Kastje bedankt!

Dag lieve mensen,

Gisteren was het een belangrijke dag voor mij en ons gezin. Op 8 juli 2009 werd ik voor het eerst geopereerd en kreeg ik een kastje, genaamd PAC, ingebracht. Dit was een metalen kastje dat bij mijn borst onder de huid zat. In dat kastje zat siliconen, en onder die siliconen zat een holte en een uitgang met een slangetje. Dat slangetje was in een ader ingebracht en eindigde in mijn hart.
Ik durf wel te zeggen dat dat kastje misschien wel de beste uitvinding is om een behandeling tegen leukemie een klein beetje aangenamer te maken. Bijna alle Chemo Kaspers, maar ook bijna alle andere medicijnen die via het infuus zijn gegeven, zijn door dat kastje bij mij binnengekomen. Ook is er heel veel bloed door dat kastje afgenomen. En het werkte zo makkelijk. Het was telkens maar een klein prikje door de huid en met een beetje toverzalf voelde je er nog minder van. Ik heb dat aanprikken dan ook altijd heel goed ondergaan. Beter dan een infuus inbrengen, want dat is maar een paar keer bij mij gebeurd, maar dat was telkens een grote ellende. Het eerste infuus dat in Eindhoven ingebracht moest worden, daar is 6 keer voor geprikt op 4 verschillende plaatsen. Als ze dat 2 jaar lang hadden volgehouden, was ik nu zo lek als een mandje.
Het enige nadeel aan het kastje vond ik de grote televisiepleister die er steeds overheen moest. Die trok dan aan mijn huid, maar na een paar minuten was ik daar ook wel weer aan gewend. En je moet tenslotte ook nog iets over houden om over te klagen.
Al met al ben ik het kastje dus heel dankbaar. Tijdens de behandeling zat hij dan ook prima, maar nu ik niet zo vaak meer aangeprikt hoef te worden, mocht dat kastje er van mij wel uit. En gelukkig dacht de dokter er net zo over.
Ik wilde gisteren eerst nog naar school, want we hoefden pas om elf uur te vertrekken. Het is maar goed dat ik gegaan ben, want er moesten nog veel mensen afscheid nemen van mijn kastje. Ik heb het nog een keer laten zien aan mijn klas en aan de klas van Lieke. Veel kinderen wilden er ook graag een keer aan voelen en dat mocht best van mij. Ik zat al te wachten voor het raam toen ik zag dat ik gehaald werd. Ik heb vlug houdoe tegen de juf gezegd en we zijn gegaan.
Het kastje zou vandaag nog 1 keer gebruikt worden. Dit voor de narcosevloeistof. Dan zie je dat het ritme er een klein beetje uit is, want we waren de toverzalf vergeten. Gelukkig waren we ruim op tijd en kennen we de weg in het Nijmegen ziekenhuis. Even op de dagbehandeling toverzalf en een televisiepleister gehaald en natuurlijk even gedag zeggen tegen alle lieve zusters.
Tot mijn grote verbazing zag ik ook Gigi lopen. Gigi is een CliniClown en ik had met haar elke week een afspraak in het Eindhoven ziekenhuis. Nu zag ik haar in Nijmegen. Op de gang sprak ik haar aan en ze had een vriendinnetje bij. Samen hebben we nog even bijgekletst en we hebben nog heerlijk met hun gelachen. Ik vond het heel fijn om ze weer te zien.
Eenmaal in de wachtkamer van de OK werden we al vlug apart geroepen. Oei, wat zou dat betekenen? Een operatie voor ons was een paar uur uitgelopen en daardoor moesten wij nog heel lang wachten. Nou ja, wat moet dat moet. Het zou in ieder geval prettig zijn om wel geholpen te worden en dat werd beloofd. Eerst werd het kastje voor de laatste keer aangeprikt en daarna mocht ik nog even gaan wandelen. Ik wist wel waar ik heen wilde. Naar de grote hal bij de afdeling en als het kan ook nog even naar de afdeling. Dat hebben we beiden gedaan. Het was maar goed dat ik papa en mama bij me had, want de zusters zagen mij niet staan. Ze herkende mij niet, maar toen ze papa en mama zagen waren ze blij verrast dat ik Janske ben. Een meisje met donkere krullen, dat hadden ze niet verwacht. Ik ben dan ook heel vaak over mijn bol geaaid.
Omdat er een extra OK was geopend, was ik relatief nog vlug aan de beurt. De zuster en papa en mama waren zwaar onder de indruk hoe ik alles onderging. Ik mezelf uitkleedde, mijn OK-pyama aandeed en de eerste medicijnen via de mond innam. Ik heb vrolijk gezwaaid naar mama en samen met papa ben ik de OK opgereden. Ik had geluk, want ik had een OK met uitzicht. Een groot raam met uitzicht op een soort van park. Ik had hier geen oog meer voor, want de eerste medicijnen begonnen al goed te werken. Ik had ook al 8 uur niet gegeten en een uurtje of 4 niet gedronken. Ja, dan val je vanzelf in slaap. Na papa een dikke kus te hebben gegeven, gingen mijn ogen dicht en kon de chirurg zijn werk gaan doen.
De chirurg is daarna nog naar papa en mama gegaan om het kastje te laten zien. Helaas mochten we het niet mee naar huis nemen, maar mama heeft er nog wel foto's van gemaakt. De oncoloog was op dat moment nog bezig met de ruggenprik. Ook zij is daarna nog vlug even gaan kletsen met papa en mama, maar ze moest vlug weg, want mijn herstenvocht moest binnen een bepaalde tijd op het lab zijn.
Bij het wakker worden was mama erbij. Dat had ik zo geregeld. Het ging allemaal heel voorspoedig en al snel mocht ook papa er bij. Ik heb het ziekenhuis nog even arm gegeten en gedronken en ik heb even laten zien hoe je als Janske uit een narcose komt. Nog slaperig en zat van de Dormicum, maar toch vrolijk, met veel praatjes en precies waten wat je wilt. Na nog wat kadootjes in ontvangst te hebben genomen was het tijd om te gaan. Nog vlug even afscheid nemen van het ziekenhuisbed, want daar hoef ik, als het goed is, ook niet meer in te liggen.
Op weg naar de uitgang vroegen papa en mama waar ik wilde eten. En papa en mama hadden het er helemaal niet over gehad, maar voor mij was het wel duidelijk en ik geloof dat ik ze niet gelukkiger kon maken. Ik wilde eten bij de boten. Voor de volgers van deze site weten ze wel waar ik bedoel. Het is een plek waar we 2 1/2 jaar geleden bij toeval zijn uitgekomen. Een plek waar ik mij besefte dat ik een bofkont ben en een plek die heel speciaal voor ons is geworden. We zijn daar heerlijk met zijn drieen gaan eten en daarna naar huis. Daar zaten opa IJsje en oma Tumtum al op ons te wachten. Mijn zusjes lagen al heerlijk te slapen.
Vanmorgen ben ik niet naar school geweest, want ik had nog wel wat pijn. Vanmiddag ben ik wel weer naar de fysio geweest, want daar konden we gewoon een aangepast programma draaien, al wilde ik daar weinig van weten.
Maandag op school zal het wel raar zijn, want zo kennen ze mij op school niet. Ik ben op school nooit zonder kastje geweest. Sterker nog, de helft van mijn leven heb ik met het kastje geleefd. En nu dus zonder. Heerlijk. Het enige wat nu nog lichaamsvreemd is, zijn de plaatjes en schroefjes in mijn hoofd, maar het voordeel is dat we dat niet meer zien onder mijn haren.
Het was een hele bijzondere dag en we hebben het dan ook echt gevierd. Nu nog even wachten op de uitslag van de ruggenprik. Dat zal ergens in de loop van volgende week zijn. Als ook daar geen rare dingen uitkomen, kunnen we carnaval gaan vieren zoals we nog nooit gedaan hebben.

Groetjes Janske

PS Uiteraard is tut ook weer meegeweest naar de OK en in dit geval mocht Dora ook mee.