Uitgeput
Door: Janske
Blijf op de hoogte en volg Janske
01 Juni 2011 | Nederland, Heeze
Dag lieve mensen,
Eigenlijk is het antwoord op alles wat ik nu voel en doe heel simpel. Mijn lichaam is gewoon moe. Met andere woorden uitgeput door twee intensieve jaren met chemotherapie en dan heb ik het nog niet over de vele, vele, vele complicaties die ik ook nog eens gehad heb. Ook Super Janske heeft een grens en die grens zijn we nu gepasseerd.
Hoe kan ik die grens het beste uitleggen. Ik denk dat we maar weer moeten gaan praten over het beklimmen van een berg. In dit geval geen kleine berg, maar meteen de hoogste berg ter wereld. De Mount Everest, een berg van maar liefst 8848 meter hoog. Het is een berg die je kunt beklimmen, maar makkelijk is het niet. Het is zelfs een berg die je kunt beklimmen zonder extra hulpmiddelen, zoals zuurstof, maar dat maakt de beklimming extra gevaarlijk. Natuurlijk ben je al moe van de beklimmingen die je al gedaan hebt en als dan ook nog eens blijkt dat boven de 8000 meter er een gevaarlijk laag zuurstofgehalte in de lucht is, dan is het verstandiger om hulpmiddelen te gebruiken en dus een zuurstofmasker te gebruiken. Het blijft evengoed een zware klim, maar de kans dat je de top gaat halen is op deze manier wel vele malen groter.
Ik zit momenteel in mijn klim dus ergens tussen de 8000 en 8848. Het stormt gelukkig niet, maar er staat wel een stevige wind. Doorgaan met beklimmen is het enige wat je kunt doen om de top te halen. Met andere woorden, mijn Chemo Kaspers worden gewoon doorgegeven. Vanaf vandaag alles weer op 100%. Dan zijn er middelen om mij te beschermen, zoals de Immunoglobunine, die ik vandaag weer heb gehad en de profilactische antibiotica die weer is herstart. Daarnaast moeten we kijken of ik geen last heb van kwaaltjes die mij hinderen tijdens het klimmen. Denk hierbij aan virussen, maar ook aan de Aspergillis. Vandaag zijn er allemaal kweken afgenomen om te kijken of dat soort zaken ook nog een rol spelen. Als laatste en misschien wel het belangrijkste is luisteren naar je lichaam. Ik moet nu als vierjarig meisje duidelijk gaan aangeven wat ik wel en wat ik niet kan. Geen vaste afspraken dat ik dagelijks halve dagen naar school ga, maar dagelijks kijken hoe ik me voel en als het kan, dan natuurlijk wel naar school. En zo is het met alles. Mocht ik pijntjes voelen of wat dan ook, dan contact opnemen met de dokter, zodat zij er weer voor kan zorgen dat ik daartegen weerstand kan bieden. Ook eten wordt nu steeds belangrijker. Er wordt al overlegt of het zinvol is om te herstarten met sondevoeding. Dit niet als hoofdvoeding, maar om dagelijks de tekorten aan te vullen. Het hoeft allemaal niet nodig te zijn, maar de plannen liggen in ieder geval klaar.
De uitspraak is dat de laatste loodjes het zwaarst wegen, maar voor mij zullen deze loodjes lood en lood zwaar zijn. Er is een gevecht gevoerd tussen de medicijnen en de stoute cellen. Dat gebeurde en gebeurd nog steeds in mijn lichaam en dat begint nu zijn tol te eisen. Nog 9 weken. Negen weken van kleine stapjes omhoog zetten en niet te ver naar beneden schuiven. Daarna kan het herstel gaan beginnen.
Groetjes Janske
Eigenlijk is het antwoord op alles wat ik nu voel en doe heel simpel. Mijn lichaam is gewoon moe. Met andere woorden uitgeput door twee intensieve jaren met chemotherapie en dan heb ik het nog niet over de vele, vele, vele complicaties die ik ook nog eens gehad heb. Ook Super Janske heeft een grens en die grens zijn we nu gepasseerd.
Hoe kan ik die grens het beste uitleggen. Ik denk dat we maar weer moeten gaan praten over het beklimmen van een berg. In dit geval geen kleine berg, maar meteen de hoogste berg ter wereld. De Mount Everest, een berg van maar liefst 8848 meter hoog. Het is een berg die je kunt beklimmen, maar makkelijk is het niet. Het is zelfs een berg die je kunt beklimmen zonder extra hulpmiddelen, zoals zuurstof, maar dat maakt de beklimming extra gevaarlijk. Natuurlijk ben je al moe van de beklimmingen die je al gedaan hebt en als dan ook nog eens blijkt dat boven de 8000 meter er een gevaarlijk laag zuurstofgehalte in de lucht is, dan is het verstandiger om hulpmiddelen te gebruiken en dus een zuurstofmasker te gebruiken. Het blijft evengoed een zware klim, maar de kans dat je de top gaat halen is op deze manier wel vele malen groter.
Ik zit momenteel in mijn klim dus ergens tussen de 8000 en 8848. Het stormt gelukkig niet, maar er staat wel een stevige wind. Doorgaan met beklimmen is het enige wat je kunt doen om de top te halen. Met andere woorden, mijn Chemo Kaspers worden gewoon doorgegeven. Vanaf vandaag alles weer op 100%. Dan zijn er middelen om mij te beschermen, zoals de Immunoglobunine, die ik vandaag weer heb gehad en de profilactische antibiotica die weer is herstart. Daarnaast moeten we kijken of ik geen last heb van kwaaltjes die mij hinderen tijdens het klimmen. Denk hierbij aan virussen, maar ook aan de Aspergillis. Vandaag zijn er allemaal kweken afgenomen om te kijken of dat soort zaken ook nog een rol spelen. Als laatste en misschien wel het belangrijkste is luisteren naar je lichaam. Ik moet nu als vierjarig meisje duidelijk gaan aangeven wat ik wel en wat ik niet kan. Geen vaste afspraken dat ik dagelijks halve dagen naar school ga, maar dagelijks kijken hoe ik me voel en als het kan, dan natuurlijk wel naar school. En zo is het met alles. Mocht ik pijntjes voelen of wat dan ook, dan contact opnemen met de dokter, zodat zij er weer voor kan zorgen dat ik daartegen weerstand kan bieden. Ook eten wordt nu steeds belangrijker. Er wordt al overlegt of het zinvol is om te herstarten met sondevoeding. Dit niet als hoofdvoeding, maar om dagelijks de tekorten aan te vullen. Het hoeft allemaal niet nodig te zijn, maar de plannen liggen in ieder geval klaar.
De uitspraak is dat de laatste loodjes het zwaarst wegen, maar voor mij zullen deze loodjes lood en lood zwaar zijn. Er is een gevecht gevoerd tussen de medicijnen en de stoute cellen. Dat gebeurde en gebeurd nog steeds in mijn lichaam en dat begint nu zijn tol te eisen. Nog 9 weken. Negen weken van kleine stapjes omhoog zetten en niet te ver naar beneden schuiven. Daarna kan het herstel gaan beginnen.
Groetjes Janske
-
01 Juni 2011 - 22:40
Opa Ijsje/Oma Tumtum:
En weet je schat , wij willen wel een duwtje geven , maar wij komen niet eens aan de 3000 meter.
Alleen willen en zullen wij jou , maar ook je Papa en Mama steunen al wat kan ,zodat die laatste loodjes dragelijk worden. Al weten we dondersgoed dat jij het zelf moet doen
Je hebt al een hele lange lange zware weg afgelegd met valkuilen en elke keer weet jij Janske dat te overwinnen. Hou vol meid.
Want al lach je als het even kan en ben je vrolijk en denken de mensen dan dat jij er al bent , niks is minder waar. Want dat laatste stukje helling is super stijl !!!
Wij hopen dat Papa de volgende week kan gaan naar de alpe d'Huez en hij zal het bewijs leveren dat opgeven geen optie is. A
Al is die alpe d'Huez ,maar een molshoop met hetgeen jij al hebt en nog moet beklimmen.
SUPER kleinkind van ons -
02 Juni 2011 - 07:02
Lambert En Tineke:
Hallo Janske!!
Hou vol, lieve meid. De laatste kilometers zijn begonnen en ook al denk jij dat je wel lijkt te kruipen, zó moe als je lijfje is, eindelijk zie je daar de top!!!!! En ál je fans staan daar om je te verwelkomen!
Janske, elke dag denken wij aan jou en geven je het spreekwoordelijke duwtje in de rug. Wij wensen jou en Joke, Ferry en je zusjes héél veel kracht de komende zware weken!
liefs van Lambert en Tineke -
02 Juni 2011 - 07:11
Linda Goorts:
Hoi Lieve SUPER-Janske,
Het is natuurlijk heel erg te snappen dat jou lichaam nu héél erg moe is, en 9 weken lijkt redelijk kort op 2 jaar maar 9 hele zware weken zullen dan jammer genoeg toch nog lang duren!
Maar zoals ik jou ken weet ik zeker dat jij je er wel door heen zult slaan, door alle moeilijke momenten die nog zullen komen..
Ik heb nog nooit zo'n SUPER sterke meid gezien als jou! Daar heb ik echt zo'n bewondering voor...
En met alle steun van jullie vrienden en familie die jullie elke keer een zetje geven om de berg weer een stukje verder te beklimmen kom je uiteindelijk wel aan de top!
En dikke knuffel aan papa, mama, lieke en meike,
Linda (en de groetjes van Niels) -
02 Juni 2011 - 07:18
DORRY:
HOI JANSKE EN FAM.
WAT HEB JIJ HET MOEILIJK HUMMEL EN MET JOU OOK JOU OUDERS EN FAM.
JANSKE MAAR ER IS NIKS ONGEWOONS AAN JOU MOEILIJKE GEVECHT IEDEREEN ZOU IN EEN DIP ZITTEN HOOR NONDE JU.
BIJNA TWEE JAAR LOPEN JULLIE IN EEN KEI STRAK GAREEL EN DAN KOMT ER NOG VAN ALLES BIJ MEISJE .
NOG 9WEKEN ,MAAR 9WEKEN KUNNEN AANVOELEN ALS 2JAAR SCHATJE EN JIJ EN JOU OUDERS KUNNEN OOK BEST EENS NONDE JU ZEGGEN DAN HOUD IK HET NOG NETJES,
MAAR ER IS EEN GRENS EN DIE HEB JIJ NU BEREIKT ,NIKS MIS MEE DAT IS ZELFS GEWOON JIJ BENT GEEN ROBOT MAAR EEN MENS DUS SMIJTEN WE WAT KRACHT ENERGIE HOOP GELOOF EN VOLHARDING IN HET LUCHTRUIM NAAR JOU TOE .
ZET DE RAMEN EN DEUREN MAAR OPEN ,ALS DE HELE KUDDE DAT DOET MOET HET WEER LUKKEN ,EN NATUURLIJK FIKKEN MEID.
AL DIE KAARSJES VERLICHTEN JOU MOEILIJKE KLIM.
JANSKE MET ZIJN ALLEN SLEUREN WIJ JOU NAAR DE TOP ZEKER WETEN HUMMEL .
ALLEMAAL ZULLEN WIJ JOU BEGELEIDEN, EN IK WEET DAT HET GAAT LUKKEN ,MAAR IK WEET OOK DAT HET VOOR EEN 4JARIGE EEN ONMENSELIJKE TOCHT IS MAAR WEDEROM JE HEBT GEEN KEUS.
JOKE FERRIE HOE MOEILIJK JULLIE HET ALS OUDERS HEBBEN JULLIE MOETEN DOOR NONDE JU.
EEN DIKKE VETTE HIFIVE LOWFIVE STERKTE DORRY
-
02 Juni 2011 - 08:17
Judith, Ron, Wout, ?:
Dag lief gezin,
Wat een slotfase van behandeling zijn jullie ingegaan. Op het moment dat alles op is/lijkt, moeten jullie alsnog meer geven. Kijk, uiteraard zijn wij er allemaal om te zeggen dat jllie het kunnen, dat we er zijn, dat we jullie de berg opjoelen en zo meer. Alleen zijn er soms momenten dat het voor jullie gewoonweg even niet zo voelt, de top lijkt dan mijlenver en bijna onbereikbaar.
Wat we jullie gunnen is dat het vertrouwen in jullie zelf standhoudt. Wij zijn ervan overtuigd, jullie weten het heel diep ook en inderdaad, opgeven is geen optie.
We denken aan jullie, duimen!!
Zet ´m op!
-
02 Juni 2011 - 09:09
Wijnand En Janneke:
Lieve Janske,
Dat is altijd simpel gezegd. Luisteren naar je zelf.
Meestal weet je pas achteraf wat er wel en niet kon. Vooral als kein kinfd wil je naatuurlik van alles. Maar inderdaad uiteindelijk heb je maar één wens zoals de spreuk in het zieknhuis zegt : Gezond zijn!
Heel veel sterkte voor het laatste en moeilijkste stukje berg!!
Ferry, jij ook alvast heel veel succes met de voorbereiding! Maar jullie hebben allang laten zien wat voor geweldige papa en mama jullie zijn. Dit geldt ook voor de rest van de familie.
Fijn hemelvaartweekend en Janske geniet van jullie geweldige tuin samen met je zussen!
Groeten en kus van Wijnand en Janneke
-
02 Juni 2011 - 10:28
DORRY:
HOI HIER BEN IK WEER.
JANSKE JOKE OF FERRIE ZETTEN JULLIE VANAVOND EEN PIEPKLEIN MAILTJE OP DE SITE OM TE LATEN WETEN HOE HET MET JANSKE GAAT B.V.D. DORRY -
02 Juni 2011 - 12:05
Fam Kessels Ospel:
Lieve Janske, doe maar lekker de dingen die je leuk vindt en waar je zin in hebt en laat je maar lekker verwennen door iedereen. Ze snappen allemaal in jouw omgeving dat de laatste loodjes het zwaarst wegen en willen jou daar natuurlijk graag bij helpen. Vanuit Ospel kunnen wij helaas niet zo heel veel voor jou betekenen, maar zeg maar tegen opa IJsje dat hij over een paar weekjes als jij zin hebt in kersenvitamientjes, hij maar eventjes op zijn scooter een emmertje moet komen halen. Dan kunnen jullie deze lekker in de pannenkoek doen of zo lekker opsmullen. Ik geef opa IJsje wel een seintje als het zover is, want er hangen heel veel kersen aan de boom. Janske (en ook natuurlijk de familie) heel veel sterkte allemaal en zet 'm op he die laatste 9 weken. Groetjes en dikke knuffels Tanja, Paul, Manou en Jorn Kessels. -
02 Juni 2011 - 13:19
Voor Tanja:
Ik kom ze graag halen
opa ijsje -
02 Juni 2011 - 15:27
Gerda:
Hey Miss Super Janske fideranske,
Heb jij veel last van dat dexabeestje?
Ik herinner me dat heel veel afleiding en bezigheid het beestje wat in bedwang hield maar misschien is dat nu iets te veel van het goede.
En ja, die laatste loodjes ...... dan zijn 9 weken echt 9 lange weken.
Maar, het is al wel op 2 handjes te tellen!
Wij gaan met jou mee tellen en dragen jouw rugzakje mee naar boven.
Dat scheelt alweer en als jij even niet vooruit kunt proberen we jouw ook even te dragen.
De kaars blijft branden!
Hou je taai kleine guit en familie.
Lieve groeten en houdoe.
Gerda -
02 Juni 2011 - 20:45
Frank En Heidi :
Hallo Super Janske
Ik heb eens terug zitten kijken naar de eerste reisverslagen,
En ik de eerste schrijf je zelf .....SAMEN GAAN WE DEZE REIS OVERLEVEN!!
En daar houden we je nu ook aan. Je bent al zover gekomen .......... je bent er echt bijna.
Tel maar af ..... tel maar de weken af ..... tel maar de dagen af
Naar de laatste ... de laatste chemo. De laatste draken week . de laatste ...
Vul zelf maar in,
Maar hou het wel vol.
Als we iets in onze rugzak kunnen stoppen dan geef het maar dan stoppen wij het er wel in. En als er iets in onze rugzak zit wat jij wilt hebben dan zeg het maar dan brengen we het wel,
Kom op.... sterkte met alles
Niet alleen jij maar ook je ouders en je zusje en alle dierbaren om je heen,
Groetjes uit Leende -
02 Juni 2011 - 20:55
Asmara:
Lieve Allemaal,
De laatste loodjes zullen inderdaad niet meevallen. De top van de berg is bijna in zicht. Maar jullie staan met z'n allen sterk, al zullen de laatste 9 weken toch nog heel zwaar zijn. Wij gaan morgen naar zweden maar zullen jullie daar zeker blijven volgen.
Ferry heel veel succes met het beklimmen van de alpe d'Huez.
Veel liefs en tot later. -
02 Juni 2011 - 22:16
Joli Claes:
Ha Janske en familie.
Natuurlijk is jouw lijfje uitgeput.
Dat is voor iedereen te begrijpen.
Eigenlijk zou geen enkel kind dit mogen [moeten] doormaken.
Maar het gebeurt wel, en het is jou overkomen.
En je vecht met meer moed en energie dan menig volwassene.
En je mag trots zijn op wat je al hebt bereikt en op hoe ver je al gekomen bent.
Samen met papa, mama, je zusjes en de rest van de familie.
En het enige wat jou lijfje nu wil is rust.
En hoe vreselijk het ook is, dat gaat nog niet.
Je moet nog 9 lange loodzware weken.
En hoe moeilijk en hoe lang dat ook lijkt, dat gaat je lukken.
We trekken, duwen, en halen alles uit de kast om jou op die top te krijgen.
Dat gaat lukken, dat gaat gebeuren.
Odertussen doe je alles wat je leuk vind en waar je zin in hebt.
En voor de rest laat je de boel gewoon de boel, dat komt later wel weer.
Maar hou vol en vecht door, je bent er bijna.
Hou vol en zet 'm op.
Dikke kus van ons. xxxxxxxxxxxxxxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
