Vier prikken in de ochtend

Dag lieve mensen,

Eigenlijk kan ik best zeggen dat voor mij de vakantie vandaag weer afgelopen is. Voor mij is het echte werk vandaag weer begonnen en dat is niet school. Voor mij is het echte werk het bestrijden van de Leukemie en daarvoor moest ik vandaag naar Nijmegen. Afgelopen week mocht ik thuis (en in de vakantieboerderij) geen Chemo Kaspers. Dit om mijn beenmerg enigszins te laten herstellen, in hoeverre dat kan met een dosis MTX in je lijf. We waren dan ook benieuwd of het heeft gewerkt.
Om negen uur vanmorgen stond ik alweer aan de balie van het Nijmegen ziekenhuis om me keurig te melden. Eerst even een vingerprik en daarna kwamen er twee televisiepleisters en twee tubes toverzalf tevoorschijn. Er moest namelijk een pleister met zalf op mijn rug en 1 op mijn buik. Toen wist ik genoeg en mijn humeur sloeg toch wel een beetje om. Niet dat ik heel boos of verdrietig was, maar een lachje kon er ook niet meer van af. Tot het moment dat ik met beer mocht oefenen. Dat vond ik dan toch wel weer heel erg leuk. Ik wist nog precies wat beer moest doen. Het belangrijkste was in een bolletje liggen en met de tenen wiebelen. Nadat ik klaar was met beer begon voor mij het echte werk.
Dat begint bij een ruggenprik altijd met Dormicum. Dat is een koud drankje dat in je billen moet en je wordt er een soort van dronken van. Dat is altijd heel gezellig en het mooie is dat je nadien er niets meer vanaf weet. Deze keer had de PM-er een grote veer bij met allemaal leuke kleurtjes. Ik vond dat super gaaf en je kon er allemaal leuke dingen mee doen. Je kon hem gebruiken als soort van telefoon, je kon hem gebruiken als soort van verrekijker en zo kon je er nog veel meer dingen mee doen. Ik had dan ook de grootste lol.
Zoals jullie begrijpen begon de Dormicum goed zijn werk te doen. De dokter werd geroepen en het was tijd voor mij om in een bolletje te gaan liggen. Ik was zo ontspannen dat dit geen enkel probleem was. Natuurlijk voel je het wel even als je het prikje krijgt, maar dat is zeker geen reden om te gaan huilen of om in paniek te raken. Ik bleef rustig liggen. Eigenlijk iets te rustig, want de dokter had goed geprikt, maar er kwam geen hersenvocht uit het naaldje. Ze had nog even geprobeerd, maar toen kwam er bloed en dat betekende dat de naald er weer uit moest. Ik moest dus voor de tweede keer geprikt worden, dus ik weer wachten tot de dokter tot vier telde, ik blazen en de dokter weer prikken. Ook deze keer ben ik rustig blijven liggen, maar gelukkig kwam er nu wel hersenvocht uit het naaldje. Dan mogen de Chemo Kaspers ook gegeven worden. Dit zijn de Chemo Kaspers die gegeven worden in mijn hersenvocht. Dit omdat er tussen het bloed en het hersenvocht een barrière zit, waardoor de Chemo Kaspers niet in mijn hersenvocht kunnen komen. Wel kunnen er Leukemiecellen in mijn hersenvocht zitten en we weten in ieder geval dat ze er gezeten hebben. Vandaar dus de ruggenprik.
Nadat de naald uit mijn rug was en er weer keurig een pleister overheen zat, mocht ik op mijn rug gaan liggen. Zo kon de dokter goed bij mijn kastje op mijn buik, want er moesten ook nog Chemo Kaspers in het bloed gegeven worden. Dat werd dus mijn vierde prik van vandaag. 1 vingerprik, 2 ruggenprik en 1 PAC-naald. Zoals verteld zijn de ruggenprik en PAC-naald geen kleine naalden, dus ik heb vandaag weer genoeg te verduren gehad. Dat hebben ze aan mij niet gemerkt, want ik ging nog steeds vrolijk verder. Samen met tut en olifant heb ik met de veer gespeeld en heb ik de overige zaken maar over me heen laten komen. Wat moet gebeuren, dat moet gebeuren. Nadat ik alle Chemo Kaspers had gehad mocht ik naar de dagbehandeling om even mijn roes uit te slapen. Dat slapen komt er bij mij meestal niet van en toen ik wat had gegeten en gedronken mocht ik rond 12 uur weer richting huis. Dat hadden we toch weer mooi in een half dagje geregeld.
De oncoloog was overigens weer een keer tevreden over mijn bloed en dus moet ik thuis nu ook de 100% Chemo Kaspers krijgen. Eenmaal thuis waren mijn zusjes weg. Ze waren met Leanne naar de speeltuin. Ik heb veel foto’s van Lieke en Meike in de speeltuin erbij gedaan. Dit om het verschil te laten zien tussen wat ik als Leukemiepatiënt in de ochtend doe en wat je zusjes dan aan het doen zijn. Ik heb daar geen enkele moeite mee, want ik heb alle foto’s bekeken en gezien dat ze het heel leuk hebben gehad. Wel merk je dat ik weer Dexa krijg. Vooral “Het duurt lang voor mijn zusjes thuis zijn” heb ik veel gezegd. Daarnaast vond ik het vanmiddag koud, had ik veel honger, heb ik veel gegeten, maar wel telkens op de verkeerde momenten, was ik moe en ben ik vroeg naar bed gegaan. Het zal dus een hele opgave worden om dat draakje klein te houden, maar ik ga mijn best doen.

Groetjes Janske