Belevenissen rondom Brabantsedag 2010

Dag lieve mensen,

Zaterdag had ik jullie laten weten wat voor een super fijne dag we hadden gehad op de kindermiddag. Helaas eindigde de dag voor mij iets minder voorspoedig. De voeding zat er bijna in en ik lag heerlijk te slapen. Ineens werd ik wakker en op hetzelfde moment was ik al aan het spugen. Het was ook serieus spugen, want heel het bed en de muren zaten weer onder. Ook mijn sonde had ik uitgespuugd. Ik ben een hele poos in bad onder de douche gaan zitten. Ondertussen werd mijn kamer weer netjes gekuisd. Op het moment dat alles weer spik en span was heb ik mijn pyama aangedaan en ben weer lekker gaan slapen.
Papa en mama hadden heel even de hoop dat dit meteen het einde van de sonde zou betekenen, maar 's morgens bij het ontbijt liet ik al blijken dat dat feest niet doorging. De sonde moest er opnieuw in en ik kreeg direct een portie voeding. Dat moest ook wel, want ik wilde 's middags wel naar de optocht kijken. Ik ben nog vlug een dutje gaan doen en daarna gingen we op weg naar Fred en Janneke. Zij hadden namelijk tegen oma Hanny en Frans gezegd dat wij weer van harte welkom waren om daar de optocht te komen kijken. Daar hoefden wij niet lang over na te denken. Vorig jaar vonden we het daar super en ook dit jaar was alles weer tot in de puntjes geregeld. Helemaal super dus en onze grote dank daarvoor. Ook de journalist van het Eindhovens Dagblad was het opgevallen dat wij bij hele gastvrije mensen te gast waren, want toen wij vanmorgen de krant lazen, stond er een interview in met Fred en Janneke over hoe hun de optocht beleven.
Vooraf zijn we nog even over het industrieterrein gelopen, waar de wagens opgesteld stonden. Zo konden we al een eerste inspectie doen en tevens flink kletsen, want we kwamen natuurlijk heel veel bekende tegen. Ook de stapvriendjes kwam ik tegen. Ik herkende ze bijna niet, want het waren zandmannetjes geworden, maar ze moeten toch nog beter hun best doen wil ik die knappe jongens niet herkennen. We hebben ook meteen een afspraakje met hun gemaakt.
We hebben daarna op ons gemak de optocht bekeken. Voor ons gevoel zaten we op de eretrubine. Heerlijk in de bakfiets, geen wind in de rug en een hapje en een drankje erbij. Ook de wagens hielden ons warm, want er trokken weer prachtige wagens voorbij, waarbij wij prima vermaakt werden door het spel wat rondom de wagens werd gespeeld. Aan het einde van de dag werd ons gevraagd wat wij het mooiste vonden. We konden niet kiezen, zo mooi vonden we alles. We zijn dan ook blij dat wij niet in de jury zitten, want dan kreeg iedereen een eerste prijs.
Na het eten kwam zuster Els. Zij kwam oppassen, zodat papa en mama nog "eventjes" naar de tent konden voor de prijsuitreiking en een "klein" feestje. Mijn zusjes waren al zo moe dat toen ik ze een kusje wilde gaan geven, ze allebei al heerlijk lagen te slapen. Ook ik ben lekker gaan slapen en heb nog heerlijk gedroomd over alles wat ik dit weekend heb meegemaakt.
Vanmorgen kroop ik bij papa en mama in bed, samen met mijn zusjes. Ik vertelde ze over het kusje en dat ik daarom had moeten huilen. Ik vroeg ze of ik ze alsnog een kusje mocht geven en dat mocht natuurlijk. Papa en mama zeiden niet, maar volgens mij vonden ze dit toch wel een heel gaaf moment.
Ook na zo'n weekend is het toch weer tijd voor de keiharde realiteit. Vanmorgen kreeg ik weer het drakendrankje en daarna moest ik naar Nijmegen. Vandaag voor een ruggenprik en een gift Vincristine via het pac. Dat betekende dus tweemaal toverzalf en tweemaal een televisiepleister. Mijn leukocyten waren wel hoger dan verwacht, maar doordat de lymfocyten keurig waren, wordt er niets veranderd aan het schema. Vooraf had ik al met beer geoefend, want het was alweer eventjes geleden dat ik een ruggenprik heb gehad. Het grappige is dan dat ik me er ook bijna niets van kan herinneren. Dat komt natuurlijk door de Dormicum. Dat kreeg ik vandaag weer en dan heb je toch wel een hele leuke kijk op het leven. Ongeveer dezelfde kijk die papa gisterenavond had.
Het aanprikken van de PAC, het geven van de Vincristine en de ruggenprik verliepen voorspoedig. Ik moest nog wel even blijven om mijn roes uit te slapen. Ik vertrok weer naar mijn bed en het was de bedoeling dat ik zou gaan slapen. Gelukkig mocht ik rondom de ruggenprik weer gebruik maken van de snoezelkar en ook na afloop mocht deze nog even op mijn kamer staan. Papa en mama hebben nog even gegeten en ik heb vooral gezellig gedaan met de lichtjes van de snoezelkar. Daarna is mama in de luie stoel gaan zitten en papa is bij mij in bed komen liggen. Het was de bedoeling dat het zo rustig zou zijn op de kamer en dat ik zou gaan slapen. Het was wel rustig op de kamer, want papa en mama sliepen. Ik daarintegen heb gezellig gekletst met puppy, tutje en de snoezelkar. Daarnaast heb ik papa nog af en toe geplaagd tijdens het slapen.
Op het moment dat papa en mama wakker waren, mochten we naar huis. De Dormicum was uitgewerkt en ik had inmiddels al weer wat water gedronken. Ik had tijdens het liggen wel wat last van mijn rug. Gelukkig daarna niet meer, waardoor ik letterlijk het ziekenhuis ben uitgerend.
We reden meteen door naar opa IJsje en oma Tumtum om de auto weer om te wisselen. Op hetzelfde moment kwam daar een bekende auto aan. Het was Leanne met mijn zusjes. Ze wisten niet dat wij bij opa en oma waren. Zij kwamen daar omdat ze een verrassing hadden voor opa en oma. Leanne en Lieke hadden namelijk koekjes gebakken en Lieke en Meike hadden deze koekjes versierd. Het zag er heel mooi en feestelijk uit en het waren dan ook lekkere zoete koekjes.
Inmiddels lig ik weer lekker in mijn eigen bedje en heb ik aan het eind van de dag al een aantal keer ruzie gehad met het draakje. Het draakje komt dus van de Dexamethason en dat krijg ik dus 5 dagen per drie weken. Ook zorgt de Dexa ervoor dat ik het heel vlug koud heb. Na het eten liep ik dus al in mijn winterjas en handschoenen buiten. Gelukkig wordt het komende week nog iets warmer, zodat ik het misschien iets minder koud heb.

Groetjes Janske