Jippie, een dubbele longontsteking

Dag lieve mensen,

Ik denk dat er maar weinig mensen blij het ziekenhuis uitlopen als ze te horen hebben gekregen dat ze een dubbele longontsteking hebben. Nu is blij natuurlijk niet het goede woord, maar opgelucht zijn we zeker.
In bovenstaand stukje staat eigenlijk al het hele verhaal, maar ik zal het jullie toch ook nog even iets uitgebreider vertellen. Vanmorgen belde de oncoloog al vroeg op om te horen hoe de nacht was geweest. Nou, die was kl@te. Veel hoesten, spugen en voor het eerst ook 's ochtends koorts. Nu heb ik wel begrepen dat ze voor de jaarwisseling een recordtemperatuur voorspellen, maar ik had het idee dat het over de buitentemperatuur ging en niet over mijn temperatuur. Ook de oncoloog dacht er zo over, dus na een kort gesprek vroeg ze hoe laat we in Nijmegen konden zijn. De kleren aan en samen met papa op weg naar Nijmegen.
In Nijmegen op de poli was het vandaag rustig en we waren meteen aan de beurt. Ook was het wel makkelijk dat we niet het hele verhaal hoefden te vertellen, maar dat we meteen konden beginnen met onderzoeken.
Nu is het wel zo dat het ziekenhuis een helende werking op mij heeft. Als ik daar ben dan geeft mij dat toch wat extra energie. Thuis en in de auto heb ik pijn, ben ik moe en kan bijna niets. In het ziekenhuis heb ik dan weer de grootste praatjes, wil de zusters helpen en doe vrolijk tegen de dokter. Maar aan mijn temperatuur, daar kan ik niets aan doen. Ook daar bleek dat ik koorts had en de oncoloog luisterde naar mijn longen. "Het reutelt aan alle kanten", kreeg ik te horen. Ook vond ze mijn stem wel lijken op die van Joe Cocker. En dat terwijl ik helemaal niet rook en niet eens weet wat Whisky is. Als laatste viel op dat ik niet diep kon inademen. Als ik dat deed, kreeg ik direct een hoestbui die lang aanhield. Als laatste werd er bloed afgenomen en deze keer moesten we wel op de uitslag wachten. Er was niets zorgwekkends uitgekomen en dus was de diagnose, een ontsteking aan beide longen. In de volksmond is dat dan een dubbele longontsteking.
Ik kreeg een anti-biotica voorgeschreven en ook nog een puf. Als laatste moest ik nog in een bakje tuffen, maar dat valt nog niet mee voor mij. Ik telkens flink hoesten, slikken en dan tuffen. Na een paar keer had ik het door. Ik moest niet slikken tussendoor, maar datgene wat in mijn mond was gekomen, moest ik tuffen in het bakje. Het was niet veel, maar het is wel gelukt. Ook werd er nog met zo'n vervelend wattenstaafje achter in mijn mond gekriebeld. Alles wordt weggedaan voor onderzoek.
Met de oncoloog is afgesproken dat ze maandag weer contact met ons opnemen en dat wij bellen, mocht de toestand in het weekend verslechteren, maar daar gaan we natuurlijk niet vanuit. Gelukkig waren we op tijd met alle uitslagen, zodat we deze konden doorbellen naar mama. Zo kon zij met een geruster hart gaan werken.
Thuis aangekomen ging papa de medicijnen halen en ik heb toch wel heel veel geluk. De anti-biotica die ik heb gekregen is roze en dat is mijn lievelingskleur. Ook de voorkamer van de puf hebben ze inmiddels in een echte meisjes uitvoering en is ook roze. Ik ben dus helemaal tevreden.
Inmiddels lig ik in bed te slapen. Ik bulder van het hoesten, ik heb anti-biotica, paracetamol en pufjes, een temperatuur van 39+ en een dubbele longontsteking en toch zijn we met zijn alle opgelucht. Hoezo leer je te relativeren als je gevochten hebt tegen kanker. Af en toe denk je zelfs dat je gek bent geworden, want hoe kun je nu opgelucht zijn met een dubbele longontsteking? Dan zie je maar weer hoe grensverleggend kanker is.

Groetjes Janske