2011

Dag lieve mensen,

2011, met voor mij als belangrijkste gebeurtenis dat de behandeling tegen Leukemie er op zit. Dat ik boven aan de top sta. Natuurlijk heb ik zelf ook wel eens gedacht dat ik het niet zou gaan halen, maar met de steun van jullie en de onvoorwaardelijke inzet van de dokters en zusters is het mij gelukt. Eigenlijk kan ik het hier wel bij laten, maar er is nog zoveel meer gebeurd.

2011, het jaar waarin Super Janske een gezicht kreeg. In dit geval niet mijn gezicht, want dat veranderde veel te vaak. Nee, het gezicht wat Saskia Halfmouw getekend heeft, aangevuld met het mooie verhaal van Enith Vlooswijk en de super gave liedjes van Bart de Win en zijn medemuzikanten. En natuurlijk iedereen die daaraan verder heeft meegewerkt. Een geweldige boekpresentatie, met een hele grote opkomst en de goede verkoop van het CD/boekje met de opbrengsten voor de goede doelen. Ook het Nijmegen ziekenhuis heeft een grote bestelling geplaatst en alle kindjes die in het Nijmegen ziekenhuis komen en met kanker te maken krijgen, krijgen nu van het Nijmegen ziekenhuis het CD/boekje Super Janske. Ik hoop dat ze daar ook steun aan hebben.

2011, het jaar waarin zoveel mensen ons verbaasd hebben. In 2009 waren we wel eens bang dat we er alleen voor zouden komen te staan. Want wat moet je nu met een gezin dat kanker heeft? Het leven heeft zoveel meer te bieden. Het tegendeel is waar. Er zijn alleen maar mensen bijgekomen. Wij zijn dan ook blij dat we met jullie hebben kunnen vieren dat de behandeling er op zit. Of je nu van afstand meeleefde of ons bijna dagelijks ondersteunde, we hebben het als een warm bad ervaren. Natuurlijk moesten we het zelf doen en nog specifieker, ik moest het zelf doen. En dan sta je onder grote spanning en dan is het niet altijd even leuk om in onze omgeving te verblijven. Weglopen is dan het makkelijkst, maar het is nog steeds ongelofelijk hoe weinig mensen aan die optie gedacht hebben, of in ieder geval uitgevoerd hebben. En zelfs nu, bijna een half jaar na de behandeling is er nog zoveel begrip. Wij weten ook dat wij nooit terug kunnen doen wat jullie voor ons gedaan hebben, daarom maar dat ene woordje: BEDANKT

2011, het jaar waarin we tijdens de grote vakantie niet weg zouden gaan, maar uiteindelijk twee keer weg zijn geweest. Een weekje naar Friesland en een weekje naar Zeeland. Eigenlijk zou de behandeling nog niet klaar zijn geweest tijdens die vakanties. Onverwacht was het wel zo en we hebben er twee keer heerlijk van genoten. Het was ook leuk dat we tijdens de vakantie in Zeeland Bart de Win zijn tegen gekomen en een heerlijk dagje hebben gehad met Janske, Pleun, Irene en Ferdi.

2011, het jaar van het grote afscheidsfeest. Het feest waar we nog vaak aan terugdenken. Zoveel mensen die blij waren dat ik afscheid kon nemen van de Chemo Kaspers. Dat ik afscheid kon nemen van de kanker. En dat ik nu weer kan bouwen aan mijn eigen leven. Een feest om nooit meer te vergeten. En dan natuurlijk alle vlaggen die iedereen had gemaakt. Het is een hele grote doos vol en het is heerlijk om ze nog eens te bekijken. Iedereen bedankt, wij hebben super van dit feest genoten. Ik zal dan ook nooit meer een betere reden vinden om een feest te geven.

2011, het jaar van Alpe d'Huzes. Dit jaar waren het Leon en papa die omhoog fietste. Het was voor ons allemaal een fantastische ervaring. En ook dit jaar, het ontstaan van het Team Super Janske, waarin maar liefst 16 personen in 2012 het gevecht met de Alpe d'Huez aangaan, waaronder mama en papa. Lopend of op de fiets, met als doel zoveel mogelijk geld op te halen voor het KWF kankerbestrijding.

2011, het jaar waarin ik weer volle dagen naar school ben geweest. Waarin ik geen Super Janske meer was, maar gewoon Janske Beks, een kleuter uit Heeze.

2011, het jaar van het afscheid van Chemo Kasper. Heel anders dan we hadden verwacht en dus ook geheel onverwacht heb ik onbewust afscheid genomen van Chemo Kasper. Ineens was het klaar. Ik ben blij dat hij mij zo geholpen heeft, maar ik mis hem geen moment.

2011, het jaar van de nieuwe haren. Geen kaal bolletje meer, maar inmiddels al wat krullen. Ook het jaar waarin ik voor het eerst weer een staartje had. Van het begin was het nog een zoekplaatje, maar inmiddels ben ik al met 3 staartjes naar school geweest. Ik vind het zo fijn om mijn haren 's morgens voor de spiegel te doen.

2011, het jaar van de vermoeidheid. De vermoeidheid aan het einde van de behandeling. Mijn lichaam was op en dus betekende dat het einde van de behandeling. Daar ben ik redelijk van hersteld, maar aan het einde van 2011 was ik weer moe. Moe van alle indrukken die het normale leven op mij maken. Moe van het herstellen van twee jaar zware chemo therapie, maar vooral ook voldaan.

2011, het jaar waarin we de schade een beetje kunnen opnemen. Nu de rookwolken van de bominslag aan het wegtrekken zijn, kunnen we bekijken hoe we ervoor staan. Wij als gezin en ieder voor zich. Want als 1 iemand in je gezin kanker heeft, dan heb je het allemaal. Nu is iedereen zijn eigen weg weer aan het zoeken in het normale leven, de normale wereld. Voor mij levert dat nog wel wat beperkingen op, maar ook daar wordt aan gewerkt.

2011, het jaar waarin ik mijn eerste rapport kreeg. Dat vind ik nog steeds super gaaf.

2011, het jaar van de nacontroles. Gewoon naar het ziekenhuis om bloed af te geven voor onderzoek en even met de dokter te kletsen. Niks geen vreemde stoffen meer in mijn lijf, maar puur natuur Janske.

2011, het jaar van de echte kerstboom. Elke ochtend genieten we weer opnieuw van de echte kerstboom in ons huis.

2011, het jaar van mijn wensdag. De dag waar mijn allergrootste wens(en) zijn uitgekomen. Vervoer in verschillende voertuigen, zoals limousine, vliegtuig, stoomtrein en kabelbaan. En voor mij het belangrijkste, boven op de berg komen. Samen met Lieke, Meike, papa, mama en de opa's en oma's alvast een voorproefje nemen van het uitzicht als je op de top staat.

2011, het jaar van de longontstekingen. Halverwege het jaar drie keer achter elkaar, waardoor mijn lichaam helemaal uitgeput raakte en iedereen vreesde voor het ergste. Uiteindelijk is daardoor de beslissing genomen om te stoppen met de behandeling. En dan de longontsteking van nu, waardoor iedereen opgelucht is dat het een longontsteking is en niet de leukemie die terug is.

2011, het jaar dat ik weer zelf ben gaan eten. Halverwege het jaar moest het slangetje nog terug in mijn neus, omdat eten niet meer lukte. Nu eet ik weer gewoon met de pot mee.

2011, het jaar waarin ik mijn eerste optreden had met de Sweet Candy. Vorig jaar mocht ik al een keer mee oefenen, maar nu voor het echt optreden, samen met mijn grote zus Lieke. Kei gaaf!

2011, het jaar waarin ik weer ben gaan groeien. Bijna twee jaar werd ik maar niet groter. Ik had mijn energie ergens anders voor nodig, maar nu groei ik elke maand wel een centimeter.

2011, het jaar waarin de "einde behandeling" kraal aan mijn kanjerketting kwam. De ketting die mijn verhaal verteld van twee jaar strijden tegen leukemie. De ketting die een prominente plaats heeft gekregen in onze woonkamer. De ketting waar ik zo trots op ben. De ketting waar ik ook veel steun aan heb gehad.

2011, het jaar waarin mama in de 'Vriendin' stond met een interview en ook nog eens met mooie foto's van mij samen met mama.

2011, het jaar waarin ik 5 jaar mocht worden. Voor mij zal het altijd bijzonder blijven om er weer een jaar bij te krijgen, want vanzelfsprekend is dat niet.

2011, het jaar van naar de toekomst kijken. 2012 ligt nu voor ons en daar liggen weer veel kansen of anders gezegd: Achter een berg van moeilijkheden ligt een land vol mogelijkheden!

Ik hoop voor iedereen dat het beste van 2011 het slechtste voor 2012 mag zijn!

Voor iedereen een hele prettige jaarwisseling, uiteraard ook namens Lieke, Meike, papa en mama.

Groetjes Janske