Hulptroepen
Door: Janske
Blijf op de hoogte en volg Janske
16 November 2010 | Nederland, Heeze
Dag lieve mensen,
Vandaag eens even een heel ander verhaal. Een verhaal dat gaat over ons, ons gezin, wat ons is overkomen en wat dat met ons doet. Wie nog veel belangrijker zijn binnen dit verhaal, zijn de hulptroepen, want zonder hen.....Nou ja, lees het verhaal maar.
Ik heb het met jullie vaker over de berg gehad die ik aan het beklimmen ben. De berg die Leukemie heet en die ik en alleen ik zal moeten beklimmen. Dit is de strijd die in mijn lichaam wordt gestreden tussen de stoute cellen en de medicijnen. Natuurlijk is Leukemie de hoogste berg. Toch ligt Leukemie niet alleen. Deze ligt eigenlijk in een hele bergketen. De bergen eromheen zijn alle aspecten waar je als gezin tegenaan loopt op het moment dat er Leukemie in de familie wordt geconstateerd. Dit zijn allemaal verschillende bergen die we gezamenlijk moeten beklimmen. Het is de sociale berg, de financiele berg, de pscychische berg, de maatschappelijke berg, de regeltjes berg, de lichamelijke berg, de papieren berg, de aanvragen berg, de ontwikkelings berg en ga zo nog maar een tijdje door. Op het moment dat je aan de strijd begint heb je als gezin nog een heel hoog energieniveau. Je staat nog onder aan de berg en er zit veel zuurstof in de lucht. Je denkt klaar te zijn voor de onmenselijk lange tocht van twee jaar. Je weet niet wat je te wachten staat. Kleine stukjes vooruit lopen, touwen aan leggen als houvast. Uitglijden en dan op het laatste moment nog iets grijpen en je van de afgrond behoeden. De berg is steil en zwaar. Veel zwaarder dan je ooit had kunnen denken. Toch kom je het eerste jaar als gezin goed door. Waarom, omdat de berg zo zwaar was. Er was geen tijd om na te denken. Pure fysieke inspanning. Niet denken maar doen.
Na ruim een jaar kom je op een hoger gelegen gedeelte. Je bent moe, het gezin is moe. Kapot gebeukt. Het stuk wat nog van de Leukemie-berg beklommen moet worden is relatief vlakker. Toch weet je inmiddels ook dat de Leukemie berg nog nare obstakels kan hebben. De meeste andere bergen worden alleen maar steiler. Je bent niet alleen moe, maar de lucht is ook nog eens ijl. Er zit veel minder zuurstof in de lucht die je binnen krijgt. Het begint allemaal pijn te doen. Dat is het punt waar wij nu met zijn allen staan.
Waarom wij nog staan, dat ga ik jullie nu vertellen.
Onderaan de bergen stonden hordes hulptroepen klaar om ons de berg op te schreeuwen. Een aantal van deze hulptroepen hebben gezegd met ons mee te klimmen. Het eerste jaar is er met man en macht gewerkt om ons te ondersteunen. Als er gegleden werd, dan gleden wij met zijn alle. Net zolang tot iemand weer een stukje houvast had gevonden. Er werd naar boven gekeken, en er was maar 1 doel, gezamenlijk naar boven. Helaas zijn er van deze groep mensen een paar afgehaakt. Juist op het moment dat we aangaven dat het heel zwaar was. De touwen hebben ze ook nog voor onze neuzen doorgesneden. Gelukkig zijn zij de enige die afgehaakt zijn. De overige gingen gestaag door, wat zeg ik, ze schakelde nog een tandje bij. De storm stak op, maar niemand bezweek. Er kwamen nieuwe hulptroepen. Hulptroepen die al vooruit waren geklommen. Die nieuwe touwen hebben aangelegd en die ook onze meeklimmers uit de wind houden. Het is gewoon geweldig om te zien dat er hulptroepen zijn die er staan als het echt nodig is. Het mooie is ook dat zij nog energie hebben, zij hebben gespaard. Energie die bij ons een heel eind op is.
Om die aan te vullen zijn er weer andere hulptroepen. Dat zijn de mensen die je een paar keer op de berg tegenkomt. Ze staan je aan te moedigen. Geven je eten en drinken en een goede slaapplek. Ze laten zien dat ze weten dat je het zwaar hebt. Dat ze het niet van je kunnen overnemen, maar je wel proberen om van energie te voorzien. Iets wat wij momenteel ook keihard nodig hebben, want de weg is nog lang en zwaar en het energieniveau laag.
Zonder al deze hulptroepen stonden wij nu echt niet meer op de berg. We zouden kruipen of misschien wel sluipen. Kapotte knieen en handen krijgen. Alles verslijten wat we aan hebben en dan maar hopen dat we voldoende water bij hebben om toch nog op tijd bij de volgende bron aan te komen. Gelukkig zijn ook daar weer hulptroepen voor. Hulptroepen die ervoor zorgen dat de bron niet opdroogt. Dat er toch telkens water is. Juist op het moment dat het ver weg lijkt te zijn. En dan nog, nog zitten we er doorheen. Om ons wat rust te geven staan er dan de vaste hulptroepen. De hulptroepen die op vaste plaatsen staan. De plaatsen waarvan je weet dat je even een duwtje in de rug krijgt. Als gezin is dat niet altijd makkelijk om even te leunen. Het ziet er dan uit of je niets doet. De vaste hulptroepen weten hier echter prima mee om te gaan en weten maar al te goed hoe strak de lijn weer aangespannen wordt als zij weg zijn.
Er zijn ook nog hulptroepen die met een helicopter rondom het gebergte vliegen. Klaar om af te dalen en ons te hulp schieten als de hulp knop wordt ingedrukt. Het is fijn om te weten dat zij er in geval van nood ook nog zijn. Dan zijn er ook nog de hulptroepen die je van een afstand steunen. Ze laten weten dat ze er zijn. Ze nog aan ons denken. Ons op afstand de broodnodige energie geven.
Naar al deze hulptroepen willen wij dan ook graag roepen:
"DANK JULLIE WEL!!!! ZONDER JULLIE HOUDEN WIJ HET NIET VOL"
In het 8e reisverslag wat ik heb geschreven, op 13 juli 2009, heb ik de volgende link naar een liedje geplaatst. Wanneer we dit liedje horen denken wij telkens weer aan alle hulptroepen. Dus nogmaals een link en zing allemaal mee voor alle hulptroepen:
http://www.youtube.com/watch?v=W3P2v9j70zM
BEDANKT!!!!
Groetjes Janske
Vandaag eens even een heel ander verhaal. Een verhaal dat gaat over ons, ons gezin, wat ons is overkomen en wat dat met ons doet. Wie nog veel belangrijker zijn binnen dit verhaal, zijn de hulptroepen, want zonder hen.....Nou ja, lees het verhaal maar.
Ik heb het met jullie vaker over de berg gehad die ik aan het beklimmen ben. De berg die Leukemie heet en die ik en alleen ik zal moeten beklimmen. Dit is de strijd die in mijn lichaam wordt gestreden tussen de stoute cellen en de medicijnen. Natuurlijk is Leukemie de hoogste berg. Toch ligt Leukemie niet alleen. Deze ligt eigenlijk in een hele bergketen. De bergen eromheen zijn alle aspecten waar je als gezin tegenaan loopt op het moment dat er Leukemie in de familie wordt geconstateerd. Dit zijn allemaal verschillende bergen die we gezamenlijk moeten beklimmen. Het is de sociale berg, de financiele berg, de pscychische berg, de maatschappelijke berg, de regeltjes berg, de lichamelijke berg, de papieren berg, de aanvragen berg, de ontwikkelings berg en ga zo nog maar een tijdje door. Op het moment dat je aan de strijd begint heb je als gezin nog een heel hoog energieniveau. Je staat nog onder aan de berg en er zit veel zuurstof in de lucht. Je denkt klaar te zijn voor de onmenselijk lange tocht van twee jaar. Je weet niet wat je te wachten staat. Kleine stukjes vooruit lopen, touwen aan leggen als houvast. Uitglijden en dan op het laatste moment nog iets grijpen en je van de afgrond behoeden. De berg is steil en zwaar. Veel zwaarder dan je ooit had kunnen denken. Toch kom je het eerste jaar als gezin goed door. Waarom, omdat de berg zo zwaar was. Er was geen tijd om na te denken. Pure fysieke inspanning. Niet denken maar doen.
Na ruim een jaar kom je op een hoger gelegen gedeelte. Je bent moe, het gezin is moe. Kapot gebeukt. Het stuk wat nog van de Leukemie-berg beklommen moet worden is relatief vlakker. Toch weet je inmiddels ook dat de Leukemie berg nog nare obstakels kan hebben. De meeste andere bergen worden alleen maar steiler. Je bent niet alleen moe, maar de lucht is ook nog eens ijl. Er zit veel minder zuurstof in de lucht die je binnen krijgt. Het begint allemaal pijn te doen. Dat is het punt waar wij nu met zijn allen staan.
Waarom wij nog staan, dat ga ik jullie nu vertellen.
Onderaan de bergen stonden hordes hulptroepen klaar om ons de berg op te schreeuwen. Een aantal van deze hulptroepen hebben gezegd met ons mee te klimmen. Het eerste jaar is er met man en macht gewerkt om ons te ondersteunen. Als er gegleden werd, dan gleden wij met zijn alle. Net zolang tot iemand weer een stukje houvast had gevonden. Er werd naar boven gekeken, en er was maar 1 doel, gezamenlijk naar boven. Helaas zijn er van deze groep mensen een paar afgehaakt. Juist op het moment dat we aangaven dat het heel zwaar was. De touwen hebben ze ook nog voor onze neuzen doorgesneden. Gelukkig zijn zij de enige die afgehaakt zijn. De overige gingen gestaag door, wat zeg ik, ze schakelde nog een tandje bij. De storm stak op, maar niemand bezweek. Er kwamen nieuwe hulptroepen. Hulptroepen die al vooruit waren geklommen. Die nieuwe touwen hebben aangelegd en die ook onze meeklimmers uit de wind houden. Het is gewoon geweldig om te zien dat er hulptroepen zijn die er staan als het echt nodig is. Het mooie is ook dat zij nog energie hebben, zij hebben gespaard. Energie die bij ons een heel eind op is.
Om die aan te vullen zijn er weer andere hulptroepen. Dat zijn de mensen die je een paar keer op de berg tegenkomt. Ze staan je aan te moedigen. Geven je eten en drinken en een goede slaapplek. Ze laten zien dat ze weten dat je het zwaar hebt. Dat ze het niet van je kunnen overnemen, maar je wel proberen om van energie te voorzien. Iets wat wij momenteel ook keihard nodig hebben, want de weg is nog lang en zwaar en het energieniveau laag.
Zonder al deze hulptroepen stonden wij nu echt niet meer op de berg. We zouden kruipen of misschien wel sluipen. Kapotte knieen en handen krijgen. Alles verslijten wat we aan hebben en dan maar hopen dat we voldoende water bij hebben om toch nog op tijd bij de volgende bron aan te komen. Gelukkig zijn ook daar weer hulptroepen voor. Hulptroepen die ervoor zorgen dat de bron niet opdroogt. Dat er toch telkens water is. Juist op het moment dat het ver weg lijkt te zijn. En dan nog, nog zitten we er doorheen. Om ons wat rust te geven staan er dan de vaste hulptroepen. De hulptroepen die op vaste plaatsen staan. De plaatsen waarvan je weet dat je even een duwtje in de rug krijgt. Als gezin is dat niet altijd makkelijk om even te leunen. Het ziet er dan uit of je niets doet. De vaste hulptroepen weten hier echter prima mee om te gaan en weten maar al te goed hoe strak de lijn weer aangespannen wordt als zij weg zijn.
Er zijn ook nog hulptroepen die met een helicopter rondom het gebergte vliegen. Klaar om af te dalen en ons te hulp schieten als de hulp knop wordt ingedrukt. Het is fijn om te weten dat zij er in geval van nood ook nog zijn. Dan zijn er ook nog de hulptroepen die je van een afstand steunen. Ze laten weten dat ze er zijn. Ze nog aan ons denken. Ons op afstand de broodnodige energie geven.
Naar al deze hulptroepen willen wij dan ook graag roepen:
"DANK JULLIE WEL!!!! ZONDER JULLIE HOUDEN WIJ HET NIET VOL"
In het 8e reisverslag wat ik heb geschreven, op 13 juli 2009, heb ik de volgende link naar een liedje geplaatst. Wanneer we dit liedje horen denken wij telkens weer aan alle hulptroepen. Dus nogmaals een link en zing allemaal mee voor alle hulptroepen:
http://www.youtube.com/watch?v=W3P2v9j70zM
BEDANKT!!!!
Groetjes Janske
-
16 November 2010 - 21:28
Fam Van Gaal :
Hey Super Janske
Wat heb jij dat toch weer mooi opgeschreven zeg.Nicole kreeg een brok in haar keel(hormonen volgens haar) En natuurlijk hadden wij liever gezien dat jij al die hulptroepen niet nodig hebt. Maar wij denken dat jullie met recht trots kunnen zijn op al die hulptroepen!!!!!!!!!!
En wij weten zeker dat jullie met al die hulptroepen alle toppen gaan bereiken...
Kanjers ga zo door....
Dikke kus Renske Bram Gijs en Nicole
-
16 November 2010 - 22:13
Tante Angela:
Hoi Super Janske,
Nicole heeft niet als enige last van haar 'hormonen' na het lezen van dit verslag.
Jeetje wat mooi omschreven.
Ik zou elke dag het liedje van Guus voor jullie willen zingen!
Maar soms voelen we ons zo machteloos omdat we niet kunnen of weten wat te doen om jullie die berg op te 'sleuren'.
Ook wij zijn dankbaar voor de hulptroepen die ons daar dan weer doorheen slepen.
En jou prachtige ondeugende pasfoto van deze week geeft natuurlijk ook veel energie!
Weet: We zullen er zijn!
Dikke knuffels voor allemaal!
tante Angela -
16 November 2010 - 22:20
H & H & I:
Hoi SUPER Janske.
Even een woord tot jullie allemaal, want papa, mama, Lieke en Meike zijn ook SUPER SUPER SUPER SUPER KANJERS !!!
We weten dat jullie er op dit moment doorheen zitten en dat maakt het ook moeilijk. We willen jullie graag ontlasten maar het is tevens ook lastig omdat we niet weten hoe. Het doet ons ook pijn om te zien hoe het op dit moment met jullie gaat. Wel vinden we het ook weer heeeeeeeeeel erg knap dat jullie het zo lang volgehouden hebben voordat de spreekwoordelijke man met de hamer voorbij kwam. De rust in de behandeling van Janske is iets teruggekeerd en dan word er weer gekeken naar het eigen gezin. We denken dan al snel dat de noodzaak niet zo hoog is om op vaste dagen langs te komen. Ook voor ons is er dan tijd om na te denken, maar natuurlijk hakt het er bij jullie tig duizend keer harder in dan bij ons.
Door de relatief rustige behandeling rondom Janske belanden we weer in het ritme en de stress van het "normale" leven. Tevens gaan we weer wat meer dingen doen met ons eigen gezin omdat we zelf met eigen ogen bij jullie hebben gezien hoe belangrijk dat is en dat het allemaal niet vanzelfsprekend is. Dit geeft ons weer de nodige energie om jullie te kunnen helpen.
Energie die we met alle liefde en plezier weer meteen voor de volle 100% voor jullie inzetten.
We zijn er graag voor jullie allemaal en weet dat deze hulptroepen er altijd voor jullie zullen zijn. Maar dat zal geen nieuws zijn.
Het verhaal dat je hierboven plaatst is prachtig omschreven en wij zijn ervan overtuigd dat alle hulptroepen voor jullie klaar blijven staan en meeklimmen (op wat voor manier dan ook) naar de top.
Wat jullie weer enorm siert is dat jullie de hulptroepen bedanken zodat de mensen ook weten hoe belangrijk zij voor jullie zijn.
Mensen die eens op een avond een biertje/wijntje komen drinken en gezellig wat komen kletsen over van alles en nog wat, zijn voor jullie zeer waardevolle hulptroepen. Jullie halen daar energie uit.
Iedereen probeert op zijn of haar manier te helpen en wij als familie willen daar ook graag iedereen voor BEDANKEN.
Ferry, Joke, Lieke, Janske en Meike hele hele hele dikke knuffels en kusjes van Hans, Hariètte en Imke XXX. -
16 November 2010 - 22:26
Ineke En Peter:
Janske, wat heb je treffend verteld, hoe jij en jullie familie deze periode noodgedwongen doormaken. Wij hopen, dat jullie de kracht en ook genoeg zuurstof zullen hebben, om allereerst de top van de leukemie, maar ook de andere toppen van dit duistere gebergte te bedwingen. We hopen, dat alle hulptroepen het ook vol kunnen houden en met jullie tot het einde gaan. We wensen jullie nog heel veel sterkte op die loodzware weg.
Liefs van ons -
16 November 2010 - 22:27
Ome Tan:
het doel :
een ogenschijnlijk onbedwingbare berg bedwingen.
spelers :
een supersterk team van één man, met of zonder roze onderbroek, een vrouw met superpowerrrrrrrrrrr en 3 schatten van meiden.
de middelen :
familie, vrienden en aanverwanten met het hart op de juiste plaats.
gevolg :
met zijn alle blijven klimmen en elkaar ondersteunen totdat de top bereikt is.
en eenmaal boven..... daar heel lang blijven
maar ondertussen op weg naar de top blijven genieten van elk klein lichtpuntje zodat iedereen nog energie over heeft na deze klim.
grtz. en knfls
IKKE -
16 November 2010 - 23:00
Opa Ijsje.Oma Tumtum:
Dit kan je niet met droge ogen lezen , zeker omdat wij weten hoe het met jullie gezin gaat.
Toen joop zoetemelk de tour won , viel hij op de laatste berg en dat kwam omdat zijn helper (Johan v.d. Velde)even uit de pendalen schoot en viel , Joop erover heen.
Beide stonden op , klommen weer op de fiets en juist door die tegenslag werden ze nog sterker.
Daarom won Joop dat jaar de Tour.
En jullie in 2011
Dat wensen wij jullie ook toe , de hele ploeg!
Sterke.
-
16 November 2010 - 23:10
Gerda:
Hey Miss Super Janske fideranske,
Van dit verhaal ben ik even helemaal stil.
Achter ieder verhaal zit een eigen verhaal en dat blijkt weer eens heel duidelijk.
Ook al gaat het schijnbaar goed, de lijn kan gewoon niet altijd gespannen zijn.
Toch is de enige optie doorgaan en blijven klimmen. De top is immers al in zicht!
En op de Kilimanjaro heb je een prachtig uitzicht en een fantastische zonsop- en ondergang, die wil je niet missen.
En tenslotte is het allemaal voor dit prachtige mensenkind dat, ondanks de strijd die ze steeds moet leveren, steeds haar humor en schalksheid tevoorschijn kan toveren, vooral op momenten als je het niet verwacht.
Ook geweldige verhalen kan vertellen en geheimpjes verklappen die een eigen leven gaan leiden (zoals de roze onderbroek).
Morgen is weer woensdag dus wens ik jullie veel succes.
Hou je taai kleine guit en vooral familie.
Lieve groeten en houdoe.
Gerda.
-
16 November 2010 - 23:49
Joli Claes:
Ha Janske en familie
Wat heb je het weer prachtig omschreven.
Ik ken jouw familie al best wel lang, en ik weet wat voor mensen jullie zijn.
Ik kan niet anders dan positieve energie naar Heeze sturen, en jou en jullie helpen om op die top te komen.
Van een afstand, zoals op deze site, en op welke manier dan ook.{bellen! zoals afgesproken met Eric]
Om 2 redenen:
- Niemand verdiend dit, en zeker jullie niet.
- oude liefde roest niet
Hou vol en zet 'm op.
dikke kus van ons.xxxxxx -
17 November 2010 - 06:17
DORRY:
HOI PRACHTMENSEN.
JULLIE VERHAAL HERKEN IK
ALS ER IETS HEEL ERG BIJ ONS GEBEURDE WAT MENIG MAAL VOORVIEL DAN WAS IK SUPER STERK, MAAR ZO GAUW ALS HET WAT RUSTIGER WERD DAN ZAT IK ER DOOR.
EN NU JANSKE OP DIT MOMENT WEL ERG GOED VOOTUIT GAAT IN MIJN OGEN HEBBEN JULLIE OP DE BERG BEHOORLIJK LAST VAN HOOGTEZIEKTEN, DAT IS EEN NORMALE REACTIE FAM BEKS.
JE KUNT DAN HET BESTE MENSEN OPZOEKEN EN BEZOEKEN EN PRATEN OVER WAAR JULLIE ALLEMAAL MEE ZITTEN TOT JE BLAREN OP JULLIE TONG HEBBEN.
IK KAN NIET NAAR JULLIE KOMEN MAAR JULLIE WEL NAAR MIJ MET HET HELE GEZIN, IK VERSTA DAN NIET ALLES MAAR WAT MAAKT DAT UIT ?IK ONTVANG JULLIE GRAAG HOOR JULLIE ZIJN MEER DAN WELKOM.
HET VERHAAL IS GEWELDIG EN DE FOTO ZO'N RAAKFOTO VERHAAL OOK.
DE KINDEREN KUNNEN BIJ MIJ GOED SPELEN HOORIK BEN UN GRUTMOEDER EEN DIKKE VETTE HIFIVE LOWFIVE DORRY -
17 November 2010 - 07:03
Willy En Jeanet:
Beste Familie
Dit verhaal is met veel gevoel geschreven.Wat je niet zonder tranen leest.
Ik geloof inderdaad dat het een hele zware tocht is waar wij geen weet van hebben.
We staan aan de kant te kijken en hopen dat het draagzaam is voor jullie en proberen jullie kunnen steunen,
Maar we kunnen niet voelen wat jullie allemaal doormaken.
Voor ons is het een paar uurtjes maar bij jullie is het 24 uur per dag
Deze berg is erg hoog om te beklimmen en zeker met 3 kinderen.Ik vind het heel knap hoe jullie samen als gezin strijden om die top te bereiken.
Ik denk wel hoe hoger je op de berg komt hoe mooier de uitzicht word.
Nog een heel jaar hebben jullie te gaan die zal best nog heel zwaar zijn.
Maar we hopen dat we jullie daarmee kunnen helpen om die top te bereiken.
Ik wens jullie alle kracht en moed om deze berg te bestrijden dat je later het ziet als een grote overwinning.
Veel liefs van Willy en Jeanet
-
17 November 2010 - 07:12
Ina:
Hallo Janske en fam.
Met ontroering heb ik jullie verhaal gelezen. Het is heel logisch dat jullie er op dit moment doorheen zitten. Hou vol hoor, hoe zwaar het op dit moment ook is. Denk en geniet nog na van de prachtige weekenden die jullie pas aangeboden hebben gekregen en probeer daar weer energie uit te putten. Al die lieve mensen die om jullie heen staan ook heel veel sterkte toegewenst!! Fam. Beks jullie zijn toppers!!!
Een hartelijke groet uit Waspik. -
17 November 2010 - 08:33
Goofie:
Haai Janske Kanjer,
Wat heb je dat mooi geschreven zeg!Kippen vel krijg ik ervan!Het is fijn om te lezen dat er hulptroepen zijn om je te helpen!En ik geloof echt dat jij, je familie en jullie hulptroepen samen de top gaan halen.
Als ik iets kan doen, laat het me echt weten!
Jou pasfoto is zo mooi!
Super kanjer(s) hou vol!
Lieve Groet Goofie -
17 November 2010 - 08:43
Duisters/Peperkamp:
Hoi lieve Fam. Beks...
Ook hier zijn de ogen niet droog gebleven.........Een verhaal wat je raakt heel diep van binnen....
Janske,Ferry, Joke Lieke en meike........ Jullie zijn kanjers.....
Al deze hulptroepen zullen geen dag spijt hebben dat ze er voor jullie zijn en dag en nacht klaar willen staan waar nodig.....
Ook wij staan hier voor open dat weten jullie inmiddels wel...........
En als de top bereikt is zullen we met zijn alle boven blijven........
Janske, je pasfoto van deze ronde straalt super veel trots, liefde maar ook wel ondeugend heid uit..... Maar die lach daar doen al die hulptroepen het voor....
Ferry en Joke, Jullie zijn kanjers en we nemen onze pet voor jullie af en... Maar snappen ook donders goed dat jullie het nu even allemaal te veel is.......
Heel veel liefs en voor al veel knuffels van de stapvriendjes aan jullie vijfjes.........
Groetjes en tot snel,
Nency & Chris
Patrick & Ester
-
17 November 2010 - 08:59
Marian En Maarten:
Lieve Janske,
Wat prachtig beschreven!
Wat we in het noorden dan zeggen: "zo is't moar net".
Het is precies zoals jullie schrijven (met alle credits voor mamma en pappa).
Dit keer een hele dikke kus, vooal voor Mamma en Pappa.
-
17 November 2010 - 09:53
Fam Sommers:
hallo janske je ben n kanjer
je slaat je er super door heen
ook je mama en papa daarom n
KOPJE WARM GELUK
Begin eens met n kleine steelpan
Daarin drie schepjes kruidenthee
Dan een scheutje lelietjes- water
En klavertje vier,een stuk of twee
Twaalf harten van verliefden
Doe je er dan ook bij
En als het lukt een lieve glimlach
Vindt je die niet,krijg je die van ons
dit zijn de benodigheden
Van het beterschap-recept
Probeer gerust maar n kopje
Je voelt je zo weer op gepept
N DIKKE KNUFFEL VOOR JULLIE ALLEMAAL
FAM SOMMERS
-
17 November 2010 - 09:54
Marga Van Zantvoort:
Hoi Super Janske.
Wat kan jou moeder haar gevoel goed omschrijven, ik denk dat mijn hormonen ook aan het werk zijn.
Natuurlijk blijven de mensen die jou op afstand steunen dat doen.
Gelukkig bemerk ik de laatste tijd dat je echt je best doet om wat meer kind te zijn en dat lukt je aardig goed, je doet goed je best bij je school werk ook al valt dat soms niet mee als de draak weer aan het vervelen is.
De foto van deze week spreekt boekdelen geweldig wat een blij gezicht dat hebben we wel eens anders gezien.
Jankse en familie blijf klimmen en al de mensen die jullie volgen, duwen jullie vooruit, als steuntje in de rug.
Dat doe ik in ieder geval wel.
Groetjes Marga
-
17 November 2010 - 10:58
Ymke:
Lieve Janske,
wat heb je dit toch mooi beschreven. Nu begrijp ik een stuk beter wat er met jullie als gezin gebeurt. De beeldspraak is echt fantastisch!
En al die mensen die altijd maar voor jullie klaar staan, ik vind het geweldig. Ik neem mijn petje voor ze af.
Ik probeer ook elke dag een beetje energie naar jullie te sturen, want alle beetjes helpen.
Jullie gaan die top met z'n allen halen, daar ben ik van overtuigd. Ik blijf je volgen meisje.
Lieve groeten Ymke -
17 November 2010 - 11:33
Lambert En Tineke:
Hallo Janske!!
Toen ik dit verhaal gelezen had, kon ik er niet meteen op reageren. Het moest even bezinken! Natuurlijk kregen we al heel veel mee van je dagelijkse belevenissen op je site. En natuurlijk wisten we wel tussen de regels door te lezen dat het de afgelopen tijd véél meer energie en emoties kostte dan een "gewoon" gezin en voorál je mama en papa konden en kunnen dragen!! Maar jullie zijn al héél ver gekomen en dat heeft véél kruim gekost!! Gelukkig kunnen jullie met zijn allen putten uit al die mensen om jullie heen die dichtbij staan en jullie nét dat duwtje kunnen geven die jullie op dát moment nodig hebben. Wij hopen van harte dat zij jou en jouw gezin kunnen blijven steunen. We weten dat er nog een lange weg is te gaan en Joke en Ferry zullen nog een hoop energie nodig hebben!! We weten ook, dat in een schijnbare "rustiger" periode, juist de emoties en het gebrek aan energie hun tol gaan eisen. Wij wensen jullie allemaal veel sterkte voor de komende tijd!!!!
Veel liefs van ons
-
17 November 2010 - 12:17
Faas-hagen@scarlet.n:
Tja die opa
/oma IJSJE..TUMTUM hadden wel gelijk , hier bleven de ogen niet droog bij , maar .... ik vind het knap en geweldig van jullie om het zo te kunnen verwoorden !!! van HARTE veel sterkte en BETERSCHAP toe gewenst , ben faas -
17 November 2010 - 14:38
Asmara:
Lieve allemaal,
Kippevel en natte oogjes. Wat mooi geschreven. Ik wist dat er veel hulptroepen waren maar als je dit dan zo leest weet ik dat zo ook hard nodig zijn. Ze zullen er ook altijd voor jullie zijn, waarook op de berg. Ik heb ook zoveel bewondering voor jullie, hoe jullie steeds dat touw weer pakken en doorgaan. Maar jullie gaan die top bereiken met al jullie hulptroepen!!!!!!!
Vele groetjes en tot later
Asmara -
17 November 2010 - 15:03
Meggie:
wauw!!!dat is de beste omschrijving die ik kan geven over dit mooie stuk tekst!janske ik kan je vertellen dat je later ( over 20 jaar) super trots bent op je pa en ma die zulke mooie dingen schrijven over jou reis. af en toe staan er ook minder mooie dingen in, maar dat is helaas wel de realiteit.
zet hem op lieve meid!!!
groetjes meggie (joepie) -
17 November 2010 - 19:28
Ome Gijs Tante Nelly:
hallo allemaal
een bijzonder ontroerend verhaal en
dat de strijd zwaar is,dat kan ook niet anders,wij hebben respect voor jullie
allemaal.
wij willen jullie meehelpen die berg op te gaan,in onze gedachten,maar
ook als er andere hulp nodig is.
heel veel sterkte
ome gijs tante nelly -
17 November 2010 - 19:55
Gertie Uit Stein:
Geweldig hoe je dat verwoordt hebt.
Maar nog geweldiger hoe jullie dat allemaal samen doen.
Maar vooral HOUVOL Allemaal.
En Janske je snuit word steeds ondeugender GA zo door meidje.
Dikke knuffels van een meelezer die met jullie meeleeft.
KOM OP he bijna is het 2011 -
17 November 2010 - 20:47
Ome Renier:
Ha Janske, (en de rest)
Ten eerst wat mooi omschreven en wat een berg(en)! Dat er zoveel hulptroepen zijn zegt genoeg over jullie maar zoals HH&I zegt het is wel lastig om te weten wat je als hulptroep altijd het beste kunt doen. Zeker nu.
Wel weer een geweldige pasfoto!
Liefs,
Ome Renier
-
17 November 2010 - 21:43
Janny:
Hallo Super Janske en Familie,
Wat een emotioneel verhaal, hier wordt ik wel even stil van, ook wij hebben heel veel respect voor jullie en leven dan ook heel erg mee, ik heb al vaak gezegd wat heb ik een bewondering voor jouw papa en mama, maar ook voor de opa's en oma's, zusjes en verdere familie, ik hoop dan ook dat de top in zicht komt in 2011.
Blijf vechten, ga door, ik heb net nog een keer naar het liedje van Guus geluisterd, erg mooi, bedankt.
Janske je pasfoto is weer superrr.....
Heel heel veel sterkte, Ferry en Joke kop op wij blijven jullie steunen,
Gr.Fam.Vrienten -
17 November 2010 - 23:00
Annie:
Berg op, berg af en soms ook nog eens struikelen,dat valt inderdaad niet mee.
Maar...het is de moeite dubbel en dwars waard om door te gaan.
Samen moet het jullie lukken, zeker weten. Ik wens jullie heel veel succes op deze weg.
-
18 November 2010 - 10:23
Nikki En Jannie:
Hoi Janske,
Wat mooi omschreven. Zo kunnen we toch een beetje voorstellen hoe jullie je voelen. Helemaal begrijpen zullen we het niet. Maar fijn om te horen dat jullie en de hulp troepen door gaan om samen de top te willen bereiken. Ga zo door Kanjers.
Groetjes Nikki en Jannie
Natuurlijk moet je ook weten om hulp mag je altijd vragen :-)
-
18 November 2010 - 12:08
Ellen:
Hallo Super Janske en super familie!
Wat ontzettend mooi omschreven! Ook ik krijg er inderdaad kippevel van.. Wat moet dat een goed gevoel geven dat er zoveel mensen zijn, jullie hulptroepen, die jullie er doorheen kunnen slepen als het even wat minder gaat. Ik weet zeker dat jullie met alle hulptroepen en zeker met elkaar, de top gaan bereiken, ook al is het soms niet altijd even gemakkelijk.
Ga vooral zo door en dan komen jullie er wel!
Heel veel Liefs -
18 November 2010 - 12:35
Hetty:
Hoi Super Janske,
Wat een verhaal, ja er leeft heel wat binnen jullie gezin waar wij niet zo'n weet van hebben.
Fijn dat er zoveel 'hulptroepen" zijn die jullie steunen.
De berg is nog lang maar jullie super gezin gaat dit zeker halen!
Heel veel sterkte , zuurstof en moed wensen wij jullie toe.
En Janske een supermooie foto!
Groetjes Adri en Hetty
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
