Super Mario

Dag lieve mensen,

Vandaag een keer op dinsdag naar Nijmegen. Ach, het is weer een keer wat anders, al merk je daar weinig van. In het ziekenhuis is het op dinsdag nagenoeg hetzelfde als op woensdag. Vandaag was alleen het grote verschil dat ik zo’n beetje alle oncologen in de gang ben tegengekomen. Wel gezellig hoor. Ik heb me van mijn beste kant laten zien en heb vooral laten zien hoeveel energie dat ik inmiddels heb. Ik heb daar dan ook op iedereen een positieve indruk achtergelaten. Ik kreeg regelmatig een aai over mijn bol. Of dat was omdat ze er inmiddels makkelijker bij kunnen weet ik niet. Ze kunnen er namelijk makkelijker bij, omdat ik inmiddels toch wel iets aan het groeien ben. Ik ben al ruim 97 centimeter. Nog even en dan kunnen we het 1 meter Janske feest vieren.
Het deed me ook wel goed om mijn eigen rode draad oncoloog weer eens te zien. Dokter Maroeska vond het ook fijn dat ze mij weer zag en ze was vooral blij dat ze kon zien dat het zo goed met me gaat. Natuurlijk was er heel veel te bespreken, dus het was een best wel lange Poli. Er is uitvoerig besproken hoe het nu met me gaat en de dokter is heel tevreden. Even terugkijkend vanaf de koortspiek met carnaval. Mijn afweer heeft daar goed op gereageerd, waardoor ik de koorts vlug onder controle kreeg. Logisch gevolg was dat mijn afweer wel wat moe was geworden en ik een week later in een dip terecht kwam. Omdat mijn beenmerg alweer zo sterk is, lukte het me om vorige week een hoog aantal witte bloedlichaampjes te hebben en deze week waren ze weer hoger. Dit ondanks de verhoogde dosering chemo. Dit alles stemde dokter Maroeska zeer tevreden. Zo tevreden dat de chemo maar weer eens wordt opgehoogd. Nu sta ik met alles weer op de volle 100% en het zal de dokter niet verbazen als ik in de volgende periodes zelfs meer dan 100% ga krijgen. Ter compensatie, zullen we dat dan maar noemen.
Ook hebben we het nog over het verleden gehad, want ik heb jullie al eens verteld over de vele onderzoeken die er gaande zijn omtrent mijn persoontje. Dat ik en mijn papa en mama al DNA hebben afgestaan en dat ze vorige keer heel veel bloed hebben afgenomen. Nu lijkt het erop dat ze iets gevonden hebben, wat heel interessant kan zijn. Helaas kan ik hier verder nog niets over zeggen, maar op het moment dat dat mag, zal ik jullie hier zeker meer over vertellen.
Ook hebben we het vandaag al over de toekomst gehad. Over de tijd na 2 augustus. Heel voorzichtig mogen we daar al aan gaan denken en worden wij al voorbereid op wat er mij dan nog allemaal te wachten staat. Sommige dingen vielen mee, andere dingen zijn dan toch weer schrikken. Al met al is de conclusie dat we er op 2 augustus zeker nog niet zijn. Hoe zal ik het eens omschrijven? De top halen is al moeilijk, maar aan de top blijven is zeker zo moeilijk. Het is natuurlijk heel anders en vooral onzeker. Nu weten we dat ik elke dag moet kuren, bepaalde medicijnen moet krijgen, ik wekelijks naar het ziekenhuis moet en ga zo maar door. Het is toch een bepaalde vorm van structuur. Straks, na 2 augustus is er een stuk minder duidelijkheid, maar we worden wel al een beetje gewaarschuwd voor de effecten van 2 jaar chemotherapie. Al is dat bij ieder kind anders. Daarnaast is er natuurlijk de onzekerheid over het wegblijven van de leukemie.
Al met al een best wel een zware ochtend en daarom hebben wij ons daarna verwend met een heerlijke lunch aan het water. Het is en blijft toch een heel speciaal stekje waar wij zo af en toe nog eens neerstrijken. Het is de plek waar ik eind juli 2009 tegen papa en mama zei: “Wat ben ik toch een bofkont”. Weet je wat het is, nu ruim anderhalf jaar en zeer veel levenservaring later, denk ik daar nog net zo over. Ik sta nog steeds aan diezelfde oever. De zon begint weer dagelijks te schijnen, de vogeltjes beginnen te fluiten en de bloemetjes beginnen weer te bloeien. Heel voorzichtig komen de eerste blaadjes al aan de bomen en ik mag dat allemaal meemaken. Ik snuif het op en geniet er met volle teugen van.
Vandaag had ik mijn tuinbroek aan en ik had zelf een pet gepakt. Daar aan de waterkant zagen papa en mama dat ik niet alleen Super Janske ben, maar zo ook op Super Mario lijk. Ik heb gesprongen, want ik had mijn springschoenen aan en weet je wat ik hoorde? …..Pling

Groetjes Janske