Het kan morgen alle kanten op

Dag lieve mensen,

Na een goede nachtrust werd ik vanmorgen wakker gemaakt voor een vingerprik. Dat is pas raar, je doet je ogen open, je ziet een zuster, ze lacht een keer vriendelijk, ze vraagt welke vinger, ze telt tot drie en dan heb je al je eerste prikje van de dag gehad. Helaas waren mijn bloedjes nog niet goed genoeg wakker en dus moest ik nog een tweede keer geprikt worden ook. Ik praat over een goede nachtrust, want ik heb heerlijk geslapen. Dat ondanks dat er ’s nachts 3 medicijnmomenten zijn. Telkens wordt er dan een zakje met medicijnen aan het infuus gehangen wat in een half uur inloopt en daarna moet er nagespoeld worden. Er is dus wel wat bedrijvigheid op mijn kamer, maar daar heb ik ’s nachts weinig last van. In totaal heb ik per 24 uur tien van deze medicijnmomenten.
Ik had vanmorgen echt moeite om mijn ogen open te doen, maar dat kwam dan weer doordat ik weer een echt boksergezicht heb. Het lijkt wel of ik de hele nacht heb gevochten en zo te zien verloren en dus veel tikken tegen mijn hoofd heb gehad. Gelukkig is dat niet waar en is het gewoon vocht. De rest van de dag ben ik dan ook niet veel gaan liggen, zodat het vocht in de loop van de dag uitzakte naar de rest van mijn lijf. Daar wordt mijn gezicht in ieder geval weer een stuk mooier van.
Omdat mama steeds meer aan het werk is en ik nu op haar werk lig opgenomen, blijft papa bij mij slapen en is hij de hele tijd bij mij. Gelukkig hoeft mama deze dagen zelf niet te werken, maar het is wel een beetje een rare situatie voor iedereen. Natuurlijk komt mama wel elke dag enkele uren bij mij op bezoek en zorgt ze ervoor dat ze bij de gesprekken met de dokter is. Nu hoop ik dat papa mijn voorbeeld niet gaat opvolgen. Het past namelijk niet in papa’s trainingsschema om opgesloten te zitten in een kamer van 5 bij 4. Natuurlijk is dat geen kleine kamer, maar papa is inmiddels gewend om vele kilometers te maken en dat kan hier natuurlijk niet. Daarnaast ben ik in iets meer dan een dag ruim 1,5 kilo aangekomen. Dat zou voor papa niet goed zijn. Gelukkig is het bij mij voor het grootste gedeelte vocht. Papa zou papa niet zijn als hij toch niet op zoek ging naar mogelijkheden om toch aan de nodige beweging te komen. Nu is de kinderafdeling van het Catharina ziekenhuis op de 12e verdieping en iedereen neemt dus de lift, behalve papa. Hij is dikke vrienden aan het worden met het trappenhuis en zo overbrugd hij toch dagelijks de nodige hoogtemeters en volgens hem zijn die trappen ook echte kuitenbijters.
Vandaag lukte het mij niet om heel veel activiteiten te ontplooien. Ik heb eigenlijk alleen gezeten en vanuit mijn zetels, het bed of de buggy, dingen te ondernemen. Vanmorgen ben ik begonnen met puzzels op de computer. Dit waren puzzels van Dora en Boots en ik ben begonnen met 16 stukjes. Dit was een makkie voor mij, dus daarna heb ik de 32 en 64 stukjes gedaan. Ook dit ging me goed af en uiteindelijk heb ik de puzzel van 100 stukjes gedaan en dat is mee ook gelukt. Hier ben ik super trots op. Ook heb ik vanmorgen nog iets gemaakt voor Moederdag, maar daar kan ik natuurlijk niet veel over vertellen.
Mama had de leskoffer meegenomen en vanmiddag heb ik na het slapen dan ook weer samen met mama schooltje gespeeld. Daar ben ik helemaal gek op. Uiteindelijk hebben we ook nog met zijn drieën een partijtje gedobbeld en na het avondeten kwam de dokter nog op bezoek. Ze kwam ons “duidelijkheid” verschaffen over de eventuele plannen voor morgen. Nou, het de duidelijkheid die we hebben gekregen is dat het alle kanten op kan. De bloedwaardes van vandaag waren niet erg hoopvol, maar toch zat er een lichte vooruitgang in en als die zich voortzet…. Mijn HB is teruggezakt naar 5,6 en dat verklaard mijn witte kleur, de trombocyten zijn gedaald naar 64, dus het is beter dat ik nu even niet val, want anders krijg ik van die grote blauwe plekken. De leukocyten zijn iets gestegen naar 1,0 en de neutrofielen (weerstand) is gestegen van 0,07 naar 0,1. De grens van de dip is 0,5. Nu is die laatste waarde heel belangrijk voor de plannen in combinatie met de uitslagen van de bloedkweek. Ook vandaag heb ik geen koorts gehad, dus laten we er even vanuit gaan dat die ook wegblijft.
Nou, er zijn drie scenario’s op een rij gezet en die zijn heel simpel. Of ik verhuis morgen naar Nijmegen, of ik blijf nog een paar nachten in Eindhoven, of ik mag morgen naar huis met thuismedicatie. Die laatste optie is overigens het kleinst, maar wordt niet helemaal uitgesloten. Met ander woorden, we weten nog niets en we wachten gewoon rustig af tot we alle uitslagen hebben.
Het gaan slapen ging vanavond niet zo goed. Gelukkig heb ik dan nog mijn eigen CD. Na een keer of tien ‘Schommelen’ en ‘Zo benieuwd’ gehoord te hebben ben ik toch lekker in slaap gevallen. Natuurlijk met tut onder mijn armen.

Groetjes Janske