Bart's feestje

Dag lieve mensen,

Laat ik eerst maar eens met het goede nieuws beginnen, want ik heb genoeg redenen om te klagen over afgelopen twee dagen. Vandaag had ik gelukkig wat afleiding, want mijn grote en gekke neef Bart vierde vandaag zijn verjaardag. Hij is afgelopen dinsdag 13 jaar geworden. Met recht mag ik dan ook zeggen, mijn grote neef. Ook op deze manier wil ik hem nogmaals feliciteren met zijn verjaardag. Helaas was ik vandaag zeker niet op mijn best, maar ik was toch wel blij dat ik er bij ben geweest. Voor mij was het vooral een feest van hangen bij papa of mama op schoot, op de bank liggen, in bed liggen en me niet fit voelen. Gelukkig had ik toch zo mijn momenten en op die momenten heb ik toch nog af en toe mee kunnen spelen. Het was weer een heel gezellig feest, alleen dachten mijn medicijnen daar af en toe anders over.
Helaas denken mijn medicijnen de laatste twee dagen wel vaker anders dan dat ik graag zou willen. Het Dexa draakje is weer eens ouderwets groot, of misschien moet ik gewoon zeggen dat hij zeer dominant aanwezig is. En met dat laatste overdrijf ik geen woord.
Het begon gisteren al met opstaan. Het was heel lastig om mijn bed uit te komen, ik had heel veel pijn op verschillende plaatsen en mijn humeur was terug gezakt tot onder het vriespunt. Dat was nog niet alles, want voor mij voelde het buiten ook of de temperatuur was teruggezakt tot onder het vriespunt. Ik zag iedereen in zomerse kleren lopen, maar ik hield buiten mijn hemd en T-shirt ook nog een vest en mijn winterjas aan. Als ik ook maar iets uitdeed had ik het koud. Het naar school gaan, ging nog redelijk goed, maar toen ik uit school kwam hadden de medicijnen echt gewonnen. Ik vertelde mama dat alle medicijnen, dus de Dexa, de bananendrank, de Chemo Kaspers, de melatonine en de poepdrank, helemaal niets leuk vonden op school. Gelukkig wist ik mama ook nog te vertellen dat ik, Janske, de school wel heel leuk vind.
’s Middags lonkte het goede weer mij toch naar buiten en ik heb zowaar nog even in mijn bikini rondgelopen en heel even met water gespeeld. Natuurlijk niet te lang, want ik had het koud. Tijdens het slapen, zowel ’s middags als ’s nachts, moet ik weer de veiligheid van papa of mama hebben, want anders lukt het me echt niet om te gaan slapen. Over het eten zullen we het ook maar niet hebben, maar gelukkig zijn er nog altijd de stroopwafels.
Vanmorgen was het naar school gaan echt een probleem. Ik had dit al aangegeven, maar ik ging het toch proberen. Eenmaal in de klas aangekomen trok ik het echt niet meer. Dikke tranen en ik kon papa maar niet los laten. Ik wilde echt met hem mee naar huis. Papa en de juffrouw probeerden van alles, maar tevergeefs. Uiteindelijk heeft de juffrouw mij op schoot genomen en is papa toch gegaan, ondanks dat ik nog heel hard aan het huilen was. Dan is het helemaal geweldig dat ik zo’n lieve juf heb en zo’n lieve klasgenootjes, want na even hard gehuild te hebben, heb ik daarna toch gewoon met de les meegedaan. Zeker niet zoals Janske dat doet zonder de Dexa, maar toch. Toen ik uit school kwam verscheen er zelfs even een lach op mijn gezicht.
De rest van de dag kennen jullie. Alles duurt lang, ik heb pijn aan mijn billen, mijn buik, mijn handen, mijn voeten en mijn oren. Al met al heel vervelend en daar word ik natuurlijk ook niet vrolijk van. Ik slaap en speel inmiddels met sokken over mijn handen, zodat ik niet aan mijn velletjes ga pulken of aan mijn nagels ga bijten. Toen ik ging slapen, moest papa bij me blijven tot ik sliep. Het is dus geen lolletje zo met de paasdagen en papa’s verjaardag voor de deur, maar toch. Ik houd me maar vast aan de gedachte dat ik na deze Dexa periode er nog maar vier heb te gaan.

Groetjes Janske