat ik overigens nog ben vergeten om te vertellen is dat we onderweg naar Simpelveld nog hele mooie tekeningen hebben ingekleurd. Deze hebben we in een grote envelop gedaan en op de post gedaan voor Blub en Blob. Wij hebben afgelopen jaar namelijk ook heel veel post van hun gehad toen zij op hun wereldreis bezig waren, dus nu was het tijd voor ons om hun ook iets moois te sturen.
Weet je wat echt lachen is. Met een grote limo naar de McDonalds gaan. Ook deze keer werd de limo weer keurig voor de deur geparkeerd en stond er al een mevrouw van de McDonalds op ons te wachten. Je kunt het bijna niet geloven, maar er waren zelfs tafeltjes voor ons gedekt en ze kwamen de bestelling aan de tafel opnemen. Iedereen mocht bestellen wat hij wilde en alles werd keurig aan het tafeltje gebracht. Er lagen ballonnen en kleurplaten. Met andere woorden, het was super geregeld. Toen we klaar waren met eten mochten we in een lange polonaise mee naar de keuken. Daar mochten we zelf onze ijsjes “tappen”. Iedereen mocht dat zelf doen vertelde de mevrouw, maar daar hebben Lieke, Meike en ik even een stokje voor gestoken. Wij hebben netjes voor iedereen “getapt”. Ter afsluiting kreeg ik nog een tas met spelletjes erin en een mooie rode hartjes ballon.
Inmiddels was de limo weer voor komen rijden en we zijn naar Budel gereden om de opa’s en oma’s uit te laten stappen. Hun auto stond nog bij het vliegveld. Het was leuk dat mijn piloot toevallig ook net buiten stond, dus daar heb ik nog vriendelijk naar kunnen zwaaien. Met zijn vijven achter in de limo zijn we naar huis gereden. In Sterksel zag ik toevallig ook nog juf Dorie staan en toen we de straat in kwamen rijden, toen kwamen er natuurlijk wel wat mensen naar buiten om te kijken wie er in die grote limo zat.
Thuis aangekomen hebben we Hanneke, Veronique en Jan bedankt voor de super gave dag. Het was echt mijn wensdag. Ongelofelijk wat zij uit een gesprek halen en hoe ze dat allemaal samenvatten in 1 geweldige dag. Het leek wel of het 3 weken waren, zoveel hebben we gedaan. Stichting Doe Een Wens laat dromen uitkomen!

Groetjes Janske