Nog 5

Dag lieve mensen,

Vanmorgen was het de start van de vijfde kuur van achteren af. Dat betekent nog 5 keer 3 weken en dat zijn dus 15 weken. Vijftien weken, dat zijn nog 105 dagen. Nog maar iets meer dan 10% van de totale behandeling. Het einde lijkt zo dicht bij, maar is eigenlijk ook nog zo ver weg. Na wat ik meegemaakt heb in de afgelopen, pak hem beet, 94 weken, dan zijn 15 weken niet veel meer. Dat is in het perspectief waarin je kijkt. Als je tegen gezonde kinderen zou zeggen dat ze de komende 15 weken dagelijks veel medicijnen moeten slikken, waaronder chemo. Wekelijks naar het ziekenhuis moeten en aan het infuus. Nog 2 keer een ruggenprik krijgen en minimaal 1 MRI scan, dan zou dat als een bom inslaan. Nee, als kankerpatiënt en iedereen die daarbij betrokken is, leer je toch echt anders denken.
Als ik zou zeggen dat het een feest is om naar het ziekenhuis te gaan, dan zou ik weer overdrijven, maar voor mij is het ook zeker geen straf. Ik weet waar ik het voor doe. Dat besef begint steeds meer bij mij te komen. Ik word steeds ouder en begrijp nu wat er van afhangt. Als de dokters mij niet beter kunnen maken, dan ……….. Gelukkig doen de dokters er alles aan om mij wel beter te maken.
Het mooie is dat ze dat ook nog op een leuke manier doen. Dat maakt alles net dat beetje aangenamer. De dokters, zusters, PM-ers en iedereen die verder in het ziekenhuis werkt, het is gewoon leuk hoe ze reageren als ze mij weer zien. Je kent elkaar nu bijna twee jaar en hebt samen veel, wat zeg ik, heel veel meegemaakt. Vanuit het ziekenhuis zijn ze er professioneel mee bezig, voor mij, mijn ouders en mijn zusjes is het overleven. Overleven is een oerinstinct. Dan is het heel mooi om te zien dat dit samen toch 1 groot team vormt. Een combi van oerinstinct en academische professionals. Je zou zeggen dat dit mijlenver uit elkaar ligt, maar als je er op de juiste manier mee omgaat, versterkt het elkaar alleen maar.
En zo liep ik vandaag dus weer door de gangen van het UMC St. Radboud te Nijmegen. Het begint al bij de hoofdingang. Dan kom je langs de receptie en ook die mensen zien dan een bekend gezicht langskomen. Gelukkig lopen papa en mama er telkens ook bij, want ik wil nog wel eens van uiterlijk veranderen. Als ik er dan langs loop krijg ik vriendelijk ‘goedendag’ te horen en er wordt lief naar mij gelachen. Vanuit de grote ingang loop ik dan door naar de hele lange gang die gaat naar het kinderziekenhuis. Het moet gek lopen, wil ik daar geen bekende tegen komen. Lotgenootjes, dokters, zusters, maar ook de mannen op de poetswagens zijn inmiddels bekende voor me. Ook ga ik telkens naar de Bob de Bouwers kijken, want die zijn nog lang niet klaar. Natuurlijk herkennen zij mij niet, maar ze willen toch nog wel eens heel lief naar mij zwaaien.
In de grote hal voor de kinderpoli is het een komen en gaan van bekende. Ik moet me dan melden en zeggen dat ik er ben. Van een afstandje zegt de secretaresse al: “Dag Janske, ben je er ook weer.” Ik moet dan nog even mijn geboortedatum zeggen, want dat moet gewoon en dan mag ik wachten in de grote hal. Telkens is het dan spannend welke zuster mij dan roept voor de vingerprik. Op zich maakt dat niet veel uit, want we hebben altijd wel iets om over bij te kletsen. Op weg naar de Poli-kamers kom ik langs het ‘hok’ waar de oncologen en zusters zitten. Vriendelijk wordt er dan naar mij gezwaaid. Na de vingerprik wordt de toverzalf aangebracht en de televisiepleister geplakt. Nog even langs het koffieapparaat en dan weer wachten en spelen in de grote hal. Weer komt een zuster mij halen en ik wordt gewogen en gemeten. Dan is het nog even wachten op de oncoloog. Meestal mijn rode draad oncoloog Maroeska te Loo. Zo ook vandaag. Ook met haar wordt even gekletst. Alles wordt doorgenomen en het wordt tijd voor actie. Ik word onderzocht en daarna wordt de lijn aangeprikt en krijg ik de Chemo Kaspers. Vandaag kreeg ik 50%, want mijn Leukocyten waren toch wel wat aan het dalen en dr. Te Loo wil niet dat ik nog een keer onderuit ga. Ondertussen wordt de paal ook binnengereden, want ik moest nog naar de dagbehandeling voor Immunoglobuline.
Op de Poli krijg ik al te horen welke kamer en daar loop ik dan ook meteen naar toe. Vandaag zorgde zuster Marleen voor mij en dat vind ik altijd leuk, want dan weet ik dat ik aan het einde van de dag weer paardje mag rijden. Daarnaast is ze gewoon ook een hele lieve zuster. Eerst moeten de controles dan plaatsvinden. Temperaturen, spierballen meten en een lampje om mijn vingertje. De zuster schrijft dan alles op en dan kan er gestart worden met de Immunoglobuline. Dat duurt een hele poos, dus ondertussen speel ik spelletjes, knutsel wat of kijk gewoon televisie. Slapen doe ik de laatste tijd niet veel meer in het ziekenhuis. Tijdens het inlopen moeten de controles ook nog een paar keer uitgevoerd worden, dus dat breekt de tijd dan. Soms lopen er ook nog mensen binnen die even met papa en/of mama moeten praten. Of ik vraag om bepaalde personen, zoals vandaag om Agmar, want die had nog steeds niet mijn boekje van ‘Super Janske’. Die heb ik haar vandaag officieel overhandigd.
Als alle medicijnen er weer inzitten en het slangetje van mijn buik af is, is het tijd om kralen te oogsten. Samen met de zuster gaan we kijken wat ik verdient heb en Marleen vond het vandaag zo gezellig dat ik ook een goede dag kraal heb gekregen. Dan is het tijd om langzaam maar zeker het ziekenhuis weer te gaan verlaten. Natuurlijk weten ze inmiddels allemaal dat ze dan “Houdoe” tegen mij moeten zeggen. Natuurlijk moeten ze dat niet, maar dat is wel wat ze van mij te horen krijgen en ik heb het idee dat ze het wel leuk vinden om dat terug te zeggen. Via de grote hal, de lange gang, de grote entree, via de draaimolendeur naar buiten. Meestal nog even langs de apotheek en dan naar de parkeergarage en naar huis. Weer op weg naar mijn zusjes.

Groetjes Janske