Papa
Door: Janske
Blijf op de hoogte en volg Janske
21 Augustus 2010 | Nederland, Heeze
Dag lieve mensen,
Vanwege de drukte van het gaan logeren en de bruiloft waar papa en mama heen gaan, plaats ik vandaag weer een stukje uit de brochure die gemaakt is voor de Braderie "Janske live". Vandaag het stukje wat geschreven is door papa.
Papa, niet denken maar doen!
Natuurlijk weet ik het nog goed. In het jaar 2009 moest weer wat gebeuren. Er moest een nieuwe uitdaging voor mij komen. We hadden geen rustig leven en we wilden geen rustig leven. Het huis en de tuin waren na een gigantische verbouwing klaar, we hadden een fijn gezin met drie prachtige dochters en ik had zojuist een bedrijf gereorganiseerd wat ook klaar was voor de toekomst. Tijd om na te denken over de volgende stap. Een week vrij genomen, flinke wandelingen gemaakt en plannen gemaakt voor de toekomst. Ja oké, Janske was de laatste weken vaker ziek, maar twee weken geleden is ze nog nagekeken door een kinderarts en er was niets ernstigs.
Na 1 dag werken lig je 's avonds met Janske in het ziekenhuis. De volgende dag ben je met de ziekenwagen onderweg naar Nijmegen. Het hoge woord was er al uit, Janske heeft Leukemie. Het enige wat je de eerste twee dagen denkt is: “Janske gaat dood, we moeten afscheid van haar nemen.” Na het tweede gesprek met de oncoloog slaat dit volledig om. Er zijn kansen, er zijn goede kansen, het worden zware jaren, maakt niet uit, verstand op nul en gaan. Het is niet de uitdaging die je bedoelt hebt, het is ook geen uitdaging, het moet gewoon gaan gebeuren. Over vijf jaar zijn we weer op het punt waar we begin 2009 stonden. Of toch niet?
Nee, want Lieke is dan inmiddels 9 en Meike 6. Wat zullen we van hen in die jaren meekrijgen? Hoe kunnen zij met deze situatie omgaan. Veel praten, uitleggen, het samen doen. Het maakt het gezin alleen maar hechter. En ook Janske, wanneer zien we onze Janske weer terug? Twee jaar lang wordt haar leven bepaald door medicijnen. Haar uiterlijk en innerlijk zullen niet van haarzelf zijn, maar van de medicijnen. Maakt niet uit, alles voor het einddoel. En dan toch, er begint haaruitval te komen. Ze krijgt complicaties waardoor ze een hersenoperatie moet ondergaan. Daar gaat ze dan, samen met mama voor de tweede keer naar de operatiekamer. Komt ze nog terug en hoe komt ze terug? Nee, niet denken, gewoon doen. Dat doet Janske ook, als het kan.....
Naalden, nee daar kan ik niet tegen. Als ik spuug moet opruimen moet ik ook spugen. Ik hoef niet lang te slapen, maar wordt niet graag gewekt midden in de nacht. Niets van alles blijkt waar. Je zit anders in elkaar dan je dacht. Je bent veel sterker. Niet alleen, dat kun je niet, maar samen zijn we veel sterker. Je kunt gewoon kijken naar een ruggenprik, want je wilt er zijn voor Janske. In plaats van de concentratie op de spuug zijn er de zorgen voor en het medelijden met Janske. Gewoon vlug opruimen, zodat ze weer schone kleren aan kan of in een schoon bed kan gaan liggen. 's Nachts zoekt ze geborgenheid bij me. Ze mag midden in de nacht komen. Ik word overal wakker van en doe dat ook nog graag voor haar. Ik denk niet, maar doe...
Toch valt het niet mee met alle complicaties die ze erbij krijgt. Dan is het januari 2010 en dreigt Janske in een coma te raken. We hebben geen contact meer, de dokters zeggen dat ze blind is. Er gaat vanalles door je hoofd, maar je mag niet denken, je moet doen. Er zijn voor Janske, tegen haar praten, haar aanraken. Je ziet dat ze het voelt, al is het alleen maar aan de monitor, waarop je ziet dat haar hart iets sneller klopt als je tegen haar praat. En dan, de eerste knikjes, ze maakt weer contact, ze laat weten dat ze er is, aan het vechten is. We gaan ervoor, Janske gaat ervoor.
Gelukkig kun je van je afschrijven, namens Janske. Toch kun je daar je ik niet in kwijt. Het liefst schreeuw je het van de daken. Wat? Dat ik trots ben. Uiteraard trots op onze Super Janske. Vooral trots op Joke en dat zij mijn vrouw is. Wat is ze sterk, wat krijgt ze het voor haar kiezen. En dan de opa's en oma's. Dan heb je al een heel leven achter je en moet je dit ook nog meemaken. En Lieke en Meike, die hebben nog een heel leven voor zich. Dat hun leven zo moet starten. Toch krijgen we er allemaal ook iets voor terug. Het is wel iets wat we liever niet op deze manier ervaren hadden. Liefde. Liefde van elkaar en voor elkaar. Maar ook van andere mensen. Mensen die ook volhouden net als Janske, net als ons. Je mag niet opgeven. De weg is nog lang. Er is de onbeantwoordbare vraag: “Hoe is het met de Leukemie?” Als we er niet achter komen hoe het ermee staat is het goed. Het is veel gevraagd, zeker als je niet moet. Die andere mensen kunnen en mogen denken en doen toch. Ik denk niet, ik doe......
Carpe Diem!
Ferry
Morgen krijgen jullie van mij een verslag over hoe het logeren is geweest.
Groetjes Janske
Vanwege de drukte van het gaan logeren en de bruiloft waar papa en mama heen gaan, plaats ik vandaag weer een stukje uit de brochure die gemaakt is voor de Braderie "Janske live". Vandaag het stukje wat geschreven is door papa.
Papa, niet denken maar doen!
Natuurlijk weet ik het nog goed. In het jaar 2009 moest weer wat gebeuren. Er moest een nieuwe uitdaging voor mij komen. We hadden geen rustig leven en we wilden geen rustig leven. Het huis en de tuin waren na een gigantische verbouwing klaar, we hadden een fijn gezin met drie prachtige dochters en ik had zojuist een bedrijf gereorganiseerd wat ook klaar was voor de toekomst. Tijd om na te denken over de volgende stap. Een week vrij genomen, flinke wandelingen gemaakt en plannen gemaakt voor de toekomst. Ja oké, Janske was de laatste weken vaker ziek, maar twee weken geleden is ze nog nagekeken door een kinderarts en er was niets ernstigs.
Na 1 dag werken lig je 's avonds met Janske in het ziekenhuis. De volgende dag ben je met de ziekenwagen onderweg naar Nijmegen. Het hoge woord was er al uit, Janske heeft Leukemie. Het enige wat je de eerste twee dagen denkt is: “Janske gaat dood, we moeten afscheid van haar nemen.” Na het tweede gesprek met de oncoloog slaat dit volledig om. Er zijn kansen, er zijn goede kansen, het worden zware jaren, maakt niet uit, verstand op nul en gaan. Het is niet de uitdaging die je bedoelt hebt, het is ook geen uitdaging, het moet gewoon gaan gebeuren. Over vijf jaar zijn we weer op het punt waar we begin 2009 stonden. Of toch niet?
Nee, want Lieke is dan inmiddels 9 en Meike 6. Wat zullen we van hen in die jaren meekrijgen? Hoe kunnen zij met deze situatie omgaan. Veel praten, uitleggen, het samen doen. Het maakt het gezin alleen maar hechter. En ook Janske, wanneer zien we onze Janske weer terug? Twee jaar lang wordt haar leven bepaald door medicijnen. Haar uiterlijk en innerlijk zullen niet van haarzelf zijn, maar van de medicijnen. Maakt niet uit, alles voor het einddoel. En dan toch, er begint haaruitval te komen. Ze krijgt complicaties waardoor ze een hersenoperatie moet ondergaan. Daar gaat ze dan, samen met mama voor de tweede keer naar de operatiekamer. Komt ze nog terug en hoe komt ze terug? Nee, niet denken, gewoon doen. Dat doet Janske ook, als het kan.....
Naalden, nee daar kan ik niet tegen. Als ik spuug moet opruimen moet ik ook spugen. Ik hoef niet lang te slapen, maar wordt niet graag gewekt midden in de nacht. Niets van alles blijkt waar. Je zit anders in elkaar dan je dacht. Je bent veel sterker. Niet alleen, dat kun je niet, maar samen zijn we veel sterker. Je kunt gewoon kijken naar een ruggenprik, want je wilt er zijn voor Janske. In plaats van de concentratie op de spuug zijn er de zorgen voor en het medelijden met Janske. Gewoon vlug opruimen, zodat ze weer schone kleren aan kan of in een schoon bed kan gaan liggen. 's Nachts zoekt ze geborgenheid bij me. Ze mag midden in de nacht komen. Ik word overal wakker van en doe dat ook nog graag voor haar. Ik denk niet, maar doe...
Toch valt het niet mee met alle complicaties die ze erbij krijgt. Dan is het januari 2010 en dreigt Janske in een coma te raken. We hebben geen contact meer, de dokters zeggen dat ze blind is. Er gaat vanalles door je hoofd, maar je mag niet denken, je moet doen. Er zijn voor Janske, tegen haar praten, haar aanraken. Je ziet dat ze het voelt, al is het alleen maar aan de monitor, waarop je ziet dat haar hart iets sneller klopt als je tegen haar praat. En dan, de eerste knikjes, ze maakt weer contact, ze laat weten dat ze er is, aan het vechten is. We gaan ervoor, Janske gaat ervoor.
Gelukkig kun je van je afschrijven, namens Janske. Toch kun je daar je ik niet in kwijt. Het liefst schreeuw je het van de daken. Wat? Dat ik trots ben. Uiteraard trots op onze Super Janske. Vooral trots op Joke en dat zij mijn vrouw is. Wat is ze sterk, wat krijgt ze het voor haar kiezen. En dan de opa's en oma's. Dan heb je al een heel leven achter je en moet je dit ook nog meemaken. En Lieke en Meike, die hebben nog een heel leven voor zich. Dat hun leven zo moet starten. Toch krijgen we er allemaal ook iets voor terug. Het is wel iets wat we liever niet op deze manier ervaren hadden. Liefde. Liefde van elkaar en voor elkaar. Maar ook van andere mensen. Mensen die ook volhouden net als Janske, net als ons. Je mag niet opgeven. De weg is nog lang. Er is de onbeantwoordbare vraag: “Hoe is het met de Leukemie?” Als we er niet achter komen hoe het ermee staat is het goed. Het is veel gevraagd, zeker als je niet moet. Die andere mensen kunnen en mogen denken en doen toch. Ik denk niet, ik doe......
Carpe Diem!
Ferry
Morgen krijgen jullie van mij een verslag over hoe het logeren is geweest.
Groetjes Janske
-
21 Augustus 2010 - 15:12
Marleen:
Lieve Janske
Ik ben er echt even stil van. Wat heeft jou papa dat mooi geschreven, en je mag hem zeggen dat hij heel trots op zichzelf kan zijn! Niet alleen om dit stukje tekst waar de liefde vanaf straalt, maar ook voor jullie gezin. Alle 5, jullie maken elkaar sterk. Geniet van elkaar, samen zijn jullie al heel ver gekomen!
Liefs Marleen -
21 Augustus 2010 - 16:43
Fam Van Gaal:
Hey Super Janske
Ook wij worden even stil van dit verhaaltje. Wat heeft je papa een super mooi verhaaltje geschreven over hoe en wat jullie allemaal mee hebben moeten maken.
We kijken uit naar het verhaaltje van de logeerpartij van de dames Beks
X Renske Gijs en Nicole -
21 Augustus 2010 - 18:31
Judith & Ron, Wout:
Spannende dag vandaag, duimen voor goed verloop.
Ferry, je bent een kanjer van een papa!
Zet 'm op en speciaal voor deze nacht:
VEEL PLEZIER!! -
21 Augustus 2010 - 19:46
Tonny.:
Beste familie.
Wat een machtig mooi verhaal,ja zeker mooi als je alles zo goed kunt verwoorden.
Ferry jij had schrijver moeten worden.
Je kunt zien dat jij en Joke uit een goed nest komen,die saamhorigheid en kracht die jullie uitstralen.
Super gewoon,en die van niet denken maar doen,die houden we er zeker in.
Het gaat jullie goed.
Tonny en Ger. -
21 Augustus 2010 - 20:39
A. Noniem:
De meiden liggen al een tijdje heerlijk te slapen ieder op een eigen kamer met een slaapmaatje er langs.
Natuurlijk Janske als laatste want die was nie moe.......... zei ze.
groeten
van Ons
-
21 Augustus 2010 - 21:00
Gerda:
Hey Miss Super Janske fideranske,
Wat een verhaal van jou Papa. Heel sterk om het zo op papier te kunnen zetten.
Ik wens jullie, meisjes, veel logeerplezier.
Voor nu: lekker slapen en morgen gezellig weer verder spelen.
Voor jou Papa en Mama: veel plezier op het feest en misschien morgen even lekker uitslapen!
Geniet met z'n allen.
Hou je taai kleine guit en familie.
Lieve groeten en houdoe.
Gerda.
-
21 Augustus 2010 - 22:18
Joli Claes:
Ha Janske en familie
Altijd al geweten dat jouw papa een kanjer is.
Maar nu een superkanjer samen met jouw mama.
Samen heel erg sterk.
Hou vol en zet 'm op.
Dikke kus van ons.xxxxxxx
Ps: veel plezier allemaal bij bruiloft en logeerpartij.
Doei-doei -
22 Augustus 2010 - 15:27
Tante Diny Brouwers.:
Lieve familie Beks.
Ferry, ik heb het verhaal dat jij hebt geschreven weer gelezen.
Elke keer als ik het lees hou ik het niet droog en krijg ik een brok in mijn keel.
Je hebt het ook zo "mooi"en duidelijk geschreven dat het voor iedereen duidelijk is wat jullie gezin in een jaar tijd allemaal hebben moeten meemaken.
Het had zo anders kunnen gaan in jullie gezin met drie van die mooie meisjes.Je hebt het jammer genoeg niet zelf voor het zeggen, het komt zomaar op jullie pad terecht zo ineens.
Petje af voor jullie allemaal en niet te vergeten jullie Opa's en Oma's en de rest van de familie, want ook zij zijn door een diep dal moeten gaan, maar zonder de steun van hen was het voor jullie nog moeilijker geweest zij hebben dag en nacht klaar gestaan, en ik weet zeker dat zij het met liefde en plezier hebben gedaan.
Janske wij weten dat jij een echt vechtersbaasje bent en laat aan iedereen zien wie Janske Beks is,ga zo door meiske en hou vol!!!!!.
Regelmatig pak ik het boekje van Braderie "Janske Live" en lees er dan in, het zijn zo'n "mooie" en eerlijke verhalen daar kan je niet omheen.
Lieve Familie dat de band hechter is geworden geloof ik meteen, als jullie het soms moeilijk hebben pak elkaar vast dat kan jullie al veel steun geven.
"Jullie doen dat gewoon" Ik wens jullie het allerbeste en laat de moet niet zakken.
HOU VOL HE.
Probeer van de mooie dingen te genieten.
Heeeeeeeeeeeel Veeeeeeeeeeeel Lieve groetjes van Tante Diny Brouwers. Houdoe he. -
22 Augustus 2010 - 15:34
Meggie:
lieve janske,
wat een super mooi stukje heeft jou papa geschreven!!!als jij dit later terug leest weet ik zeker dat je erg trots op hem bent!ik kijk uit naar het verhaal en de foto's van het logeren,hoop dat jullie het super naar jullie zin hebben gehad!
liefs meggie -
22 Augustus 2010 - 17:52
Asmara:
Lieve Allemaal.
Ik had het verhaaltje al gelezen in het boekje van Braderie Janske Live maar als ik het weer lees wordt ik er weer stil van. Niet denken maar doen. Het klinkt zo makkelijk.
Ik had van tante angela vanmorgen gehoord dat jullie daar zijn gaan logeren. Maar ben toch benieuwd naar het verslag dat je erover gaat schrijven.
Vele groetjes en tot later. -
12 Januari 2015 - 23:46
Emie:
Hallo janske en familie
Jullie kennen mij niet, en ik jullie ook niet.
Maar ik ben via internet bij jullie blog terecht gekomen, en ben het vanaf het eerste reisverslag gaan lezen.
Heel indrukwekkend hoe jij(janske) dit allemaal beleefd. Heel veel respect voor jou papa, mama en lieve zusjes en natuurlijk familie en vrienden hoe ze jou/jullie in alles steunen en helpen.
En dan kom je bij dit verslag, ik was van plan om nergens te reageren, want het is inmiddels al 2015, toen je dit verslag schreef was het 2010.
Maar ik las dit verhaal, en ik werd er stil van, kreeg kippenvel en tranen on mijn ogen.
Wat is dit super mooi geschreven zeg! Wauw!
Ik hoop niet dat jullie het vervelend vinden dat ik na zo'n lange tijd nog op een verslag reageer. Ik wil jullie dan ook echt uit het diepst van mijn hart laten weten dat ik enorm veel respect heb voor jullie.
Met vriendelijke groet,
Emie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
