Weer een spannende dag

Dag lieve mensen,

Na een paar weken van proberen het normale leven op te pakken, was het vandaag weer een dag om met de harde werkelijkheid geconfronteerd te worden. Want wat hebben wij de afgelopen twee jaar eigenlijk gedaan? De ritjes naar Nijmegen zijn ontelbaar geweest en vandaag stond er weer een ritje naar Nijmegen op het programma. Gewoon voor controle.
Vanmorgen aan de keukentafel was de spanning al om te snijden. Meike en ik gaan er vrij luchtig mee om, maar bij papa en mama merk ik dan toch dat het bij hen de nodige spanning met zich meebrengt. Ook Lieke was er niet gerust op en heeft veel vragen gesteld over waarom ik naar het ziekenhuis moest, wat er zou gebeuren als de dokters het niet goed met mij vonden gaan en zo ging ze nog een tijdje door. Uiteindelijk was het tijd om Lieke naar school te brengen, Meike naar Joepie en wij reden direct door naar Nijmegen.
In al die voorgaande jaren hebben wij de afstand tussen Heeze en Nijmegen nooit groot gevonden. Vandaag leek de rit een eeuwigheid te duren. Wat ga je er ook doen?
Geen medicijnen halen, alleen maar controle van het bloed, lichamelijke controle en de voortgang bespreken. De voornaamste reden is natuurlijk om te horen dat het goed gaat en dat er geen afwijkingen in het bloed gevonden zijn en ook de lichamelijke controle goed is. Maar of je dat ook te horen krijgt, dat is natuurlijk even afwachten. Ondanks dat het vertrouwen er is dat het goed is, maakt dit het heel erg spannend.
In Nijmegen viel vooral op dat ik alles nog weet. Dat ik direct terugval in mijn gewoontes in het ziekenhuis. Lopen met mijn eigen buggy met Dora en tut, samen met papa verstoppen voor mama, oppassen voor de krokodillen in de hal en zo heb ik nog wel een paar dingetjes die echt bij het Nijmegen ziekenhuis horen. Het grote verschil is nu dat ik met veel vertrouwen door het ziekenhuis loop. Ik weet dat ik nu geen vervelende chemo ga krijgen en dat ik niet kotsend in de auto naar huis moet.Of dat ik morgen weer pijn heb of uitslag op mijn huid. Geen start van een Dexa week, niet opgesloten worden op een kamer, niet aanprikken van het kastje en niet aan de paal vast. Als je al die dingen al weet, dan stap je als vijfjarig meisje heel zelfverzekerd het ziekenhuis in.
Na de vingerprik was het dus wachten op de uitslag van het bloed en het gesprek met de dokter, of in dit geval, de nurse practitioner. Het bloed was prima, dus dat was al een hele geruststelling. Ook ben ik weer een beetje gegroeid en dan hebben ze mijn staartjes niet eens mee gemeten. Mijn gewicht doet nog niet zoveel, maar dat komt doordat mijn lichaam nu in betere proporties komt. Ook de lichamelijke controle was prima, dus we konden allemaal weer rustig ademhalen. Natuurlijk zijn er nog wat dingetjes die besproken moesten worden, want ik heb links en rechts nog wel wat dingetjes die niet zijn zoals ze horen te zijn. Het belangrijkste hierin is mijn motoriek. Er wordt nu overlegd of bepaalde fysiotherapie al noodzakelijk is, of dat we daar toch nog even mee wachten. Daar hoor ik binnenkort meer van. Ook mijn weerstand is nog niet helemaal zoals ze het graag zouden zien. Voorlopig toch nog even oppassen met infectieziektes. Maar goed, als dit alles is, hoor je mij niet klagen.
Volgens goede traditie zijn we na het ziekenhuisbezoek even op bezoek geweest bij de McDonalds. Na het eten weer op weg naar huis en nu kwamen we er achter waarom wij de afgelopen jaren tegen de uitputting aanzaten. En dan bedoel ik niet alleen mijzelf, maar ook papa en mama. Want nu waren we maar een goed uur in het ziekenhuis geweest, maar op de terugweg zijn mama en ik al heel vlug in slaap gevallen. Ook papa was heel moe en eenmaal thuis is hij ook even gaan liggen. Dat zijn dan toch de momenten waarbij je denkt: "Hoe hebben we het vol gehouden?" En dan geldt voor mij zelfs nog dat ik nu geen chemo meer in mijn lijfje krijg, al kost het herstel natuurlijk ook nog steeds veel energie.
Gelukkig konden we vanavond bij oma Tumtum en opa IJsje eten. Lieke was daar al en ze was heel blij om mij weer te zien en te horen dat alles goed was gegaan. Ook Meike heeft mij een dikke knuffel gegeven toen ze van Joepie kwam. Vanavond ben ik samen met Lieke nog gaan dansen bij de Sweet Candy en nu lig ik weer heerlijk te dromen. Zonder problemen, zonder commentaar ben ik in mijn bed gaan liggen. Ik kan weer gaan dromen, want ik ben zo benieuwd wat er nog gaat komen.

Groetjes Janske