Een weekje Flevoland

Dag lieve mensen,

Nou, hier komt dan het verslag van een weekje op de boerderij in Flevoland. Ik zal jullie alle details besparen, want anders zijn jullie volgende week nog aan het lezen. Ik zal er een paar dingen uitlichten en voor de rest vertellen de foto’s weer heel veel.
Maandagavond mochten wij ons dus melden bij boer Ab de Lange. Hij heeft een vakantieboerderij voor kankerpatiëntjes. Dit vanwege zijn eigen ervaring met zijn dochter Corine. Zij kreeg op 2-jarige leeftijd te horen dat ze Leukemie had. Daar is ze voor behandeld en in haar tijd was de behandeling nog heel anders dan nu. Een groot gedeelte van de behandeling heeft ze in het ziekenhuis gelegen. Nu is dat bij mij natuurlijk ook zo, maar dat komt door de vele complicaties. In principe is de huidige behandeling grotendeels poliklinisch. Ook het overlevingspercentage lag toen vele malen lager dan nu. Corine is gelukkig een Survivor en wordt dit jaar dertig. Het was geweldig om haar te ontmoeten. Natuurlijk is zij een voorbeeld voor mij en zij heeft ons laten zien dat een Survivor van kinderkanker ook een toekomst heeft. Dit verhaal geeft ons allemaal heel veel energie om door te gaan met het gevecht dat ik momenteel aan het voeren ben.
Ook hadden we geweldige buren. Dit waren Jelle, Mees, Annelot en hun twee mama’s. Mees heeft een tumor in zijn buik gehad. Zijn behandeling is inmiddels twee jaar afgelopen, al ondervind hij nog de nodige klachten ten gevolge van de behandeling. Het klikte prima tussen de twee gezinnen, zowel de kinderen als de ouders hebben de tijd regelmatig met elkaar doorgebracht. Zo hebben we op zaterdagavond nog samen de BBQ aangestoken en ik heb begrepen dat de ouders nog lang hebben gekletst. Dan kom ik terug op wat ik vorig week heb geschreven over begrijpen en begrip hebben. Wij hebben veel mensen om ons heen die begrip voor onze situatie hebben, maar begrijpen is heel lastig. In de gesprekken met boer Ab en de gesprekken met de mama’s merkte je heel vlug dat je elkaar begrijpt. En dan ook nog eens in een heerlijke ontspannen sfeer in plaats van een ziekenhuisomgeving.
Zo, nu heb ik iedereen voorgesteld op de boerderij. Nou ja, nog niet de dieren. Er waren schapen, paarden, een koe, konijnen, kippen en de hond Kira. En er was heel veel ruimte om te spelen. De boerderij lag op 100 meter van de dijk en achter die dijk was het IJsselmeer. Alles was dus aanwezig voor een leuke vakantie en dat is het geworden. Ik ga even een opsomming doen van wat we allemaal gedaan hebben buiten de boerderij. We zijn op Urk geweest, naar het ziekenhuis geweest, naar Imke geweest, gewandeld door het kabouterbos, gespeeld bij het kabouterbos, naar vliegtuigen gaan kijken in het Aviodrome, op het strand gespeeld bij het IJsselmeer en naar Friesland bij de familie Prinsen op bezoek geweest en daar bootje gevaren.
Op de gedeelde eerste plaats staan voor mij het kabouterbos en het Aviodrome. Het Aviodrome had gewonnen als ik daadwerkelijk in een vliegtuig had mogen vliegen, maar ik vond het helemaal geweldig. Ik heb het er vaak met papa en mama over en droom vaak dat ik in een vliegtuig zit. Dat is uitgekomen, want ik heb in verschillende vliegtuigen gezeten. Deze stonden wel aan de grond en dat gebeurd in mijn verhalen en in mijn dromen niet. Ik ben wel nog in een simulator geweest. Hoogtepunt voor mij was dat ik toch nog in een vliegtuigje mocht dat bewoog. Het is zo’n vliegtuigje die je wel eens bij winkels ziet staan. Je moet er een centje in stoppen en dan gaat hij een tijdje op en neer. Dat was het moment dat ik een twinkeling in mijn ogen kreeg. Zo zie je maar dat het niet groot hoeft te zijn, maar met de juiste fantasie voelde ik me een echte piloot. Het was een twinkeling die op papa en mama’s netvlies gebrand staat en ik geloof niet dat deze er ooit nog vanaf gaat.
Het kabouterbos was geweldig, omdat we daar tijdens een wandeling in een bos uitleg kregen over wie de kabouters zijn en wat ze allemaal doen. Dat was heel leuk en soms ook spannend en dat maakte het dan alleen maar leuker.
Zaterdag zijn we naar Friesland gegaan, maar zonder papa. Hij moest trainen en dus gingen mama, Lieke, Meike en ik met de auto naar Friesland. We waren daar aan het spelen met Sietske en Rens toen we ineens een wielrenner zagen. Dat was toevallig, want papa’s training eindigde op de plek waar wij ook waren. Zo kon hij daarna ook lekker mee op het bootje en we hebben heerlijk ontspannen met zijn alle een rondje gevaren. Toen heb ik nog wel even aan school gedacht, want ik had de juf beloofd dat ik een keer zou zwaaien naar haar. Dat heb ik dus vanuit de roeiboot, die achter de boot hing, gedaan.
In Flevoland is het niet anders dan in Brabant en dus was het zondagmorgen Moederdag. We hadden onze knutselwerken meegenomen en Lieke en ik hebben onze gedichtjes voorgedragen aan mama. Ze was er heel blij mee. De rest van de dag hebben we nog veel gespeeld met de buurkinderen en aan het einde van de dag was het tijd om afscheid te nemen. Iedereen ging weer naar huis om bij te komen en na te genieten van deze leuke dagen.
Nu dus even twee dagen rustig aan, waarvan er alweer 1 voorbij is. Vandaag was Karin bij ons en we hebben het ook lekker rustig aan gedaan. Mama was werken en papa was fietsen in Limburg. Woensdag mag ik me weer melden in Nijmegen. Dan begint er weer een Dexa week en deze wordt deze keer vooraf gegaan door een ruggenprik. Nu eerst nog maar een dag nagenieten.

Groetjes Janske