Aanprikken nieuwe stijl

Dag lieve mensen,

Over afgelopen weekend kan ik heel kort zijn. Zaterdag was het met name bijkomen van vrijdagavond. Dat was geen probleem met het goede weer. Ook zondag heb ik rustig aan gedaan. Tevens even twee dagen geen paparazzi. Geen foto's van mij dus. Nou ja, alleen zondagavond nog eentje, omdat mijn vriendin Amber mij mee in bed legde.
Vandaag begon voor iedereen de week weer en voor mij betekent dat er chemo's in Nijmegen gehaald moeten worden. Vandaag was dit de MTX en de Vincristine. Nu begint er langzaam aan een probleem te ontstaan, want ik ben er achter gekomen dat aanprikken niet fijn is. De PAC is natuurlijk een geweldig systeem. Het is altijd 1 keer aanprikken, kijken of er bloedjes komen, eventueel bloedjes afnemen en daarna kunnen de chemo's gegeven worden. Als je die week vaker chemo's moet krijgen blijft het slangetje gewoon aan je buik zitten, zodat je niet nog een keer geprikt hoeft te worden en als je geen chemo meer hoeft, kan het slangetje van je buik af en kun je thuis lekker onder de douche of in bad. Tot een paar weken geleden accepteerde ik dat dan ook prima. Ik ging liggen, deed mijn shirt omhoog, de dokter telde tot drie en prik, het slangetje zat vast. Meestal keek ik dan wel een keer zuur, maar auw zeggen was er niet bij, laat staan huilen.
Inmiddels is die PAC al zo'n 50 keer aangeprikt. Soms heb je pech in een week en moet deze toch twee keer aangeprikt worden. In de tijd dat ik veel last had van mijn huid door de Voriconazol, kon ik ook heel slecht tegen pleisters en toverzalf. In die tijd werd mijn huid dan plaatselijk verdoofd door bananenspray. Natuurlijk werkt dit niet zo goed dan toverzalf. In die tijd ben ik het aanprikken ook als minder prettig gaan aanvaarden. En als je ergens een hekel aan hebt en het wordt elke week weer herhaald, dan krijg je er alleen maar een grotere hekel aan. Daarnaast voel ik me regelmatig vrij goed. Ik vind het dan ook niet leuk om weer chemo's te krijgen waarvan ik weet dat deze mij weer minder prettig in mijn vel laten zitten.
De laatste keren begon ik al tegen te werken op het moment dat mijn hemd uit moest. Inmiddels wordt er wel weer toverzalf gebruikt die door middel van een televisiepleister op zijn plaats wordt gehouden. Papa moet altijd de televisiepleister eraf halen en dan houd ik mama's handen vast. Dan pakt papa mijn benen vast en mama mijn handen en dan kan de dokter mij aanprikken. Op zich vindt de dokter het nog steeds vrij goed gaan, maar papa en mama proberen er toch voor te zorgen dat alles zo "leuk" mogelijk verloopt.
Onderweg naar Nijmegen hebben papa, mama en ik dus met elkaar gesproken over hoe we dit stukje leuker kunnen maken. Ik moet namelijk nog zeker zo'n 60 keer aangeprikt worden. Dat aanprikken op zich moet natuurlijk geen lijdensweg worden. Op een gegeven moment wisten we het. We zouden tijdens het pleister verwijderen en aanprikken gewoon liedjes zingen. Ik mocht dan kiezen welk liedje. Ik heb gekozen voor: "We zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal. Kontje paal, piemeltje wit, kersepit." De laatste zin is mijn solo zin. Zo gezegd, zo gedaan. Het was vandaag dus een gezellige boel op de polikamer. De zuster, de NP, papa, mama en ik waren volop aan het zingen. En het werkte. De pleister was er al af voor ik het wist. Dat zelfde gebeurde tijdens het aanprikken. Sterker nog, ik vond het wel gezellig. Of we telkens hetzelfde liedje gaan zingen weet ik niet, maar dat er gezongen wordt in onze kamer dat lijkt nu een zekerheidje.
Daarnaast moet ik helaas vertellen dat de Dexa week weer is begonnen. Drie weken geleden ben ik daar goed doorheen gerold, nu ziet het er alweer anders uit. Vandaag heb ik alweer mijn "momentjes" gehad. Hierbij krijgen mijn zussen het te verduren en zeg ik dat ze mij met rust moeten laten. Gelukkig heb ik vandaag wel meer goede, dan slechte momenten gehad en we zullen zien hoe de rest van de week gaat verlopen.

Groetjes Janske