Kastje bedankt!
Door: Janske
Blijf op de hoogte en volg Janske
10 Februari 2012 | Nederland, Heeze
Dag lieve mensen,
Gisteren was het een belangrijke dag voor mij en ons gezin. Op 8 juli 2009 werd ik voor het eerst geopereerd en kreeg ik een kastje, genaamd PAC, ingebracht. Dit was een metalen kastje dat bij mijn borst onder de huid zat. In dat kastje zat siliconen, en onder die siliconen zat een holte en een uitgang met een slangetje. Dat slangetje was in een ader ingebracht en eindigde in mijn hart.
Ik durf wel te zeggen dat dat kastje misschien wel de beste uitvinding is om een behandeling tegen leukemie een klein beetje aangenamer te maken. Bijna alle Chemo Kaspers, maar ook bijna alle andere medicijnen die via het infuus zijn gegeven, zijn door dat kastje bij mij binnengekomen. Ook is er heel veel bloed door dat kastje afgenomen. En het werkte zo makkelijk. Het was telkens maar een klein prikje door de huid en met een beetje toverzalf voelde je er nog minder van. Ik heb dat aanprikken dan ook altijd heel goed ondergaan. Beter dan een infuus inbrengen, want dat is maar een paar keer bij mij gebeurd, maar dat was telkens een grote ellende. Het eerste infuus dat in Eindhoven ingebracht moest worden, daar is 6 keer voor geprikt op 4 verschillende plaatsen. Als ze dat 2 jaar lang hadden volgehouden, was ik nu zo lek als een mandje.
Het enige nadeel aan het kastje vond ik de grote televisiepleister die er steeds overheen moest. Die trok dan aan mijn huid, maar na een paar minuten was ik daar ook wel weer aan gewend. En je moet tenslotte ook nog iets over houden om over te klagen.
Al met al ben ik het kastje dus heel dankbaar. Tijdens de behandeling zat hij dan ook prima, maar nu ik niet zo vaak meer aangeprikt hoef te worden, mocht dat kastje er van mij wel uit. En gelukkig dacht de dokter er net zo over.
Ik wilde gisteren eerst nog naar school, want we hoefden pas om elf uur te vertrekken. Het is maar goed dat ik gegaan ben, want er moesten nog veel mensen afscheid nemen van mijn kastje. Ik heb het nog een keer laten zien aan mijn klas en aan de klas van Lieke. Veel kinderen wilden er ook graag een keer aan voelen en dat mocht best van mij. Ik zat al te wachten voor het raam toen ik zag dat ik gehaald werd. Ik heb vlug houdoe tegen de juf gezegd en we zijn gegaan.
Het kastje zou vandaag nog 1 keer gebruikt worden. Dit voor de narcosevloeistof. Dan zie je dat het ritme er een klein beetje uit is, want we waren de toverzalf vergeten. Gelukkig waren we ruim op tijd en kennen we de weg in het Nijmegen ziekenhuis. Even op de dagbehandeling toverzalf en een televisiepleister gehaald en natuurlijk even gedag zeggen tegen alle lieve zusters.
Tot mijn grote verbazing zag ik ook Gigi lopen. Gigi is een CliniClown en ik had met haar elke week een afspraak in het Eindhoven ziekenhuis. Nu zag ik haar in Nijmegen. Op de gang sprak ik haar aan en ze had een vriendinnetje bij. Samen hebben we nog even bijgekletst en we hebben nog heerlijk met hun gelachen. Ik vond het heel fijn om ze weer te zien.
Eenmaal in de wachtkamer van de OK werden we al vlug apart geroepen. Oei, wat zou dat betekenen? Een operatie voor ons was een paar uur uitgelopen en daardoor moesten wij nog heel lang wachten. Nou ja, wat moet dat moet. Het zou in ieder geval prettig zijn om wel geholpen te worden en dat werd beloofd. Eerst werd het kastje voor de laatste keer aangeprikt en daarna mocht ik nog even gaan wandelen. Ik wist wel waar ik heen wilde. Naar de grote hal bij de afdeling en als het kan ook nog even naar de afdeling. Dat hebben we beiden gedaan. Het was maar goed dat ik papa en mama bij me had, want de zusters zagen mij niet staan. Ze herkende mij niet, maar toen ze papa en mama zagen waren ze blij verrast dat ik Janske ben. Een meisje met donkere krullen, dat hadden ze niet verwacht. Ik ben dan ook heel vaak over mijn bol geaaid.
Omdat er een extra OK was geopend, was ik relatief nog vlug aan de beurt. De zuster en papa en mama waren zwaar onder de indruk hoe ik alles onderging. Ik mezelf uitkleedde, mijn OK-pyama aandeed en de eerste medicijnen via de mond innam. Ik heb vrolijk gezwaaid naar mama en samen met papa ben ik de OK opgereden. Ik had geluk, want ik had een OK met uitzicht. Een groot raam met uitzicht op een soort van park. Ik had hier geen oog meer voor, want de eerste medicijnen begonnen al goed te werken. Ik had ook al 8 uur niet gegeten en een uurtje of 4 niet gedronken. Ja, dan val je vanzelf in slaap. Na papa een dikke kus te hebben gegeven, gingen mijn ogen dicht en kon de chirurg zijn werk gaan doen.
De chirurg is daarna nog naar papa en mama gegaan om het kastje te laten zien. Helaas mochten we het niet mee naar huis nemen, maar mama heeft er nog wel foto's van gemaakt. De oncoloog was op dat moment nog bezig met de ruggenprik. Ook zij is daarna nog vlug even gaan kletsen met papa en mama, maar ze moest vlug weg, want mijn herstenvocht moest binnen een bepaalde tijd op het lab zijn.
Bij het wakker worden was mama erbij. Dat had ik zo geregeld. Het ging allemaal heel voorspoedig en al snel mocht ook papa er bij. Ik heb het ziekenhuis nog even arm gegeten en gedronken en ik heb even laten zien hoe je als Janske uit een narcose komt. Nog slaperig en zat van de Dormicum, maar toch vrolijk, met veel praatjes en precies waten wat je wilt. Na nog wat kadootjes in ontvangst te hebben genomen was het tijd om te gaan. Nog vlug even afscheid nemen van het ziekenhuisbed, want daar hoef ik, als het goed is, ook niet meer in te liggen.
Op weg naar de uitgang vroegen papa en mama waar ik wilde eten. En papa en mama hadden het er helemaal niet over gehad, maar voor mij was het wel duidelijk en ik geloof dat ik ze niet gelukkiger kon maken. Ik wilde eten bij de boten. Voor de volgers van deze site weten ze wel waar ik bedoel. Het is een plek waar we 2 1/2 jaar geleden bij toeval zijn uitgekomen. Een plek waar ik mij besefte dat ik een bofkont ben en een plek die heel speciaal voor ons is geworden. We zijn daar heerlijk met zijn drieen gaan eten en daarna naar huis. Daar zaten opa IJsje en oma Tumtum al op ons te wachten. Mijn zusjes lagen al heerlijk te slapen.
Vanmorgen ben ik niet naar school geweest, want ik had nog wel wat pijn. Vanmiddag ben ik wel weer naar de fysio geweest, want daar konden we gewoon een aangepast programma draaien, al wilde ik daar weinig van weten.
Maandag op school zal het wel raar zijn, want zo kennen ze mij op school niet. Ik ben op school nooit zonder kastje geweest. Sterker nog, de helft van mijn leven heb ik met het kastje geleefd. En nu dus zonder. Heerlijk. Het enige wat nu nog lichaamsvreemd is, zijn de plaatjes en schroefjes in mijn hoofd, maar het voordeel is dat we dat niet meer zien onder mijn haren.
Het was een hele bijzondere dag en we hebben het dan ook echt gevierd. Nu nog even wachten op de uitslag van de ruggenprik. Dat zal ergens in de loop van volgende week zijn. Als ook daar geen rare dingen uitkomen, kunnen we carnaval gaan vieren zoals we nog nooit gedaan hebben.
Groetjes Janske
PS Uiteraard is tut ook weer meegeweest naar de OK en in dit geval mocht Dora ook mee.
Gisteren was het een belangrijke dag voor mij en ons gezin. Op 8 juli 2009 werd ik voor het eerst geopereerd en kreeg ik een kastje, genaamd PAC, ingebracht. Dit was een metalen kastje dat bij mijn borst onder de huid zat. In dat kastje zat siliconen, en onder die siliconen zat een holte en een uitgang met een slangetje. Dat slangetje was in een ader ingebracht en eindigde in mijn hart.
Ik durf wel te zeggen dat dat kastje misschien wel de beste uitvinding is om een behandeling tegen leukemie een klein beetje aangenamer te maken. Bijna alle Chemo Kaspers, maar ook bijna alle andere medicijnen die via het infuus zijn gegeven, zijn door dat kastje bij mij binnengekomen. Ook is er heel veel bloed door dat kastje afgenomen. En het werkte zo makkelijk. Het was telkens maar een klein prikje door de huid en met een beetje toverzalf voelde je er nog minder van. Ik heb dat aanprikken dan ook altijd heel goed ondergaan. Beter dan een infuus inbrengen, want dat is maar een paar keer bij mij gebeurd, maar dat was telkens een grote ellende. Het eerste infuus dat in Eindhoven ingebracht moest worden, daar is 6 keer voor geprikt op 4 verschillende plaatsen. Als ze dat 2 jaar lang hadden volgehouden, was ik nu zo lek als een mandje.
Het enige nadeel aan het kastje vond ik de grote televisiepleister die er steeds overheen moest. Die trok dan aan mijn huid, maar na een paar minuten was ik daar ook wel weer aan gewend. En je moet tenslotte ook nog iets over houden om over te klagen.
Al met al ben ik het kastje dus heel dankbaar. Tijdens de behandeling zat hij dan ook prima, maar nu ik niet zo vaak meer aangeprikt hoef te worden, mocht dat kastje er van mij wel uit. En gelukkig dacht de dokter er net zo over.
Ik wilde gisteren eerst nog naar school, want we hoefden pas om elf uur te vertrekken. Het is maar goed dat ik gegaan ben, want er moesten nog veel mensen afscheid nemen van mijn kastje. Ik heb het nog een keer laten zien aan mijn klas en aan de klas van Lieke. Veel kinderen wilden er ook graag een keer aan voelen en dat mocht best van mij. Ik zat al te wachten voor het raam toen ik zag dat ik gehaald werd. Ik heb vlug houdoe tegen de juf gezegd en we zijn gegaan.
Het kastje zou vandaag nog 1 keer gebruikt worden. Dit voor de narcosevloeistof. Dan zie je dat het ritme er een klein beetje uit is, want we waren de toverzalf vergeten. Gelukkig waren we ruim op tijd en kennen we de weg in het Nijmegen ziekenhuis. Even op de dagbehandeling toverzalf en een televisiepleister gehaald en natuurlijk even gedag zeggen tegen alle lieve zusters.
Tot mijn grote verbazing zag ik ook Gigi lopen. Gigi is een CliniClown en ik had met haar elke week een afspraak in het Eindhoven ziekenhuis. Nu zag ik haar in Nijmegen. Op de gang sprak ik haar aan en ze had een vriendinnetje bij. Samen hebben we nog even bijgekletst en we hebben nog heerlijk met hun gelachen. Ik vond het heel fijn om ze weer te zien.
Eenmaal in de wachtkamer van de OK werden we al vlug apart geroepen. Oei, wat zou dat betekenen? Een operatie voor ons was een paar uur uitgelopen en daardoor moesten wij nog heel lang wachten. Nou ja, wat moet dat moet. Het zou in ieder geval prettig zijn om wel geholpen te worden en dat werd beloofd. Eerst werd het kastje voor de laatste keer aangeprikt en daarna mocht ik nog even gaan wandelen. Ik wist wel waar ik heen wilde. Naar de grote hal bij de afdeling en als het kan ook nog even naar de afdeling. Dat hebben we beiden gedaan. Het was maar goed dat ik papa en mama bij me had, want de zusters zagen mij niet staan. Ze herkende mij niet, maar toen ze papa en mama zagen waren ze blij verrast dat ik Janske ben. Een meisje met donkere krullen, dat hadden ze niet verwacht. Ik ben dan ook heel vaak over mijn bol geaaid.
Omdat er een extra OK was geopend, was ik relatief nog vlug aan de beurt. De zuster en papa en mama waren zwaar onder de indruk hoe ik alles onderging. Ik mezelf uitkleedde, mijn OK-pyama aandeed en de eerste medicijnen via de mond innam. Ik heb vrolijk gezwaaid naar mama en samen met papa ben ik de OK opgereden. Ik had geluk, want ik had een OK met uitzicht. Een groot raam met uitzicht op een soort van park. Ik had hier geen oog meer voor, want de eerste medicijnen begonnen al goed te werken. Ik had ook al 8 uur niet gegeten en een uurtje of 4 niet gedronken. Ja, dan val je vanzelf in slaap. Na papa een dikke kus te hebben gegeven, gingen mijn ogen dicht en kon de chirurg zijn werk gaan doen.
De chirurg is daarna nog naar papa en mama gegaan om het kastje te laten zien. Helaas mochten we het niet mee naar huis nemen, maar mama heeft er nog wel foto's van gemaakt. De oncoloog was op dat moment nog bezig met de ruggenprik. Ook zij is daarna nog vlug even gaan kletsen met papa en mama, maar ze moest vlug weg, want mijn herstenvocht moest binnen een bepaalde tijd op het lab zijn.
Bij het wakker worden was mama erbij. Dat had ik zo geregeld. Het ging allemaal heel voorspoedig en al snel mocht ook papa er bij. Ik heb het ziekenhuis nog even arm gegeten en gedronken en ik heb even laten zien hoe je als Janske uit een narcose komt. Nog slaperig en zat van de Dormicum, maar toch vrolijk, met veel praatjes en precies waten wat je wilt. Na nog wat kadootjes in ontvangst te hebben genomen was het tijd om te gaan. Nog vlug even afscheid nemen van het ziekenhuisbed, want daar hoef ik, als het goed is, ook niet meer in te liggen.
Op weg naar de uitgang vroegen papa en mama waar ik wilde eten. En papa en mama hadden het er helemaal niet over gehad, maar voor mij was het wel duidelijk en ik geloof dat ik ze niet gelukkiger kon maken. Ik wilde eten bij de boten. Voor de volgers van deze site weten ze wel waar ik bedoel. Het is een plek waar we 2 1/2 jaar geleden bij toeval zijn uitgekomen. Een plek waar ik mij besefte dat ik een bofkont ben en een plek die heel speciaal voor ons is geworden. We zijn daar heerlijk met zijn drieen gaan eten en daarna naar huis. Daar zaten opa IJsje en oma Tumtum al op ons te wachten. Mijn zusjes lagen al heerlijk te slapen.
Vanmorgen ben ik niet naar school geweest, want ik had nog wel wat pijn. Vanmiddag ben ik wel weer naar de fysio geweest, want daar konden we gewoon een aangepast programma draaien, al wilde ik daar weinig van weten.
Maandag op school zal het wel raar zijn, want zo kennen ze mij op school niet. Ik ben op school nooit zonder kastje geweest. Sterker nog, de helft van mijn leven heb ik met het kastje geleefd. En nu dus zonder. Heerlijk. Het enige wat nu nog lichaamsvreemd is, zijn de plaatjes en schroefjes in mijn hoofd, maar het voordeel is dat we dat niet meer zien onder mijn haren.
Het was een hele bijzondere dag en we hebben het dan ook echt gevierd. Nu nog even wachten op de uitslag van de ruggenprik. Dat zal ergens in de loop van volgende week zijn. Als ook daar geen rare dingen uitkomen, kunnen we carnaval gaan vieren zoals we nog nooit gedaan hebben.
Groetjes Janske
PS Uiteraard is tut ook weer meegeweest naar de OK en in dit geval mocht Dora ook mee.
-
10 Februari 2012 - 22:58
Joli Claes:
Ha Ke3
Nou, nou, wat een spannende dag was dat.
En je hebt het allemaal weer op je eigen Janske-manier ondergaan, op een Super manier dus.
Wat jammer dat je je kastje niet mee mocht nemen.
Maar ik vind het wel spannend dat ik hem nou toch gezien heb op foto.
Weet ik eindelijk waar jij zolang mee in je lijfje hebt rondgelopen.
Het zal wel even een raar gevoel zijn nu dat ding eruit is.
Je hebt wel lekker gegeten zie ik op de foto.
En wat knap van je dat je alweer naar de fysio bent geweest.
Nu ga ik ervan uit dat de uitslagen die je nog moet krijgen gewoon goed zijn.
Dan is het volgend weekend, dansen, springen en zingen.
Ik wens jullie vast heel veel plezier met de voorbereidingen voor carnaval.
fijn weekend allemaal,
Dikke kus van ons. xxxxxxxxxxxxxxxxxxx -
11 Februari 2012 - 07:04
Tonny:
Goed zo Janske weer een stap in de goede richting
Volhouden zo.En dan na een goede uitslag,Volop carnaval vieren.
Groetjes aan iedereen.
Tonny. -
11 Februari 2012 - 07:38
DORRY:
HOI KE 3 EN FAM.
ZO DAT IS ERUIT.
WAT HEB JIJ HET WEER SUPER ONDERGAAN.
TOCH EEN WONDERKASTJE WAS HET HUMMEL.
OOK LEUK DAT JE GIGI OOK NOG ZAG?
EN DAT ZE JOU DE VERPLEGING NIET HERKENDE IS ALLEEN MAAR SUPER
NU NOG DE UITSLAG VAN DE PRIK ?
MAAR DIE IS WEL GOED DENK IK ?
JIJ ZIET ER ZO GOED UIT .
EN DAN NOG EEN BORD ETEN VOOR JE NEUS GEWELDIG ALLEMAAL MEIS.
NU KOMT DENK IK STEEDS BETER HET GEWOONE LEVEN WEER OP GANG?
IK DENK DAT IEDEREEN NU BETER ZIJN OF HAAR DRAAI KAN VINDEN/
WAT APART DAT JIJ NAAR DE BOTEN WOU DIE MAIL KAN IK MIJ NOG VOOR DE GEEST HALEN HUMMEL.
MAAR TOEN WAS DE TOON HEEL ANDERS ?
HET WAS NOG EEN LANGE WEG .
GENIET ALLEMAAL EEN DIKKE VETTE DORRY
-
11 Februari 2012 - 12:48
Asmara:
Goede middag Ke 3
Wat een spannende dag is dat weer geweest. Fijn dat het kastje eruit is, want als het niet meer nodig is kan zo apparaatje maar beter uit je lijfje zijn. Jullie zijn op het vertrouwde plekje gaan eten, ik zie de tekst en de foto's nog voor me, toen je zei dat je een bofkont was. Nu nog een goede uitslag en de carnaval kan beginnen.
Veel liefs
Asmara -
11 Februari 2012 - 16:19
Oma Hanny En Frans:
Nou het lijkt wel een avontuur met een heldin, die intussen iets is kwijtgeraakt.
Wat leuk dat ze je niet meer herkenden in het ziekenhuis.
Je moet nu wel heel hard gezwaaid hebben naar het ziekenhuis en de zusters.
Maar je staat er nu wel heel gekleurd op. Iedereen zal wel jaloers zijn op zoveel rose.
En klimmen gaat ook steeds beter, want je bent zo boven op mijn schouders. Maar ja, dat zal wel niemand snappen, he Janske. Want dat is iets tussen ons (jou en opa), niet. -
11 Februari 2012 - 18:40
Frank En Heidi :
Hallo Super Janske
Zo weer een flinke stap naar het normale leven.
En goed van je dat je alles zo hebt doorstaan.
Echt Janske.
Nou alvast een fijne carnaval.
Geniet maar lekker met zijn alle.... ook voor je zusjes en je papa en mama.
Groetjes uit Leende -
11 Februari 2012 - 20:24
Ineke En Peter:
Hoi Janske. Wat fijn om, nadat we geruime tijd zijn weggeweest, zoveel positieve verhalen te lezen. Nu ook het kastje kwijt, dus inderdaad weer een stap verder naar "gewoon Janske".
De manier, waarop jij met het hele ziekenhuisgebeuren omgaat, is geweldig om te lezen.
We gaan ervan uit, dat de liquoruitslag goed is, zodat jullie met zijn allen de carnaval van je leven kunt vieren. Wij wensen jullie alvast een geweldige tijd toe.
Groetjes van ons. -
11 Februari 2012 - 22:49
Janny:
Hallo Ke 3,
Wat ben jij toch een dappere meid "Super Janske", je ondergaat het maar allemaal op jou manier, Super.
Meike, Lieke, Papa en Mama zullen ook wel trots op je zijn, nu hopen op een positieve uitslag,
en dan kan je helemaal los gaan bij de Heibessems, Hei of gin Hei? BESSUM!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
PS Je bent een hele knappe meid met je mooie krullen,
Heel veel groetjes van de Fam.Vrienteni -
12 Februari 2012 - 11:40
Gerda:
Hey Ke3 en familie,
Alweer een grote stap verder in het gewone leven.
Je kastje is uit je lijfje! Geweldig, en wat heb je het weer goed gedaan.
Je bent een echte KANJER!
En weer eten op het plekje waar jij al was en vertelde dat jij je een echte bofkont voelde!
Helemaal super en dan ook nog zo'n groot bord vol lekkers. Ik krijg er ook trek van in lekkere frieten en zo meer ......!
Nu nog even wachten op de uitslag en intussen voorbereiden op carnaval.
Keigaaf als dit allemaal gaat lukken.
Veel plezier met oefenen en hele fijne week gewenst.
Hou je taai allemaal.
Lieve groeten en houdoe.
Gerda -
12 Februari 2012 - 18:58
Fam Prinsen:
Wauw, wat een verhaal, we zijn weer onder de indruk over hoe jullie met het hele ziekhuisgebeuren omgaan. Bewonderingswaardig. Als we de foto's zien komen we al in carnavals-stemming, zo met die gele pakken en blauwe mutsjes. Als de carnaval in de zomer zou zijn kon Janske zelfs als (rose) varkentje gaan zonder zich daarvoor aan te hoeven kleden, alleen maar een varkensneusje opzetten.
Tante Angela was vandaag even met Eveline naar het dansen gaan kijken en vond dit natuurlijk helemaal gaaf, ze was weer heel trots op haar nichtjes.
Zo nu even een paar dagen rustig aan, alle accu's helemaal opladen en dan vanaf zaterdag....................................GAS GEVEN.
Alvast ff oefenen
HEI of GIN HEI .............................
doei
de Prinskes
-
12 Februari 2012 - 21:14
Judith,Ron,Wout,Sien:
Wat een mijlpaal, geweldig Janske!
Wat zal dat een gek gevoel zijn, is ineens die vertrouwde bobbel weg!
Knappe meid ben je met je mooie haren. Je ogen vinden we toch steeds het allermooist, daar straalt wel een boel ondeugd uit en dat zien we maar wat graag!
Dikke knuffel, ook voor papa, mama en je zussies!
-
13 Februari 2012 - 08:23
Annie:
Goh, alweer een grote stap vooruit naar het "gewone" leven.
Hartstikke fijn voor jou en de hele familie.
Geniet er maar van samen
Groetjes allemaal. -
13 Februari 2012 - 09:26
Ymke:
Lieve Janske en familie,
wat een heerlijk bericht om te lezen. Een belangrijke stap naar het gewone leven.
Ook ik kan me dat bericht nog goed herinneren, wat mooi dat je nu onder veel betere omstandigheden weer naar de boten wilde.
En nu op naar carnaval!
Geniet er met volle teugen van, maar dat zal jullie vast goed afgaan.
Groetjes Ymke -
13 Februari 2012 - 09:58
Willeke:
Hallo Famielie,
Weer wat afgeloten, een hoofdstuk van jullie boek.
Wat een mijpaal. Gelukkig dat alles goed is gegaan en dat jullie het ook gevierd hebben.
Nu klaar maken voor de carnaval de pakjes aan de kast hangen, wat voor dat je het weet lopen we
in de polonese!!!
GEniet er van en veel plezier toegewenst.
Dikke knuffel van Willeke -
13 Februari 2012 - 12:58
L & H Bergmans:
Hoi en Hallo Janske.
Nou dat is weer een stap vooruit,als de uitslag van deze week ook nog goed is, kun je fijn Carnaval vieren met z'n allen. En natuurlijk ook heerlijk dansen en hossen,maar dat zal heus wel lukken met jullie familie. Heel veel plezier Allemaal.
Hoie ,Houdoe en Allaaf vanuit Ospel. tante Liny en ome Harrie.
P.S. Ook wij hebben zin in de Carnaval,onze pekskes hangen al klaar en dan er tegenaan mi die daag! Unne heele fijne Vastelaovend! -
13 Februari 2012 - 13:01
Bertie En Berke.:
Janske je kunt wel zien dat onze gedachten al ergens ander zijn,we zijn vergeten onze namen te vermelden. Alsnog bij deze Hieel veul groete van Bertie en Berke. -
07 December 2012 - 15:26
Dylan:
jullie zijn janetten!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
