Bloed niet goed

Dag lieve mensen,

Wat is het leven toch raar als je Leukemie patient bent. Zeker als je dan ook nog eens Janske Beks heet. Soms zit ik overdag wel eens te denken waar mijn reisverslag die dag over moet gaan. Misschien over de 400.000e pageview van mijn reisverslag. Of toch maar iets anders, want ik begreep dat er nog onduidelijkheid was over de verschillende soorten behandeling die ik nu krijg. Als het goed is blijven de behandelingen voorlopig stabiel, dus ik beloof zelfs vandaag mensen om in dit reisverslag alles eens goed op een rijtje te zetten. Dat gaat dus allemaal niet gebeuren.
De reden dat dit niet gaat gebeuren is heel simpel. Mijn bloed is niet goed. Dan gaan natuurlijk alle alarmbellen rinkelen. Zo kan het dus gebeuren dat je 's morgens naar het UMC St. Radboud te Nijmegen gaat en dat je 's avonds ligt opgenomen in het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven. Daar lig je dan weer aan de monitor en word je elke drie uur gewekt om te kijken of je pupillen nog goed reageren. Hoe dit nu allemaal kan gebeuren zal ik jullie nu gaan vertellen.
Aangekomen in Nijmegen werd de PAC aangeprikt en werden er weer vijf buisjes bloed afgenomen. De uitslag van het bloed zou later op de dag worden doorgebeld, dus we konden weer naar huis, want verder ging het wel goed met me. Papa en mama waren mijn tut vergeten en dat vonden ze allebei heel zielig voor mij. Natuurlijk heb ik even op hun gevoel ingespeeld en omdat hun mijn tut waren vergeten mocht ik een ballon uitzoeken toen we naar huis gingen. Er was een hele grote Dora ballon en die wilde ik natuurlijk wel graag hebben. Ik kreeg hem ook nog en Dora heeft op de terugweg bij mij op de achterbank gezeten. Met zo'n vertrouwd gezelschap ben ik lekker in slaap gevallen.
Thuis aangekomen ging ik vlug eten, want dan kon ik nog mooi Lieke mee naar school brengen. Het ging ook prima in het drukke tijdsschema wat ik vandaag had, want toen ik weer thuis kwam moest ik natuurlijk weer schommelen en buiten spelen. Lieke weer van school halen en toen..... Lieke, Leanne en ik kwamen vrolijk binnen met een hoop herrie. Papa en mama kwamen de keuken inlopen en begonnen tegen ons te vertellen. “Janske, weet je nog dat je vanmorgen bloed hebt afgegeven bij de dokter?” Natuurlijk wist ik dat nog wel. Toen vertelde ze ons dat ze telefoon hadden gehad en dat ik naar het Eindhoven ziekenhuis moest. Lieke wist daarop te vertellen dat dan mijn bloed niet goed was en dat ik vaker bloed moest gaan afgeven en als het bloed dan wel weer goed was, ik weer naar huis mocht. Papa en mama hoefde niets meer te vertellen, want het verhaal klopte helemaal. De vertrouwde adressen zijn weer gebeld en Lieke ging weer naar opa Ijsje en oma Tumtum en Meike naar de familie Prinsen in Valkenswaard. Gelukkig vonden ze het allebei alles, behalve een straf om weer uit logeren te gaan. Ook ik had er weinig moeite mee om naar Eindhoven te gaan al moest ik iedereen natuurlijk wel even flink knuffelen en ze vertellen dat ik ze weer zou gaan missen.
In Eindhoven was de kamer al voor mij ingericht en het beleid was al bepaald. We kregen daar nogmaals te horen wat er aan de hand was. De Erwinase heeft er nu toch alweer voor gezorgd dat mijn ammoniakgehalte in mijn bloed flink aan het stijgen is. Vrijdag was deze nog 29 en vanmorgen om 11.00 uur was deze gestegen naar 72. Normaliter moet deze onder de 40 zijn. De spanning nam natuurlijk ontzettend toe, want de ammoniak heeft er vorige keer voor gezorgd dat ik op de ic terecht kwam. Toen heb ik geluk gehad, maar dat wil je echt geen twee keer meemaken. Het beleid voor de nacht werd uitgelegd. Ik moest weer aan de monitor en elke drie uur word ik wakker gemaakt. Daarnaast zal er vanavond om 20.00 uur en morgenvroeg om 8.30 uur weer bloed worden afgenomen. Omdat mijn weerstand momenteel ook nog eens super laag is, lig ik ook nog eens in isolatie, wat betekent dat ik het met de vierkante meters van mijn kamer moet doen. De dokters hebben mij weer meerdere keren onderzocht en om 8 uur werd er dus bloed afgenomen. Ik had inmiddels zelf wel in de gaten dat iedereen om mij heen steeds zenuwachtiger werden en de spanning was dus echt om te snijden. Tja, dan is het weer eens tijd om te laten zien waarom ik Super Janske wordt genoemd. Het ammoniakgehalte was weer gedaald tot 35 en nu gaat iedereen een stuk rustiger de nacht in. Natuurlijk worden de controles vannacht gewoon uitgevoerd, blijf ik aan de monitor en wordt er morgenvroeg weer bloed afgenomen, maar het lijkt erop dat het tij alweer gekeerd is.

Groetjes Janske