Weer even een dagje in het ziekenhuis

Dag lieve mensen,

Gisteren was het dan zover. Voor het eerst na mijn behandeling weer naar het ziekenhuis. 's Morgens om zeven uur in de auto en op naar Nijmegen. We begonnen met iets heel moois, want we zijn eerst naar de apotheek gegaan. Daar hebben we een volle tas met medicijnen en benodigdheden afgegeven, omdat we die niet meer nodig hebben. Chemo's, anti-biotica's, anti-schimmelmiddelen, benodigdheden voor de sonde, naaldencontainer en ga zo maar door. Alles konden we inleveren en het was een heerlijk gevoel.
Op naar de slaapdokter, want die wil altijd eerst even met mij praten. Dat begint met het invullen van een vragenlijst en dan mag je daarna naar een assistent. Toen ze mijn dossier en mijn vragenlijst hadden gezien, werd die assistent maar meteen overgeslagen en kwam ik direct bij de slaapdokter. Haar conclusie was na een lang gesprek kort en simpel. Een meisje, 4 jaar, bekend met Leukemie (ALL), juist klaar met de behandeling waarin ze alle complicaties heeft gehad die maar mogelijk zijn. Lijkt me leuk om me in de toekomst zo te moeten voorstellen aan mensen. En dan er natuurlijk bij te kunnen zeggen: "Maar ik heb het wel gehaald!"
Natuurlijk heeft de slaapdokter mij nog even goed nagekeken, zeker naar aanleiding van de longontstekingen die ik afgelopen maanden gehad heb. Gelukkig is dat gevaar met het stoppen van de chemo geweken en de slaapdokter gaf dan ook groen licht. Hierna is het vooral wachten. Papa en mama hadden nog enkele gesprekken met mensen uit het ziekenhuis en in die tijd heb ik dus gespeeld. Eten en drinken zit er op zo'n dag niet in, maar dat is iets wat ik ook heel goed accepteer. Ik weet gewoon dat dat niet mag. Papa en mama wilde zelfs om en om ergens anders gaan eten, maar ik heb ze verteld dat ze gewoon bij mij op de kamer mochten eten. Dit vonden ze wel heel stoer van mij.
Ik had me weer ontzettend verheugd om het rijden in het bed door het ziekenhuis. Na het aanprikken van het kastje was het zover. Dan heb ik geen zuster nodig hoor, want papa en mama kunnen dat prima. Mama voor het bed en papa erachter en rijden maar. De zuster loopt er dan een beetje onwennig en werkeloos bij.
Bij de slaapdokter werd ik wel iets stiller, maar voor de rest is er dan weinig aan mij te merken. Wat moet dat moet en ik heb veel vertrouwen in de mensen van het ziekenhuis, dus dat komt allemaal goed. Na papa een kus te hebben gegeven vertelde ik mama dat ik ging dromen van mijn prinsessendekbed en heb haar ook een kus gegeven. Toen ben ik lekker gaan slapen.
Ik had wel heel lang geslapen. Ten eerste hadden ze mij een extra middeltje gegeven, waardoor mijn hersenen zo rustig mogelijk waren en de foto's dus nog beter zouden zijn. Het gevolg was dat het wel langer duurde voor ik wakker werd. Ook was de stroom nog een milliseconde uitgevallen terwijl ik in de MRI lag en hierdoor moest de MRI opnieuw. Weer een kwartier verlenging van mijn slaaptijd. Ook moest er nog een ruggenprik gedaan worden, maar dat kost niet zoveel tijd als ik lekker rustig lig te slapen.
Toen ik wakker werd zat mama alweer langs mijn bed. Tevreden viel ik weer in slaap, waardoor het heel lang duurde voor ik weer wakker werd. Uiteindelijk mochten we naar de dagbehandeling en daar heeft het ook nog een poosje geduurd voor ik weer helemaal fit was. Toen ik gedronken, geplast en gegeten had mocht ik dan ook naar huis. Natuurlijk werd wel eerst het slangetje van mijn kastje gehaald.
Voor al deze zaken krijg ik geen kralen meer, want mijn behandeling is klaar en mijn ketting is afgesloten met het bloemetje. Gelukkig weten ze in Nijmegen daar wel raad mee en heb ik een stickerkaart gekregen waarmee ik kan sparen voor een kadootje. De dikke duimenkaart noemen ze die, dus daar ga ik nu voor. Over twee weken mag ik weer terug en kan ik dus weer een sticker verdienen.
Om half negen waren we in het ziekenhuis en iets voor zessen stonden we weer buiten. Het was dus een lange dag. Volgende week donderdag krijgen we de uitslag van de ruggenprik en de MRI. De eerste uitslag kregen we al meteen. Het bloed was goed. Altijd prettig om te horen en dat is eigenlijk ook het enigste wat we willen horen.

Groetjes Janske