Ik weet het echt niet meer

Dag lieve mensen,

Van morgen was het tijd om naar Nijmegen te gaan. Onderweg heb ik gezellig met Purk enTut gespeeld. Verder ben ik in de auto altijd al bezig met waar we de auto in Nijmegen gaan parkeren. Het leukste vind ik het als hij buiten langs de weg staat. Dit zeg ik dan ook altijd als eerste als het gaat over de parkeermogelijkheden. Verder vertel ik dan altijd dat als daar geen plaats is hij ook in de parkeergarage mag. Vandaag heeft de auto dan ook weer (zoals bijna altijd) binnen gestaan.
Eenmaal op de poli was het eerst tijd voor bloedprikken. Dit werd vandaag gedaan op de polikamer waar ik daarna ook moest blijven. De reden was dat er ook redelijk vlug begonnen zou worden met de voorbereidingen voor de ruggeprik. Na veel overleg buiten de kamer werd duidelijk dat ik toch direct door mocht naar de dagbehandeling omdat er op de poli niet voldoende zusters voorradig waren om te helpen met de prik. Verder was er geen pedagogisch medewerkster en moest er ook nog voor dat probleem een oplossing worden gezocht. Omdat mijn eigen dokter op de afdeling dienst had was het professor Hoogerbrugge die vandaag de poli deed. Hij zou en het gesprek voeren met papa en mama en daarna de chemo geven. Eenmaal op de afdeling bleek dat de zuster na met papa gesproken te hebben Agmar had geregeld voor de voorbereidingen. Zij was boven op de afdeling altijd mijn vaste PM-er en samen met haar heb ik menig uur doorgebracht. Ik vond het dan ook heel erg leuk om haar weer terug te zien. Na de uitleg was het tijd voor het echte werk. Er werd begonnen met het drankje in mijn billen. Al vlug werd ik giebelig en wiebelig. Daarna weet ik eigenlijk niet meer zo veel. Na verloop van tijd werd het voor mij weer iets helderder en vroeg ik wanneer ik in een bolletje moest gaan liggen. Papa vertelde me dat ik dat al had gedaan. Na 5 minuten vroeg ik het nog maar een keer aan mama en ook zij vertelde dat het al klaar was. Op mijn vraag wanneer ik een slangetje aan mijn buik kreeg was ook het antwoord dat dit al klaar was. Voor mij allemaal heel raar maar papa en mama waren echt zeker van hun zaak. Sterker nog ik heb ook inderdaad wel een pleister op mijn rug en op mijn kastje zitten. Toch iets wat het verhaal van ze ondersteunde. Ook wisten papa en mama te vertellen dat de professor het heel knap van me vond dat ik zo goed stil kon liggen. Toch jammer dat ik dat niet meer weet want complimentjes krijgen is altijd leuk. Nu zijn jullie natuurlijk ook nieuwsgierig naar het gesprek met de professor. Zoals ik het heb begrepen is de MRI goed. Er is te zien dat ik geopereerd ben maar van een schimmelgroei is niets te zien. Verder is mijn bloedbeeld flink gestegen. Ik heb daarom de volledige dosering chemo gekregen en ben ook thuis weer over op de 100% dosering. Nadat mijn roesje helemaal weg was mocht ik weer eten. Nu denken de meeste van jullie natuurlijk dat zal dan wel praprika chips zijn maar niets is minder waar. Ik heb in het ziekenhuis 4 boterhammen met jam op. Verder heb ik ook nog 2 pakjes met appelsap leeg gedronken. Reden genoeg om me naar huis te laten gaan. In de auto terug heb ik lekker geslapen. Er stond me thuis namelijk nog iets te wachten waar ik fit voor moest zijn. Mijn paard moest namelijk nog geschilderd worden. Dit heb ik bij thuiskomst dan ook direct gedaan. Daarna sloeg de honger opnieuw toe. Tijd voor een koekje en 2 blokjes kaas. Aan tafel wilde ik wel mijn chips maar na een paar hapjes zag de macaroni in de pan er toch lekkerder uit. Gevolg een bord met macaroni helemaal leeg en nog plaats voor 2 danoontje toetjes. Van al dat eten en de nieuwe chemo word je wel moe. Ik was om 7 uur dan ook helemaal op. Helaas lukte het niet om te gaan slapen. Mijn rug deed te veel zeer ik daar werd ik erg verdrietig van. Nadat papa even bij me had gelegen ging hij naar beneden. Ik kon nog steeds niet slapen en werd opnieuw verdrietig. Lieke kreeg toen een heel goed idee. Zij wilde als grote zus wel bij en in bed komen liggen. Dat liet ik me geen twee keer vertellen. Meike voelde zich door dit voorstel wel aan de kant gezet, iets wat niet onze bedoeling was. Daarom mocht Meike in Lieke haar bed heel dicht bij ons in de buurt liggen. Inmiddels liggen we arm in arm samen te slapen. Ik geloof dat het hart van papa en mama is gesmolten nadat ze dat lieve plaatje gezien hadden.

Groetjes Janske