Nog 8

Dag lieve mensen,

Morgenvroeg mogen we weer afreizen naar Nijmegen. Dan wordt er weer gestart met een nieuw blok van drie weken. Nog 8 van deze blokken te gaan, nog 24 weken en dan is het 2 augustus 2011. Het is nu al een datum die dagelijks door onze hoofden gaat, al weten we maar al te goed dat we er nog niet zijn. We zullen best nog tegenslagen krijgen, maar we hopen ook nog mooie dingen te beleven. Het vertrouwen dat er ook mooie dingen kunnen gebeuren in een vreselijke #@&**#$^#!@#$#% periode van twee jaar krijgen we beetje bij beetje terug en daar heeft vorige week zondag zeer zeker aan bijgedragen.
Wat daar ook aan bijgedragen heeft is het verslag van mijn ambulant begeleider heeft geschreven naar aanleiding van afgelopen maandag. Voor weinige zal het een verrassing zijn, maar ik ben niet echt een normale leerling op school. Ik kom maar halve dagen, op woensdag ben ik er helemaal niet of maar een paar uurtjes en als het een beetje tegenzit, zoals een paar weken geleden, dan kom ik een hele week niet op school. Dat vraagt veel flexibiliteit van iedereen. Van ons gezin, maar wij zijn inmiddels wel wat gewend. Zeker vraagt het veel flexibiliteit van mijn juffen en mijn klasgenootjes. Om dit alles in goede banen te leiden en om ervoor te zorgen dat ik geen of zo min mogelijk achterstand op loop, heb ik dus een ambulant begeleider. Zij komt mij dan observeren in de klas en stuurt daar waar nodig is bij. Ook brengt zij dan verslag uit over wat zij gezien heeft en haar openingszin wil ik hier graag herhalen: “Wat doet ze het goed!!!” Ook dat geeft ons natuurlijk vertrouwen voor de toekomst.
Wat ze ook aangaf is dat ik overal aan mee doe en dat ze daarom wel begrijpt dat ik ’s middags moet slapen. Nou, daar heeft ze ook helemaal gelijk in, want gisteren heb ’s middags echt heel lang geslapen. Misschien wel iets te lang, want toen ik hoorde dat papa naar bed ging riep ik hem. Ik wilde graag bij hun in bed komen liggen en dat was geen probleem. Toen wist papa nog niet dat ik hem tot half vier zou wakker houden. Het was wel gezellig hoor, maar vanmorgen toen de wekker afliep was het toch wel even zwaar. Ach ja, dat is dan ook meteen een goede oefening voor over een jaar of 14. Met de stapvriendjes lekker op stap, laat thuis komen en er ’s morgens weer vroeg uit. Je kunt het niet vroeg genoeg oefenen. Dit kost wel veel energie, dus vanmorgen heb ik dan ook heel goed gegeten.
Vanmiddag heb ik dan ook een stuk korter geslapen. Dat merkte ik dan wel weer aan het einde van de dag, want ik begon toch wel heel moe te worden. Hierdoor begon ik om bijna alles te huilen. Dat was wel vervelend dat dat vandaag al gebeurde, want morgen begint de Dexa en dan is het maar weer afwachten wat de draak met mij doet. Ook hierbij kunnen we zeggen dat we al veel ervaring hebben en er daardoor beter mee om kunnen gaan, maar wennen doet het nooit.
Als laatste wil ik jullie nog wijzen op de foto’s van vandaag, want Lieke had gisteren voor ons vieren een valentijnskaart gemaakt. Lief he!

Groetjes Janske