Welkom op de 2e verdieping

Dag lieve mensen,

Als je in het ziekenhuis bent, dan ontwikkel je wel eens een nieuwe hobby. Dat heb ik vandaag dus ook gedaan. Na een heel rustig nachtje, waarbij er alleen om 6.30 bloed is afgenomen, ben ik op tijd gaan ontbijten. Nadat ik er weer helemaal spik en span uitzag ging ik samen met mama wandelen op de gang. We gingen ook naar de liften. Daar wilde ik graag in, maar dat mocht niet, want ik moest in de buurt blijven. We gingen bij de lift wachten totdat papa kwam. Nu pakt papa altijd de trap, maar die komt op dezelfde plaats uit als de lift of eigenlijk moet ik zeggen liften. Er komen daar 4 liften aan op dezelfde plaats. Omdat papa maar niet kwam, moest ik lang wachten en toen kwam ik erachter dat ik het heel leuk vind om naar de liften te kijken. Er gaan zoveel mensen in en er komen zoveel mensen uit. Sommige gezellige mensen komen een praatje met je maken, de veegmachines gaan erin en eruit evenals de voedingskarren en nog veel meer. Tevens weet je nooit welke van de 4 liften eraan komt, dus dat maakt het nog spannend ook. Om 10.00 uur had ik een afspraak met Agmar, mijn PM. Zij kwam 3 kwartier met mij spelen en papa en mama moesten van de kamer af en mochten niet eerder terugkomen. Van het begin was ik het er niet mee eens, maar na een tijdje vond ik het toch wel gezellig. Agmar had vanalles bij zich om met mij te spelen, maar uiteidelijk wilde ik toch maar 1 ding en dat is ........stickeren. Dat waren we dus ook volop aan het doen toen papa en mama terugkwamen. Morgen komt Agmar weer en ik ben benieuwd of ze toch weer iets anders gaat proberen.
Omdat mijn nieuwe hobby zo leuk is, zijn we teruggegaan naar de liften. Ik met mijn buggy in het midden en papa en mama in een stoel langs mij. We waren een echt ontvangstcommite. We moesten op tijd terug zijn, want de CliniClowns kwamen weer en die wil ik natuurlijk niet missen. Ze mochten weer bij mij op de kamer en ze mochten van mij zelfs heel dicht bij komen. Nog even een eitje pellen en opgegeten en tijd voor het middagdutje. Eenmaal uigeslapen kreeg papa, want mama is daar al heel bekend mee, uitleg over de sondevoeding. Ik was heel tevreden over hoe hij het deed, dus ik ga er vanuit dat dit thuis helemaal goed komt. Ondertussen waren Evelien en Menno nog even op bezoek geweest, maar helaas had ik heel weinig tijd voor hun, want ik moest naar de fysiotherapie. Eerst moest ik wachten in de wachtkamer en daar was een heel leuk keukentje. Daar ben ik toen heen gelopen, wat mijn eerste stapjes waren na 3 weken. Het ging best goed en toen werden we overmoedig. Ik had een kopje op de grond laten vallen en ik ging die zelf oprapen. Dat ging niet goed en ik viel op de grond. Daar ging mijn zelfvertrouwen en de fysio moest nog beginnen. We hebben weer met de kleurenmat gespeeld, maar ik had geen zin meer om te lopen of andere oefeningen te doen. Ik was vooral teleurgesteld over mijn val van even daarvoor.
Met de lift gingen we weer naar de 2e verdieping en in de grote hal stond een ander ontvangstcommite. Het waren oma Tumtum en Heidi. Ze hadden heel het ziekenhuis al afgezocht naar mij, maar ik zat gewoon in de gymzaal en daar hebben mobiele telefoons geen ontvangst. Gelukkig hadden ze het koffieapparaat wel gevonden, dus kwamen ze niets te kort. Hun kon ik vertellen dat de dokters er langzaam aan beginnen te denken om mij naar huis te laten gaan. Helaas zijn er nog even te veel vragen om dit al heel snel te realiseren, maar misschien kan het wel een beetje snel. We moeten eerst maar eens afwachten wat de plannen zijn ten aanzien van de chemokuren. Morgen hebben papa en mama een gesprek met de oncoloog. Verder heb ik nu alleen nog maar sondevoeding en overdag krijg ik dat in porties. Dat betekent dat ik niet meer de hele dag aan de sonde zit. De infuuspompen staan ook uit en de spuitpomp wordt alleen nog gebruikt voor de antibiotica. Verder heb ik uitgebreid afscheid genomen van de monitor. Toen deze mijn kamer verliet riep ik keihard: "Daaaag....." de zuster riep vriendelijk daag terug, maar ik was nog niet klaar en zei toen dus nog ".......computer". Dat vond de zuster een tegenvaller, maar ik ben blij dat ik er vanaf ben. Sommige tijden van de dag heb ik dus geen paal of niets meer bij me, alleen wat loshangende slangetjes uit mijn neus en buik. Wel prettig die bewegingsvrijheid. Nu nog kracht op doen om daar ook gebruik van te maken.

Groetjes Janske