It giet oan!!

Dag lieve mensen,

In Friesland durven ze het nog niet te zeggen, maar ook in Nijmegen gaan ze niet over 1 nacht ijs. Toch kreeg ik vandaag te horen: "It giet oan!!", maar dan gewoon op zijn Nijmeegs (?). Later zal ik vertellen wat er doorgaat.
Momenteel wordt er niet veel geschreven op deze site en jullie weten dat dat goed nieuws is. Het is niet zo dat er niets gebeurd, maar er gebeurd zoveel dat het schrijven op de site er bij in schiet. Een goed teken dus.
Zo gaat Meike inmiddels gewoon naar school en weten we bijna niet beter. Natuurlijk heeft papa weer een ijsbaan in de tuin aangelegd en er wordt veel geschaatst. Dit jaar is de schaatsbaan zelfs gedeeltelijk overkapt, zodat we tijdens het sneeuwen gewoon binnen konden schaatsen. Er is dus volop sneeuw- en ijspret.
En dan heb je nog al onze optredens van de Sweet Candy. Momenteel treden we elke week wel een keer op. Zo mochten we vorige week in de grote tent optreden. Dat was dan echt wel weer een momentje waarbij veel mensen hebben gedacht: "Dat heeft Janske toch mooi geflikt."
Ik sta dan ook lekker mee te dansen en vooral te genieten. De lach is dan ook niet van mijn gezicht te krijgen. Ik had niet in de gaten dat het zo leuk was. In het verleden schreef ik wel eens iets over carnaval of over het dansen van Lieke, maar eigenlijk wist ik dan niet heel goed waar ik het over had. Hoe zo'n tent eruit ziet, de gezellige mensen, de gezellige muziek en nu sta ik daar samen met Lieke. En Meike is zich al goed aan het voorbereiden en klapt dan ook lekker mee met de muziek. Daarna lekker tussen de mensen en niet hoeven te denken wat ik wel en niet mag. Ik geniet echt super van die vrijheid en met mij ons hele gezin. Het verschil is zo groot met het verleden en van het begin was dat heel erg wennen, maar ik moet zeggen dat dit toch wel heel vlug went.
En het wordt allemaal nog beter, want 2 weken geleden moest ik naar het ziekenhuis voor een gesprek met de kinderchirurg en vandaag moest ik weer naar Nijmegen voor een gesprek met de slaapdokter. En weer was er een groot verschil. In het verleden werd er verteld dat ik geopereerd moest worden en voor ik het wist lag ik op de operatie kamer. Nu gaat daar een heel proces aan vooraf en wordt er voorzichtig omgegaan met bijvoorbeeld de longontsteking van eind vorig jaar. En nu is het dan zover. Aanstaande donderdag mag mijn kastje eruit. Mijn kastje is mijn PAC, waardoor ik al mijn chemo kaspertjes heb gekregen. Telkens als ik aan het infuus lag, dan was mijn kastje aangeprikt. En nu mag deze eruit. Tevens krijg ik tijdens de operatie van donderdag een ruggenprik, zodat ze mijn hersenvocht ook nog een keer gaan onderzoeken op de aanwezigheid van leukemiecellen. Nou, we gaan er natuurlijk vanuit dat ze niets vinden.
Donderdag wordt weer eens een ouderwets dagje ziekenhuis. Dormicum, narcose, kastje verwijderen, ruggenprik. Het stomme is dat ik er gewoon zin in heb. Niet om in dat ziekenhuis te zijn of om die ingrepen mee te moeten maken, maar om van dat kastje verlost te zijn. Weer een stapje dichter bij "gewoon Janske".

Groetjes Janske