@#$%%&**@#**@!!!
Door: Janske
Blijf op de hoogte en volg Janske
22 December 2009 | Nederland, Heeze
Dag lieve mensen,
Tja, wat moet ik nu over de dag van vandaag vertellen. Het enigste woord wat het goed samenvat heb ik in de titel gezet. Gelukkig mag schelden niet en zeker niet zo vlak voor kerst, want anders zou dit bericht helemaal volstaan met scheldwoorden. Nu beperk ik me maar tot de realiteit in nette bewoordingen. Tenminste dat probeer ik, mocht dit aan het einde niet helemaal gelukt zijn, bij voorbaat mijn excuses.
Vannacht heb ik lekker in mijn bedje in het Ronald McDonald huis geslapen. Het was er heerlijk. Het duurde wel lang voordat ik ging slapen, want ik vond het natuurlijk allemaal wel spannend en interessant. Nadat papa en mama hadden ontbeten zijn we naar het ziekenhuis gegaan voor dag 1 van het MR-protocol. Het MR-protocol omvat zo'n beetje 588 dagen. Natuurlijk kan er in zoveel dagen wel wat misgaan, maar toch zeker niet op dag 1?
Omdat ik dus een kleine 600 dagen de tijd heb om jullie het MR-protocol uit te leggen heb ik bewust hier nog niets over verteld. Het is allemaal namelijk heel duidelijk. Het staat duidelijk op papier met streepjes, blokjes, pijltjes en driehoekjes. Het komt er op neer dat ik me elke dinsdag moet melden in Nijmegen, alweer ik dan wordt nagekeken door een arts en telkens zal er dan chemo worden toegedient. Er zijn zelfs een paar weken bij waar ik geen chemo zal krijgen. Dit omdat ik ook langwerkende chemo krijg toegedient.
Vandaag zal ik nog niet ingaan op de bijwerkingen van de chemo's, want dat zullen we in de toekomst vanzelf te weten komen. Zoals ome Tan al eerder vertelde is het ook niet verstandig om de bijwerkingen te lezen, want de kans dat je het dan krijgt lijkt dan ineens vele malen groter.
's Morgens begon het hele ritueel op de poli bij Janneke. Ik werd gewogen en gemeten. Ik werd van top tot teen nagekeken en papa en mama hadden een gesprek met Janneke over de medicatie die ik thuis moet krijgen. Huisapotheek Beks blijft voorlopig beperkt tot Zofran, Emla, Domperidon, Ciproxin, Co-trimaxazol, Dexamethason, 6-Mercaptopurine, Voriconazol en indien nodig een paracetamolletje. Het ene moet ik drie dagen per week hebben, het ander vijf dagen per weken, het ander 14 dagen per drie weken en een ander weer dagelijks. Sommige moet ik 1 maal daags hebben, andere twee maal daags. Er zijn medicijnen bij die moet ik 's morgens innemen, andere weer 's avonds en dan zijn er ook nog medicijnen bij die ik tussen de middag moet innemen. Dit alles wordt besproken en er wordt gezegd: "Papa en mama, veel succes en zorg er goed voor dat ze alle medicijnen met de juiste dosering op het juiste tijdstip krijgt." Maar goed dat papa wel raad weet met het maken van goede schema's en dat mama op haar werk al gewend is om medicijnen toe te dienen. Dit gaat dus wel goed komen.
Hetvolgende op het programma was het aanprikken van de PAC. Dit verliep probleemloos. Eerst even wat bloed afnemen en daarna werd de eerste chemo toegedient en dat was de Vincristine. Tijd voor de Dormicum in mijn billen te doen, zodat ik weer dronken wordt. Dit was geen enkel probleem en na een kwartiertje kon er begonnen worden met de ruggenprik. Ik was goed weg, dus ook dat verliep prima. Er werd wat hersenvocht afgetapt, waarna er MTX/ARA-C en DAF werd toegedient. Even een pleister erop en ik kon daar naar de dagbehandeling.
Op de dagbehandeling mocht ik heel even bijkomen van de ruggenprik. Hierna werd er weer een chemo toegedient. Het heeft de kleur van ranja en heeft de naam Doxorubicine. Een voorspoedige dag tot nu toe.
Er moest nog een chemo worden toegedient en dat was de PEG-Asparaginase. De naam zegt het al, al kunnen ze zelf niet zo goed schrijven. Eigenlijk is het volgens mij PECH-Asparaginase. Voordat deze gegeven mocht worden moest ik weer helemaal helder zijn en vandaag duurde het vrij lang voordat de dormicum was uitgewerkt. Op zich was dit wel gezellig voor mijn papa en mama, mijn kamergenootjes, de zusters en de dokters, maar zelf moest ik alleen maar wachten en scheel kijken en af en toe een grappige opmerking maken. Uiteindelijk was het dan toch zover de Asparaginase werd gestart. Na een kwartiertje ging ik Skypen met Meike en Lieke in Valkenswaard. De verbinding kwam vrij lastig tot stand, maar uiteindelijk had ik ze dan toch in het vizier. Toen ik Lieke in beeld kreeg vertelde ik Lieke dat ik verkouden was, Dit herhaalde ik drie keer en toen barstte ik in huilen uit. Ik viel in papa zijn armen en vertelde dat ik verkouden was. Dit vertelde ik omdat ik bijna geen adem meer kon halen en dus benauwd was, maar dat vind ik als driejarige toch echt te moeilijk om te omschrijven. Op dat moment werd ik ook helemaal rood en begon te spugen. De noodbel werd ingedrukt en er werd heel vlug plaatsgemaakt. Binnen 1 minuut stonden er een vijftal verpleegsters en een dokter op mijn kamer. Iedereen wist wat hij moest doen om mij stabiel te krijgen. Ikzelf was niet meer aanspreekbaar. Ik huilde, spuugde en eigenlijk wist ik zelf allang niet meer wat ik deed. Gelukkig hebben we kunnen zien wat een vakkundig team er werkt in het Radboud in Nijmegen, want iedereen wist wat hem/haar te doen stond. Alle pompen werden stilgezet, de lijn met de Asparaginase + wat extra bloed werd teruggetrokken, ik kreeg Prednison en Tavegil toegedient, de monitor werd aangesloten, ik kreeg een lampje om mijn grote teen, er werd extra vocht aangehangen, de dokter bleef steeds naar mijn longen luisteren en mijn huid werd nauwlettend in de gaten gehouden. Het leek zelfs wel of papa en mama ook al jaren meedraaiden in het team. Na een poosje keerde de rust weer terug. Dit dan ook letterlijk. Door de tavegil ben ik ook meteen gaan slapen, waardoor er meer rust ontstond. Wel bleef er steeds speeksel uit mijn mond komen, want slikken ging nog niet echt. Om de paar minuten werd mijn bloeddruk gemeten en gelukkig bleef die hoog genoeg. Ook mijn longen werden weer wat rustiger en de rode plekjes werden niet roder meer. Dit was zo'n moment dat het lijntje van een Leukemie patient heel erg dun wordt en ik kan niet zeggen dat deze al eerder zo dun is geweest. Alleen door de goede prestatie van het team kan ik zeggen dat ik er zonder verdere kleerscheuren vanaf ben gekomen.
Nou ja, zonder verdere kleerscheuren is niet helemaal waar. Fysiek gezien klopt dit, op wat rode vlekjes na. Die zouden als het goed is in de loop van de nacht nog wegtrekken. Alleen daarna kwam de oncoloog, want deze reactie betekent veel voor de verdere behandeling. Deze PEG-Asparaginase die ik 1 keer in de twee weken zou krijgen, mag ik niet meer hebben. Er wordt dus op dag 1 van het MR-protocol overgegaan op plan B. Dat houdt in dat ik de Erwinia-L-asparaginase ga krijgen. 1 gift PEG staat voor 6 giften Erwinia. Dit gedurende 30 weken. De komende 30 weken moet ik dus elke maandag, woensdag en vrijdag naar het ziekenhuis. Hier worden geen concessies aangedaan, dus bijvoorbeeld ook op 1 januari moet ik naar het ziekenhuis. In 30 weken 90 keer naar het ziekenhuis, dat is 60 keer meer dan gepland. Dat betekent dus ineens dat mijn reis zo'n 12.000 km langer is geworden. Maar dat niet alleen. Als ik op 1 dag behandelt zou worden werde op dezelfde dag de PAC aangeprikt en weer losgemaakt. De hele week zou ik dan zonder aangeprikt lijn thuis kunnen zijn. Nu word ik 's maandags aangeprikt en vrijdags weer losgemaakt. Alleen in het weekend dus zonder lijn. Verder is de planning nu ontzettend moeilijk en zwaar. Een gift Asparaginase in Nijmegen betekent minimaal 5 uur van huis en dat is als alles meezit. Ik had gehoopt dat ik Lieke en Meike nu vaker zal zien, maar ook voor hun zal dit een ontzettende tegenvaller zijn, want wederom moet ik weer vaak van huis. Hoe de planning wordt gemaakt ten aanzien van Lieke en Meike is ook nog een grote vraag. Wel weet ik dat dit een enorme inpact heeft op ons. We hebben tot aan maandag om de planning klaar te maken, want vanaf maandag de 28e moet ik me 3 dagen in de week melden. O ja, 30 weken dat betekent zo ongeveer tot 1 augustus 2010.
Na dit alles mocht ik uiteindelijk toch naar huis. Toen ik mijn roes had uitgeslapen hebben ze me nog even mogen afrekenen in kralen. Hierna nog even de spullen opgehaald bij het Ronald McDonald huis en nu lig ik gelukkig toch weer in mijn eigen bedje. Er zijn vandaag momenten geweest dat ik daar niet meer van heb durven dromen.
Groetjes Janske
Tja, wat moet ik nu over de dag van vandaag vertellen. Het enigste woord wat het goed samenvat heb ik in de titel gezet. Gelukkig mag schelden niet en zeker niet zo vlak voor kerst, want anders zou dit bericht helemaal volstaan met scheldwoorden. Nu beperk ik me maar tot de realiteit in nette bewoordingen. Tenminste dat probeer ik, mocht dit aan het einde niet helemaal gelukt zijn, bij voorbaat mijn excuses.
Vannacht heb ik lekker in mijn bedje in het Ronald McDonald huis geslapen. Het was er heerlijk. Het duurde wel lang voordat ik ging slapen, want ik vond het natuurlijk allemaal wel spannend en interessant. Nadat papa en mama hadden ontbeten zijn we naar het ziekenhuis gegaan voor dag 1 van het MR-protocol. Het MR-protocol omvat zo'n beetje 588 dagen. Natuurlijk kan er in zoveel dagen wel wat misgaan, maar toch zeker niet op dag 1?
Omdat ik dus een kleine 600 dagen de tijd heb om jullie het MR-protocol uit te leggen heb ik bewust hier nog niets over verteld. Het is allemaal namelijk heel duidelijk. Het staat duidelijk op papier met streepjes, blokjes, pijltjes en driehoekjes. Het komt er op neer dat ik me elke dinsdag moet melden in Nijmegen, alweer ik dan wordt nagekeken door een arts en telkens zal er dan chemo worden toegedient. Er zijn zelfs een paar weken bij waar ik geen chemo zal krijgen. Dit omdat ik ook langwerkende chemo krijg toegedient.
Vandaag zal ik nog niet ingaan op de bijwerkingen van de chemo's, want dat zullen we in de toekomst vanzelf te weten komen. Zoals ome Tan al eerder vertelde is het ook niet verstandig om de bijwerkingen te lezen, want de kans dat je het dan krijgt lijkt dan ineens vele malen groter.
's Morgens begon het hele ritueel op de poli bij Janneke. Ik werd gewogen en gemeten. Ik werd van top tot teen nagekeken en papa en mama hadden een gesprek met Janneke over de medicatie die ik thuis moet krijgen. Huisapotheek Beks blijft voorlopig beperkt tot Zofran, Emla, Domperidon, Ciproxin, Co-trimaxazol, Dexamethason, 6-Mercaptopurine, Voriconazol en indien nodig een paracetamolletje. Het ene moet ik drie dagen per week hebben, het ander vijf dagen per weken, het ander 14 dagen per drie weken en een ander weer dagelijks. Sommige moet ik 1 maal daags hebben, andere twee maal daags. Er zijn medicijnen bij die moet ik 's morgens innemen, andere weer 's avonds en dan zijn er ook nog medicijnen bij die ik tussen de middag moet innemen. Dit alles wordt besproken en er wordt gezegd: "Papa en mama, veel succes en zorg er goed voor dat ze alle medicijnen met de juiste dosering op het juiste tijdstip krijgt." Maar goed dat papa wel raad weet met het maken van goede schema's en dat mama op haar werk al gewend is om medicijnen toe te dienen. Dit gaat dus wel goed komen.
Hetvolgende op het programma was het aanprikken van de PAC. Dit verliep probleemloos. Eerst even wat bloed afnemen en daarna werd de eerste chemo toegedient en dat was de Vincristine. Tijd voor de Dormicum in mijn billen te doen, zodat ik weer dronken wordt. Dit was geen enkel probleem en na een kwartiertje kon er begonnen worden met de ruggenprik. Ik was goed weg, dus ook dat verliep prima. Er werd wat hersenvocht afgetapt, waarna er MTX/ARA-C en DAF werd toegedient. Even een pleister erop en ik kon daar naar de dagbehandeling.
Op de dagbehandeling mocht ik heel even bijkomen van de ruggenprik. Hierna werd er weer een chemo toegedient. Het heeft de kleur van ranja en heeft de naam Doxorubicine. Een voorspoedige dag tot nu toe.
Er moest nog een chemo worden toegedient en dat was de PEG-Asparaginase. De naam zegt het al, al kunnen ze zelf niet zo goed schrijven. Eigenlijk is het volgens mij PECH-Asparaginase. Voordat deze gegeven mocht worden moest ik weer helemaal helder zijn en vandaag duurde het vrij lang voordat de dormicum was uitgewerkt. Op zich was dit wel gezellig voor mijn papa en mama, mijn kamergenootjes, de zusters en de dokters, maar zelf moest ik alleen maar wachten en scheel kijken en af en toe een grappige opmerking maken. Uiteindelijk was het dan toch zover de Asparaginase werd gestart. Na een kwartiertje ging ik Skypen met Meike en Lieke in Valkenswaard. De verbinding kwam vrij lastig tot stand, maar uiteindelijk had ik ze dan toch in het vizier. Toen ik Lieke in beeld kreeg vertelde ik Lieke dat ik verkouden was, Dit herhaalde ik drie keer en toen barstte ik in huilen uit. Ik viel in papa zijn armen en vertelde dat ik verkouden was. Dit vertelde ik omdat ik bijna geen adem meer kon halen en dus benauwd was, maar dat vind ik als driejarige toch echt te moeilijk om te omschrijven. Op dat moment werd ik ook helemaal rood en begon te spugen. De noodbel werd ingedrukt en er werd heel vlug plaatsgemaakt. Binnen 1 minuut stonden er een vijftal verpleegsters en een dokter op mijn kamer. Iedereen wist wat hij moest doen om mij stabiel te krijgen. Ikzelf was niet meer aanspreekbaar. Ik huilde, spuugde en eigenlijk wist ik zelf allang niet meer wat ik deed. Gelukkig hebben we kunnen zien wat een vakkundig team er werkt in het Radboud in Nijmegen, want iedereen wist wat hem/haar te doen stond. Alle pompen werden stilgezet, de lijn met de Asparaginase + wat extra bloed werd teruggetrokken, ik kreeg Prednison en Tavegil toegedient, de monitor werd aangesloten, ik kreeg een lampje om mijn grote teen, er werd extra vocht aangehangen, de dokter bleef steeds naar mijn longen luisteren en mijn huid werd nauwlettend in de gaten gehouden. Het leek zelfs wel of papa en mama ook al jaren meedraaiden in het team. Na een poosje keerde de rust weer terug. Dit dan ook letterlijk. Door de tavegil ben ik ook meteen gaan slapen, waardoor er meer rust ontstond. Wel bleef er steeds speeksel uit mijn mond komen, want slikken ging nog niet echt. Om de paar minuten werd mijn bloeddruk gemeten en gelukkig bleef die hoog genoeg. Ook mijn longen werden weer wat rustiger en de rode plekjes werden niet roder meer. Dit was zo'n moment dat het lijntje van een Leukemie patient heel erg dun wordt en ik kan niet zeggen dat deze al eerder zo dun is geweest. Alleen door de goede prestatie van het team kan ik zeggen dat ik er zonder verdere kleerscheuren vanaf ben gekomen.
Nou ja, zonder verdere kleerscheuren is niet helemaal waar. Fysiek gezien klopt dit, op wat rode vlekjes na. Die zouden als het goed is in de loop van de nacht nog wegtrekken. Alleen daarna kwam de oncoloog, want deze reactie betekent veel voor de verdere behandeling. Deze PEG-Asparaginase die ik 1 keer in de twee weken zou krijgen, mag ik niet meer hebben. Er wordt dus op dag 1 van het MR-protocol overgegaan op plan B. Dat houdt in dat ik de Erwinia-L-asparaginase ga krijgen. 1 gift PEG staat voor 6 giften Erwinia. Dit gedurende 30 weken. De komende 30 weken moet ik dus elke maandag, woensdag en vrijdag naar het ziekenhuis. Hier worden geen concessies aangedaan, dus bijvoorbeeld ook op 1 januari moet ik naar het ziekenhuis. In 30 weken 90 keer naar het ziekenhuis, dat is 60 keer meer dan gepland. Dat betekent dus ineens dat mijn reis zo'n 12.000 km langer is geworden. Maar dat niet alleen. Als ik op 1 dag behandelt zou worden werde op dezelfde dag de PAC aangeprikt en weer losgemaakt. De hele week zou ik dan zonder aangeprikt lijn thuis kunnen zijn. Nu word ik 's maandags aangeprikt en vrijdags weer losgemaakt. Alleen in het weekend dus zonder lijn. Verder is de planning nu ontzettend moeilijk en zwaar. Een gift Asparaginase in Nijmegen betekent minimaal 5 uur van huis en dat is als alles meezit. Ik had gehoopt dat ik Lieke en Meike nu vaker zal zien, maar ook voor hun zal dit een ontzettende tegenvaller zijn, want wederom moet ik weer vaak van huis. Hoe de planning wordt gemaakt ten aanzien van Lieke en Meike is ook nog een grote vraag. Wel weet ik dat dit een enorme inpact heeft op ons. We hebben tot aan maandag om de planning klaar te maken, want vanaf maandag de 28e moet ik me 3 dagen in de week melden. O ja, 30 weken dat betekent zo ongeveer tot 1 augustus 2010.
Na dit alles mocht ik uiteindelijk toch naar huis. Toen ik mijn roes had uitgeslapen hebben ze me nog even mogen afrekenen in kralen. Hierna nog even de spullen opgehaald bij het Ronald McDonald huis en nu lig ik gelukkig toch weer in mijn eigen bedje. Er zijn vandaag momenten geweest dat ik daar niet meer van heb durven dromen.
Groetjes Janske
-
22 December 2009 - 22:10
Ome Renier:
Poeh poeh wat een heftig verhaal daar zijn inderdaad geen leuke worden voor. Wel heel mooi beschreven trouwens. Hopelijk ben je een beetje over de schrik heen en slaap je nu lekker.
Wat betreft de planning moeten we misschien binnenkort met zijn allen maar eens bij elkaar gaan zitten?
Veel sterkte,
Liefs Ome Renier -
22 December 2009 - 22:18
Ome Tan:
Soms als ik een film kijk en het wordt te spannend zap ik weg naar een ander kanaal.
Soms als ik de achterkant van een boek lees denk ik dat is te spannend, doe maar niet.
Vandaag lees ik een wel heel spannend hoofdstuk uit jullie boek maar ik blijf lezen.
Ik blijf lezen want ik wil weten hoe het afloopt.
Jullie weten dat wij er alles aan zullen doen om het GOED te laten aflopen.
Samen staan we sterk en kijken we alvast uit naar het volgende hoofstuk wat hopelijk minder spannend zal zijn.
dikke knuffel
Ome Tan
Tante Angela
-
22 December 2009 - 22:24
Tante Angela:
Sorry, ik heb hier even geen woorden voor.
Ik kan alleen vertellen dat het hier vandaag gelukkig een stuk minder spannend is geweest.
Lieke en Meike hebben heel fijn gespeeld en zelfs Lieke heeft goed gegeten, nogwel rode bietjes die ze helemaal niet lust zei ze maar na wat aandringen moest ze toegeven dat het toch wel lekker was en gisteren heeft ze vis gegeten, ze vond het sappige vlees wel lekker, we hebben vandaag pas verteld dat het vis was en toen zei ze; oh dan lust ik dat dus ook. Goed he!
Hopelijk hebben jullie een rustige nacht en zien we jullie morgen.
Dikke knuffel van tante Angela -
22 December 2009 - 22:44
Joli Claes:
ha janske en hele familie beks
wat een heftige dag is dit geweest
niet alleen voor jou janske, maar voor de hele familie.
ik kan me voorstellen hoe jullie je gevoeld moeten hebben vandaag
[een klein beetje maar]
dit woorden 30 zware weken, alsof het nog niet zwaar genoeg was.
maar jij bent een vechtertje, en iedereen vecht met je mee.
en jouw kennende ga jij iedereen versteld doen staan.
ik hoop dat je kunt genieten van de momenten dat je thuis bent, en dat je dagen in nijmegen voorspoedig verlopen.
hou vol en zet 'm op.
wij denken aan jullie allemaal.
dikke kus van ons xxxxxxx -
22 December 2009 - 22:55
Ineke En Peter:
Oh, Janske, wat een heftig verhaal. Gelukkig is het allemaal goed afgelopen, maar de consequenties zijn bepaald niet niks. Wat jammer, dat er bijna niets gaat zoals gepland en dat jullie nu toch weer minder met zijn allen bij elkaar kunnen zijn als jullie gehoopt hadden. Wij wensen jullie heel veel sterkte met alle nieuwe planningen, die weer gemaakt moeten worden.
We blijven duimen, dat er geen nieuwe tegenvallers meer komen.
Veel liefs van ons -
22 December 2009 - 22:58
Marian En Maarten:
Lieve Janske en Joke en Ferry,
Nou,nou wat een dag hebben jullie beleefd. Het is precies zoals Ome Tan schrijft, je wilt eigenlijk niet door lezen, maar je moet ook weten hoe het afloopt. Wat een schrik.
Maar gelukkig lig je weer thuis in je eigen bed. En Papa en Mama ook.
Dikke kus voor jullie allemaal.
-
22 December 2009 - 23:25
Gerda:
Wat een verhaal en wat een dag.
Gelukkig zijn jullie weer thuis maar dit loopt weer heel anders dan gepland.
Eerst maar eens lekker slapen in het eigen bed en dan verder kijken.
O ja, en de titel kan zelfs ik lezen! Helemaal duidelijk.
Hou je taai allemaal. Welterusten.
Lieve groeten en houdoe.
Gerda.
-
23 December 2009 - 00:15
Opa Ijsje:
sodeju nog aan toe ,, ik had rond 11ur nog gekeken of er een berichtje stond , nee nog nie dus ik dacht nu zo rond de klok van 1uur nog ff kijken , en daar staat me toch een bericht. Ja Tan echt spannend , meidje meidje meidje dit haden we vanmorgen niet durven dromen dat het weer (bijna) fout zou gaan , bijna elke keer heb jij pech dat het bij jou niet lukt elke keer komt er iets bij of tussen.
En ja het wordt zwaar , het lijkt wel een berg met 20% stijging die jullie moeten bedwingen.
Maar beste Janske...jij hebt al veel laten zien wat jij kunt en nu verd.....nog aan toe . vecht meidje vecht JIJ KAN HET als geen ander.
Ferry en Joke ik geloof goed dat jullie nu ook tegen die berg op kijken , maar elk duwte in jullie rug wat wij kunnen geven zal gebeuren.
WIJ ZIJN ER MET ZIJN ALLEN VOOR JULLIE REKEN MAAR.
ik ga nu maar proberen te slapen want dit had ik niet in de gaten dat het vandaag zo heftig is geweest.
jullie goeie nachtrust en hopelijk morgen vroeg een bekske koffie bij ons
Opa...
Oma slaapt al lang.
-
23 December 2009 - 07:57
DORRY:
HOI VETTE PECHVOGELS.
NORMAAL KAN ER NIKS VERLOPEN NOND E JU .
WAT EEN TRILLER ZEG. EN JULLIE SPELEN OOK NOG DE HOOFDROL NONDE JU.
HET IS NIET MIS WAT ER NU ALLEMAAL OP STAPEL STAAT ,MAAR IK VIND DAT JIJ NU MAAR EENS MOET GAAN ONDERHANDELEN OVER MEER KRALEN, EN ANDERS ROEP DE HULP VAN IEMAND ANDERS MAAR IN.
JANSKE EN FAM, JULLIE KRIJGEN WEL DE VOLLE LAAG,
DUS TWEE KAARSJES FIKKEN EN A.U.B. ERBIJ TYPEN IN DE SINT JAN HELPT OOK AL GEEN FLIK, DONDER SORRY.
NU WEET IK HET EVEN NIET MEER MAAR MIJN HAND WIL ALLEMAAL VLOEKWOORDEN TYPEN, MAAR DAAR SCHIET JE HELEMAAL NIKS MEE OP
NOU IK HOOP DAT HET VERDERE VERLOOP HEEL WAT ROOSKLEURIGER IS WANT DIT IS AFSCHUWELIJK.
MAAR JIJ MOET ROEIEN MET DE RIEMEN DIE JE HEBT, DUS ROEIEN MAAR WIJ DUWDEN JULLIE WEL.HEEL VEEL STERKTE EN VOLHARDING VOOR DE HELE FAM, EN NATUURLIJK VOOR ONZE FILMSTER HET MEEST EEN DIKKE VETTE HIFIVE LOWFIVE DORRY
-
23 December 2009 - 08:19
Lambert En Tineke:
Hallo Janske!!
Wat een deprimerend verhaal was dat gisteren zeg! En wat heeft dat heftige gevolgen, dat kost je weer veel van je leuke dagen samen met je zusjes. Gelukkig is het allemaal goed afgelopen voor jou, maar nu komt de grote organisatie he!! Wij wensen jou en de rest van de familie héél veel sterkte.
Liefs uit het Gooi
-
23 December 2009 - 08:29
Elles:
Hee dappere dodo,
Wat word ik hier boos van! Je bent een vechtertje dat heb je al vaak genoeg bewezen maar je wordt nu wel zwaar op de proef gesteld. Dit is wel mega noodweer dat de snelweg naar huis blokkeert.
Hopelijk ben je weer tot rust gekomen na de allergische reactie.
Liefs Elles -
23 December 2009 - 08:32
Frank En Heidi :
Hallo Super Janske,
Nu weet ik het ook ff niet meer.
Ik kan alleen maar de titel herhalen. Dit gaat toch allemaal nergens mee over. Wat moet je toch allemaal meemaken.
Waar moeten je ouder toch allemaal doorheen.
Ferry dat je dit ook nog allemaal kunt schrijven.
Tjonge tjonge toch.
Maar als we kunnen helpen met jullie die berg op te duwen dan laat het maar weten.
Sterkte
Groetjes uit Leende -
23 December 2009 - 08:39
Judith & Ron, Wout:
Soms wil je iedereen vertellen hoe goed het gaat.
Soms wil je van de daken schreeuwen hoe moeilijk je het hebt.
Soms zit je machteloos toe te kijken.
Soms reageer je, gaat het in een sneltrein vaart, erop of eronder, doorgaan.
Soms is het daarna heel even stil.
Soms moet je even bezinnen, rust nemen in je hoofd.
Om alles wat er is geweest even op een rij te kunnen zetten.
Soms heb je pech, heel veel pech en in dat zelfde moment is er geluk, geluk dat je zo sterk bent, dat je wil zo groot is!
Lieve Janske, Ferry en Joke, wat zal dit voor jullie, allemaal op jullie eigen manier een enorme beproeving geweest zijn.
We denken aan jullie, plannen woden gemaakt terwijl de tijd voorbij raast.
Zet ´m op!
Lieve groeten van ons -
23 December 2009 - 08:40
Gertie Uit Stein:
Hallo Allemaal
Wat een rot dag hebben jullie weer gehad ik geloof heel goed dat je het liefst de hele wereld bij elkaar zou willen vloeken ik begrijp hoe jullie zich moeten voelen op afstand lopen mij de tranen over de wangen en weet eigenlijk niet goed wat ik moet schrijven maar niks gezegd is niet mee geleefd en mee leven met jullie doe ik elke dag.
Lieve Janske papa mama Lieke en Meike en de hele achterban jullie hebben er al een hele zware tijd op zitten en de komende 30 weken MOETEN gewoon ook door staan worden kom op allemaal jullie kunnen het .
Rest mij jullie ondanks alle innerlijk verdriet wat er bij jullie vast zit toch toe te wensen dat de kerst dagen een speciaal tintje mogen hebben met HEEL VEEL LIEFDE en SAAMHORIGHEID .
Dikke knuffel voor die kleine rakker groetjes en sterkte voor jullie allemaal uit STEIN van Gertie -
23 December 2009 - 09:43
Cor En Diny.:
Lieve familie Beks.
Wat een verhaal zeg, het is bijna niet te geloven.
Dit hoofdstuk wilde we eindelijk niet lezen zo spannend, je moet het minimaal 2 keer lezen om het in je op te nemen.
Ferry, Joke en de rest van de familie wij helpen jullie deze hoge berg op te klimmen als het moet duwen wij jullie er overheen.
Laat ons weten als je hulp nodig mocht hebben.
Ferry knap van jou om zo'n verhaal te schrijven op het moment dat er eindelijk je hoofd niet naar staat.
Wij wensen jullie heel veel sterkte en hou vol allemaal.
Janske meiske laat je niet op je kop zitten, wij weten dat je goed kan vechten om dit te overwinnen.Kom op meiske hou vol. Wij bliven voor jullie duimen en de kaarsjes laten wij branden. TOI TOI TOI >
Heel veel lieve groetjes van Ome Cor en Tante Diny.
Knuffels. Houdoe he. -
23 December 2009 - 10:17
Bas En Sanne:
Oh Janske en familie wij zijn er helemaal stil van. Dat dit er ook nog bij moet. Als we wat kunnen betekenen in jullie planning laat het maar horen. We wensen jullie ondanks alles fijne kerstdagen samen!
-
23 December 2009 - 10:29
H & H & I:
Wat heb jij vandaag toch weer laten zien dat jij je titel van SUPER JANSKE meer dan waard bent ! Maar daar twijfelde wij al niet meer aan, dus wat ons betreft is het genoeg zo Janske. De status van SUPER JANSKE raak je nooooooooooit meer kwijt.
Ik heb gisterenavond fijn even met je papa en mama gepraat want voor hun was het toch ook weer een flinke schok. Maar sterk als jou papa en mama zijn waren ze nu ook weer SUPER positief ingesteld en zullen we deze week met zijn allen ervoor zorgen dat er weer een goede planning ligt voor de komende 30 weken.
Ook deze berg zullen we met zijn allen weer beklimmen ook al zal het voor jullie de Mount Everest zijn en voor ons een lullig bergje in Oostenrijk. Gelukkig zijn de Bekskes, Prinskes en van den Bergskes allemaal meerdere malen in Oostenrijk geweest en hebben ze veel ervaring met bergbeklimmen zodat wij jullie kunnen helpen de TOP te bereiken.
Ik hoorde vanmorgen dat jullie in ieder geval goed hebben geslapen. Dat was voor ons toch ook weer een geruststelling want het was niet niks gisteren.
ZET HEM OP SUPER JANSKE !!
Dikke knuffels en kusjes van ome Hans, tante Hariètte en Imke -
23 December 2009 - 12:47
Oma Hanny:
Voor Janske,
We weten dat je moedig bent
en ook heel erg sterk
Maar zo'n rottige chemokuur
doet nu z'n nodige werk
Slapend neem je nu de rust
je bent ontzettend moe
De chemo heeft je uitgeblust
m'n schat, wat een gedoe!
Maar straks komt er een betere dag
vlak Janske maar niet uit
Dan zie je weer haar leuke lach
want zij vecht zich hieruit!
oma Hanny
Lieverd een dikke kus en knuffel.
Ook voor je papa en mama.
-
23 December 2009 - 13:39
Wijnand En Janneke:
Wat enorm schrikken is dat geweest voor jouw papa en mama, zeg.
Het is heel eng om te zien dat het lijntje ineens heel dun wordt. Je bent zo machteloos.
Wij duimen voor je mee Janske, want al is je lijntje soms ineens veel te dun...je hebt al eerder bewezen dat 'ie dan nog heel sterk kan zijn. Houd vol!!! -
23 December 2009 - 15:15
Tineke Van Eerd:
Ongelooflijk wat een verhaal toch weer. Weet dat de kaarsjes hier branden voor jou!
Sterkte allemaal!
-
23 December 2009 - 18:08
Fam. Kessels Ospel:
Hoi Bekskes. Ongelooflijk wat jullie allemaal moeten meemaken. Hier zijn geen woorden voor. Het chemoschema was al heftig, maar na deze allergie-aanval wordt het nog heftiger. Wat kan en moet een mens/kind allemaal aankunnen en verwerken? Het houdt ook nooit op bij jullie he. Maar jullie hebben een ijzersterke achterban waar jullie ten alle tijden op kunnen rekenen en die jullie er zeker nu ook weer doorheen sleuren. Probeer positief te blijven, ook al zal het vaak niet meevallen en zet um op allemaal!! Alle kaarsen die we met Kerstmis branden (en we stoken meestal wat af!) zijn speciaal voor jullie! Heel veel groetjes, toi, toi, toi en een dikke knuffel van Paul, Tanja, Manou en Jorn Kessels. -
14 Januari 2010 - 13:02
Kay Leebeek :
Dag lieve Janske en hallo ouders van Janske,
Op 22 december 2009 hebben we elkaar ontmoet in het Radboud Ziekenhuis te Nijmegen. Ik kreeg die dag een provocatietest voor koemelkeiwit. Na een paar uur aanwezig te zijn werd jij binnen gereden. Je lag lekker te slapen en mijn papa en mama raakte aan de klets. Ondanks dat jij al heel wat achter de rug had die dag kwam je bij beetje bij en begon je te kletsen. Aan het eind van de middag mocht ik naar huis toe en jij kreeg nog één chemo toegediend die je overigens ook voor het eerst kreeg begreep ik van je ouders.We hadden jullie gedag gezegd omdat ik door de dokter nog ergens anders werd onderzocht. Terwijl ik onderzocht werd ging de dokter er met spoed van door en gingen alle toeters en bellers rinkelen. Wij wisten gelijk dat er iets niet helemaal goed ging met jou.Mijn mama wilde eigenlijk net zolang blijven wachten en werd er best verdrietig van. Ik heb nu terug kunnen lezen wat er allemaal gebeurd is en dat is niet niks. Ik vind het niet leuk dat je dit allemaal moet mee maken, maar las dat je met de kerst wel thuis bent geweest. Je hebt nog een lange weg te gaan maar je bent een sterke tante die dit allemaal gaat overwinnen. Janske we kennen elkaar maar een paar uurtjes maar je hebt een groote indruk op mij en mijn ouders achter gelaten. Een hele dikke knuffel voor jou van Kay. De groetjes aan je ouders.
Groetjes Bob, Daphne en Kay Leebeek.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
