Ik lijk steeds meer op opa IJsje

Dag lieve mensen,

Vandaag heb ik weer een record gevestigd. In dit geval een diepterecord, maar wat maakt het uit. Een record is een record. Vanmorgen leken de bloedwaardes nog mee te vallen met neutrofielen van 0,21. Dat is dus het cijfer voor mijn weerstand. Helaas bleek er bij de hertelling iets heel anders uit te komen. Daaruit bleek dat mijn neutrofielen nog 0,035 zijn. Mijn weerstand is momenteel dus echt helemaal niets. Gelukkig zitten er voldoende monocyten in mijn bloed, dus we hebben goede hoop dat mijn weerstand weer vlug omhoog gaat. De oncologen hebben er in ieder geval het volste vertrouwen in en die hebben er voor geleerd. Daarnaast is mijn HB gedaald naar 5,0. Morgenvroeg wordt er weer bloed afgenomen en met een beetje pech moet ik op dit punt in de behandeling alsnog een bloedtransfusie ondergaan. Ach ja, ik blijf natuurlijk Janske en ik zorg er gewoon voor dat ik de oncologen tot het einde van mijn behandeling bezig hou.
Het mooie van dit alles is dat de oncologen eigenlijk wel heel tevreden zijn. De antibiotica doet zijn werk, want de koorts blijft weg. Mijn beenmerg laat iets van herstel zien, wat natuurlijk ook moet na het stil leggen van de chemotherapie en dus lijkt het er toch op dat ik binnenkort weer naar huis mag. Dat is ook te hopen, want voor volgende week staat er iets heel leuks op de planning, alleen weten Lieke, Meike en ik daar nog niets van. Vanuit het ziekenhuis hebben ze er goede hoop op dat dit volgende week ook gewoon door kan gaan. We zullen zien.
Natuurlijk komen er in het ziekenhuis altijd nog wat extra kwaaltjes boven. Het eerste was het vasthouden van het vocht en inmiddels ben ik ook gek op lucht. Mijn buik lijkt dan ook wel een trommel als je er op klopt. Het velletje is strak gespannen en er zit een mooie klankkast onder. Het kan dus zomaar zijn dat ik binnenkort heel veel scheetjes moet laten. Tot die tijd lijk ik steeds meer op opa IJsje. Eerst had ik al zijn kapsel overgenomen, nu heb ik ook zijn buik.
Nu ik het toch over opa IJsje heb, die is vanmiddag nog bij mij op bezoek geweest en hij had heerlijke ijsjes meegenomen. Keurig in een koelbox met vrieselement, dus dat was genieten. Eerder was Lieke al met mama meegekomen. Toen Lieke kwam lag ik nog te slapen, maar toen ik haar stem hoorde was ik heel vlug wakker. Toevallig was de dokter ook op de kamer en hij zag meteen wat het beste medicijn voor mij is. Gewoon mijn zusjes en papa en mama knuffelen, het liefste thuis. We zijn vandaag dan ook als gezin weer compleet geweest, als was het nog wel op de digitale manier. Meike zat te Skypen bij de familie Prinsen en Lieke, papa, mama en ik zaten dus hier op de ziekenhuiskamer. Ook ome Renier is nog geweest, dus al met al heb ik me vandaag goed vermaakt. Natuurlijk wel vanuit mijn bed of mijn stoel, want lopen heb ik vandaag nog niet veel gedaan. Dat komt wel weer als ik weer wat meer zuurstof in mijn bloed heb. Misschien moet Rob, de papa van Leanne, ook eens langskomen om wat stopcontacten te maken. Niet dat die stopcontacten nodig zijn, maar vanavond bij mijn boterhammen kreeg ik een roze koek en als ik een roze koek zie, dan wil ik die altijd graag delen met Rob. Nu heb ik de koek gedeeld met papa, al was dat nog best lastig, want de zusters hier wilden ook graag een hapje, maar ik heb de koek goed verdedigd.
Lieke had vandaag ook de postkikker meegenomen en ik had heel veel knutselwerken, verrassingen en tekeningen van mijn klasgenootjes gehad. Daar wil ik ze dan ook voor bedanken. Mijn kamer wordt er steeds gezelliger op. Ook de kaarten die ik ontvang zijn weer super.
Morgenvroeg wordt er weer bloed afgenomen en ik moet nog minimaal 1 dag antibiotica. Misschien dat ik morgen aan het einde van de dag toch naar huis mag, maar we zullen niet te vroeg juichen. Voor mij wordt het in ieder geval een Koninginnedag vanuit het ziekenhuisbed.

Groetjes Janske