Het verlies van vrienden

Dag lieve mensen,

Het heeft even geduurd voordat ik hier iets over op de site wilde plaatsen. Nu we enkele weken verder zijn en het ons nog steeds in onze greep heeft vind ik het zeker passen in mijn reisdagboek. Het is toch maar weer iets waar je als leukemiepatient en familie ook nog eens mee te maken krijgt en je het ook weer een plaatsje moet zien te geven. Ook tijdens onze vakantie heeft dit alles een grote rol gespeeld en hebben we helaas niet zo kunnen ontspannen als je zou willen.
Inmiddels zal het bij de meeste al bekend zijn dat papa na ruim 20 jaar een zeer goede vriend (Barry) heeft verloren. In dit geval niet door een sterfgeval of wat dan ook, maar omdat er zaken over Barry boven tafel zijn gekomen die een verdere vriendschap niet meer mogelijk maakten. Het maakt niet uit hoe je een vriend verliest, verlies op wat voor manier doet altijd pijn en vraagt altijd weer een stuk van je aanpassingsvermogen. Daarnaast was papa ook zakelijk met hem verbonden en dat is nu dus ook beeindigd. Hierdoor is de toekomst voor papa en ons dus op alle vlakken heel onzeker geworden.
Ondanks onze eigen problemen hebben wij toen opvang geboden aan Mechteld en de kinderen. Dit deden wij graag, want dat was wat op dat moment nodig was. Er zijn veel en lange gesprekken gevoerd tot diep in de nacht. Dat is het voordeel als je al oververmoeid bent, dan ben je er al aan gewend. Wij hoopten en hopen nog steeds dat Mechteld voor haar en de kinderen verstandige beslissingen neemt voor hun toekomst. Helaas heeft Mechteld aangegeven dat ze ons nog geen zekerheid kan geven over haar beslissing en dus haar toekomst en dat is iets waar wij op dit moment niets mee kunnen. Wij hebben al zoveel onzekerheden in ons leven. Hierdoor is besloten dat Mechteld en de kinderen voorlopig op een andere plek zullen gaan bivakeren en waar Mechteld verder kan nadenken over haar toekomst. Natuurlijk doet ook dit ons heel veel pijn, want het zou de bedoeling zijn dat ze sowieso bij ons vakantie zouden komen houden. Los van alle problemen die er nu zijn. Deze “vakantie” wordt ons nu ook niet gegund. Daarnaast staan de contacten met mijn grote vriendin Amber onder druk en dat net nu we samen naar school zouden gaan. Zij zou netjes in de klas zitten en mij dan op de hoogte houden van het reilen en zeilen in de klas. Wij hopen dan ook van harte dat uiteindelijk het verstand zal zegevieren.
Tot die tijd zullen wij er mee moeten leven dat onze wereld nog meer op zijn kop staat.

Groetjes Janske