Echte helden
Door: Janske
Blijf op de hoogte en volg Janske
05 Augustus 2011 | Nederland, Heeze
Dag lieve mensen,
Hoe vaak wordt er gezegd dat mensen die de strijd tegen kanker aan gaan kanjers zijn? Of andere superlatieven die daarvoor worden gebruikt. Neem het woordje ‘Super’ in mijn naam Super Janske. Ik ben een meisje uit Heeze. Ik heb een mama en papa, een oudere zus en een jonger zusje. Ik ben geboren op 15 september 2006 en in mijn eerste levensjaren ging het voorspoedig met me. Ik groeide op zoals het hoorde, had veel plezier met mijn familie, vrienden en vriendinnetjes. Niets aan het handje. Dan gaat het een tijdje slechter met me. Ik blijf ziek, heb pijn aan mijn botten en het lopen gaat niet goed. Na een antibiotica kuur knap ik niet op en ik moet terug naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken. Dat was op 6 juli 2009. Diezelfde avond krijg ik een telefoontje dat het niet goed met me is en ik moet naar het Eindhoven ziekenhuis, een dag later ga ik door naar het Nijmegen ziekenhuis en weer een dag later lig ik op de OK en krijg ik mijn eerste Chemo Kaspers. Dag mooi leventje. Vanaf toen ben ik met de harde kant van het leven geconfronteerd.
Voor papa en mama was dat ook heel zwaar. Binnen 24 uur moeten er vele beslissingen genomen worden en eigenlijk is er geen beslissing te nemen. Is er een kans dat Janske het overleeft? Ja? Dan moeten we het doen. Zoals het dan hoort moeten er handtekeningen gezet worden dat ze akkoord gaan met de behandeling. Hoezo? Dat is de wetgeving. Iedereen gaat daar toch mee akkoord? Tijdens de behandeling zijn er natuurlijk wel twijfels. Wat moet een kind van 2, 3 en 4 jaar toch meemaken om nog toekomst te hebben? Hoeveel pijn kan zo’n meisje hebben en hoe kunnen we haar troosten? Nou, dat waren de momenten dat ik papa en mama er doorheen heb geholpen, want ik heb onwijs veel zin in het leven.
En dan mijn zusjes. Lieke die net meer van het leven ging zien. Ze ging net naar school en dat moest haar tijd worden. Nu, zonder het echt te beseffen gaat ze alweer naar groep 3 en ze doet het heel erg goed. En Meike is inmiddels drie. Ze kon nog niet praten en nu kletst ze je de oren van de kop.
Wat ik hiermee wil zeggen is dat wij alle vijf voor het feit kwamen te staan dat 1 van ons kanker had. Na enkele weken en de nodige complicaties kreeg ik al de titel “Super Janske”. Ook de rest van ons gezin is vaak met dat soort termen aangesproken. Waarom? Wij hadden geen keus.
Nu wil ik het dus hebben over de echte helden. De mensen die wel een keus hadden. Dat hebben wij ook in onze omgeving gemerkt. Er zijn mensen die ineens heel dicht bij ons stonden. Die ons gesteund hebben door dik en dun en die accepteerden dat wij in een verschrikkelijke rotsituatie zijn gekomen. Er zijn ook mensen die hebben gekozen voor hun eigen leven. Daar past een gezin met kanker niet in. Is dat erg? Die mensen hadden een keuze en waarom zou je in de buurt van zoveel ellende je begeven? Weer andere bleven op afstand. Die lieten blijken dat ze meeleefden. Noem het maar op. Allemaal mensen die een keuze konden maken en zoveel mensen die dan kiezen om ons te steunen. Omdat ze ons kennen, omdat ze ons verhaal aangrijpend vinden en omdat ze weten wie wij waren voor 6 juli 2009.
Dan ga ik weer een stapje verder, of zeg maar een hele stap. De stap waar ik eigenlijk naar toe wil. Alle mensen die ik hierboven heb beschreven, zijn allemaal mensen die onbewust met kanker in hun leven te maken krijgen. Maar er zijn gelukkig mensen die op hun 18e bedenken dat ze elke dag met die verschrikkelijke rotziekte te maken gaan hebben. Dat ze iets willen doen om mensen in onze situatie beter te maken, een lach op ons gezicht willen toveren, begeleiden en wat al niet meer. Dat zijn de echte helden. De oncologen, het verplegend personeel, de PM-ers, de voedingsassistentes, de schoonmaaksters, de secretaresses, de vrijwilligers, de schilder, de CliniClowns, Stichting Doe een Wens, Stichting de Opkikker, Stichting Gaandeweg, de ziekenhuisjuf, de maatschappelijk werker, de kinderpsycholoog, de thuisjuf en zo kan ik er nog wel even doorgaan. Allemaal mensen die niet moeten. Allemaal mensen die bewust kiezen om dag in dag uit kinderen met kanker en hun gezin te helpen. Natuurlijk ben ik in mijn lijstje nog veel mensen vergeten, maar het is maar een opsomming om iets duidelijk te maken. Ik ben iedereen even dankbaar.
Kunnen jullie nagaan. Er zijn heel veel mensen die onder de indruk zijn van 1 klein meisje uit Heeze dat Leukemie had. Bovenstaande mensen zien dagelijks vele kankerpatiëntjes. En ik kan jullie vertellen, de eerste keer dat je op zo’n afdeling komt vergeet je nooit meer. Een afdeling met allemaal kinderen die vechten voor hun leven, allemaal kinderen die er alles behalve normaal uitzien. En dan nog een heel groot verschil met een andere verpleegafdeling. Regelmatig zijn er kinderen die ze nooit meer terugzien en dat is dan niet omdat ze genezen zijn. Daarnaast heb je allemaal ouders die leven tussen hoop en vrees. Allemaal ouders die op hun tenen lopen en waar je heel voorzichtig mee moet omgaan.
Nu heb ik al 587 reisverslagen geschreven, maar ook ik was met mijn eigen strijd bezig. Zoals iedereen die op dat soort afdelingen komt. En daardoor was er ook door mij te weinig aandacht voor de ECHTE HELDEN. Professionals en vrijwilligers die er bewust voor kiezen om, voor hun vreemde, mensen in dit soort situaties op wat voor manier dan ook te willen helpen. Dat zijn de mensen waarvoor alle superlatieven tekort schieten, want zonder al deze mensen had ik niet eens de kans om Super genoemd te worden.
ECHTE HELDEN, BEDANKT!!!!
Groetjes Janske
Hoe vaak wordt er gezegd dat mensen die de strijd tegen kanker aan gaan kanjers zijn? Of andere superlatieven die daarvoor worden gebruikt. Neem het woordje ‘Super’ in mijn naam Super Janske. Ik ben een meisje uit Heeze. Ik heb een mama en papa, een oudere zus en een jonger zusje. Ik ben geboren op 15 september 2006 en in mijn eerste levensjaren ging het voorspoedig met me. Ik groeide op zoals het hoorde, had veel plezier met mijn familie, vrienden en vriendinnetjes. Niets aan het handje. Dan gaat het een tijdje slechter met me. Ik blijf ziek, heb pijn aan mijn botten en het lopen gaat niet goed. Na een antibiotica kuur knap ik niet op en ik moet terug naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken. Dat was op 6 juli 2009. Diezelfde avond krijg ik een telefoontje dat het niet goed met me is en ik moet naar het Eindhoven ziekenhuis, een dag later ga ik door naar het Nijmegen ziekenhuis en weer een dag later lig ik op de OK en krijg ik mijn eerste Chemo Kaspers. Dag mooi leventje. Vanaf toen ben ik met de harde kant van het leven geconfronteerd.
Voor papa en mama was dat ook heel zwaar. Binnen 24 uur moeten er vele beslissingen genomen worden en eigenlijk is er geen beslissing te nemen. Is er een kans dat Janske het overleeft? Ja? Dan moeten we het doen. Zoals het dan hoort moeten er handtekeningen gezet worden dat ze akkoord gaan met de behandeling. Hoezo? Dat is de wetgeving. Iedereen gaat daar toch mee akkoord? Tijdens de behandeling zijn er natuurlijk wel twijfels. Wat moet een kind van 2, 3 en 4 jaar toch meemaken om nog toekomst te hebben? Hoeveel pijn kan zo’n meisje hebben en hoe kunnen we haar troosten? Nou, dat waren de momenten dat ik papa en mama er doorheen heb geholpen, want ik heb onwijs veel zin in het leven.
En dan mijn zusjes. Lieke die net meer van het leven ging zien. Ze ging net naar school en dat moest haar tijd worden. Nu, zonder het echt te beseffen gaat ze alweer naar groep 3 en ze doet het heel erg goed. En Meike is inmiddels drie. Ze kon nog niet praten en nu kletst ze je de oren van de kop.
Wat ik hiermee wil zeggen is dat wij alle vijf voor het feit kwamen te staan dat 1 van ons kanker had. Na enkele weken en de nodige complicaties kreeg ik al de titel “Super Janske”. Ook de rest van ons gezin is vaak met dat soort termen aangesproken. Waarom? Wij hadden geen keus.
Nu wil ik het dus hebben over de echte helden. De mensen die wel een keus hadden. Dat hebben wij ook in onze omgeving gemerkt. Er zijn mensen die ineens heel dicht bij ons stonden. Die ons gesteund hebben door dik en dun en die accepteerden dat wij in een verschrikkelijke rotsituatie zijn gekomen. Er zijn ook mensen die hebben gekozen voor hun eigen leven. Daar past een gezin met kanker niet in. Is dat erg? Die mensen hadden een keuze en waarom zou je in de buurt van zoveel ellende je begeven? Weer andere bleven op afstand. Die lieten blijken dat ze meeleefden. Noem het maar op. Allemaal mensen die een keuze konden maken en zoveel mensen die dan kiezen om ons te steunen. Omdat ze ons kennen, omdat ze ons verhaal aangrijpend vinden en omdat ze weten wie wij waren voor 6 juli 2009.
Dan ga ik weer een stapje verder, of zeg maar een hele stap. De stap waar ik eigenlijk naar toe wil. Alle mensen die ik hierboven heb beschreven, zijn allemaal mensen die onbewust met kanker in hun leven te maken krijgen. Maar er zijn gelukkig mensen die op hun 18e bedenken dat ze elke dag met die verschrikkelijke rotziekte te maken gaan hebben. Dat ze iets willen doen om mensen in onze situatie beter te maken, een lach op ons gezicht willen toveren, begeleiden en wat al niet meer. Dat zijn de echte helden. De oncologen, het verplegend personeel, de PM-ers, de voedingsassistentes, de schoonmaaksters, de secretaresses, de vrijwilligers, de schilder, de CliniClowns, Stichting Doe een Wens, Stichting de Opkikker, Stichting Gaandeweg, de ziekenhuisjuf, de maatschappelijk werker, de kinderpsycholoog, de thuisjuf en zo kan ik er nog wel even doorgaan. Allemaal mensen die niet moeten. Allemaal mensen die bewust kiezen om dag in dag uit kinderen met kanker en hun gezin te helpen. Natuurlijk ben ik in mijn lijstje nog veel mensen vergeten, maar het is maar een opsomming om iets duidelijk te maken. Ik ben iedereen even dankbaar.
Kunnen jullie nagaan. Er zijn heel veel mensen die onder de indruk zijn van 1 klein meisje uit Heeze dat Leukemie had. Bovenstaande mensen zien dagelijks vele kankerpatiëntjes. En ik kan jullie vertellen, de eerste keer dat je op zo’n afdeling komt vergeet je nooit meer. Een afdeling met allemaal kinderen die vechten voor hun leven, allemaal kinderen die er alles behalve normaal uitzien. En dan nog een heel groot verschil met een andere verpleegafdeling. Regelmatig zijn er kinderen die ze nooit meer terugzien en dat is dan niet omdat ze genezen zijn. Daarnaast heb je allemaal ouders die leven tussen hoop en vrees. Allemaal ouders die op hun tenen lopen en waar je heel voorzichtig mee moet omgaan.
Nu heb ik al 587 reisverslagen geschreven, maar ook ik was met mijn eigen strijd bezig. Zoals iedereen die op dat soort afdelingen komt. En daardoor was er ook door mij te weinig aandacht voor de ECHTE HELDEN. Professionals en vrijwilligers die er bewust voor kiezen om, voor hun vreemde, mensen in dit soort situaties op wat voor manier dan ook te willen helpen. Dat zijn de mensen waarvoor alle superlatieven tekort schieten, want zonder al deze mensen had ik niet eens de kans om Super genoemd te worden.
ECHTE HELDEN, BEDANKT!!!!
Groetjes Janske
-
04 Augustus 2011 - 22:21
Joli Claes:
Ha Janske en familie
Lieve schat, je had het niet mooier kunnen zeggen.
Je hebt helemaal gelijk.
We vergeten dat weleens, en vinden het maar heel normaal dat zij er zijn.
Maar hun beroep is misschien wel het zwaarste beroep van de hele wereld.
Op emotioneel vlak zowiezo.
En het is heel goed van jou dat je hen eens even in het zonnetje zet.
Maar voor mij blijft de grootste held toch de patient zelf.
Hij/zij moet het toch eigenlijk alleen doen.
En dat maakt hem/haar de grootste held, hoe de afloop van de behandeling ook is.
Dus hoe dan ook, je bent en blijft SUPER.
Dikke kus van ons. xxxxxxxxxxxxxxxxx -
05 Augustus 2011 - 06:28
Judith,Ron,Wout,Sien:
Hartstikke waar allemaal, wat je schrijft. Bij deze buigen we voor al die mensen, klappen in de handen en zeggen: Dank jullie wel en vooral; ga zo door met jullie belangeloze inzet voor al die mensen die jullie o zo hard nodig hebben!
Wat fijn dat dromen over Sien je kan helpen, Janske! Wij hebben allemaal de band gevoeld en gezien! We verheugen ons op jullie feest!
Dikke knuffel! -
05 Augustus 2011 - 09:54
Annelies:
Hoi Janske en familie,
Helemaal waar wat jullie zeggen en voel mij zelfs een beetje aangesproken. Mijn passie voor het vak (onderzoek naar behandeling zenuwpijn bij kanker) komt voort uit onbegrip dat patienten met kanker simpelweg vergeleken worden met patienten zonder kanker en dat medicijnen voor pijn op dezelfde wijze worden voorgeschreven. Uit mijn onderzoek blijkt dat enige (vooral heel veel) voorzichtigheid moet worden toegepast en een zeer zorgvuldige controle nodig is. Dit is bij volwassenen en over kinderen met kanker en pijn is nog veel minder bekend. Maar het is zo ontzettend belangrijk dat dat wel gedaan gaat worden!
Geniet van alle vrijheden die jullie nu hebben en van de verwondering van alles wat kan. Maar genieten kunnen jullie als de besten!
Liefs, Annelies -
05 Augustus 2011 - 12:15
Opa Ijsje Oma Tumtum:
100 % mee eens. -
05 Augustus 2011 - 16:44
DORRY:
HOI JANSKE EN IEDEREEN DIE DIT LEEST
HUMMEL ERG GOED DAT JIJ ALLE MENSEN IN HET ZONNETJE ZET DIE KINDEREN EN GROTE MENSEN OMRINGEN MET ZOVEEL ZORG.
MAAR WEET JE DAT VRIJWILLIGSTER ZIJN HEEL VEEL VOLDOENING GEEFT.
EN DAT ER MENSEN NIET MEER KWAMEN KAN OOK ZIJN OMDAT ZIJ ZICH GEEN RAAD WETEN MET DE SITUATIE.
DAT HEB IK OOK MEEGEMAAKT NA MIJN INFARCT.
MAAR ECHTE VRIENDEN LOPEN NIET ACHTER JE OF VOOR JE ,MAAR NAAST JE.
EEN BEETJE MOEILIJK DUIDELIJK GEMAAKT MAAR IK BEDOEL DAT IEDEREEN ANDERS IN ELKAAR ZIT,
IK WAS OP SOMMIGE ECHT PISSIG DIE WEER WILDEN KOMEN TOEN IK NA 9MAANDE3N THUIS KWAM, MAAR WIE HEB JE DAAR MEE HET HARDS ?JE ZELF HUMMEL EEN DIKKE VETTE DORRY
-
06 Augustus 2011 - 07:57
Hetty:
Hoi Janske en fam.
Heel mooi beschreven, helemaal mee eens.
Fijn dat het verder zo goed met jullie gaat, positief blijven,
en heerlijk genieten!
Groetjes vanuit Groede. Adri en Hetty -
06 Augustus 2011 - 11:59
Janny:
Hallo janske en Familie,
Wat kunnen jullie het altijd toch goed verwoorden, het is inderdaad waar wat jullie schrijven, wij vinden jullie zo positief (en janske jij zo sterk) petje af. Applaus voor al deze mensen. Geniet nog lekker van je vakantie, (doen wij ook), en van het mooie zembad,
Heel veel groetjes vanuit Breskens van de Fam.Vrienten -
06 Augustus 2011 - 15:27
Cor En Diny.:
Hallo Super Janske en familie.
Wat is het toch een super mooie pasfoto van jou, en op jou bolleke komen steeds meer haartjes geweldig toch!!!
Ik wist niet dat als je haren gaan groeien het gaat jeuken.
Janske je moet eens aan Opa ijsje vragen of die ook soms jeuk op zijn hoofd heeft misschien krijgt hij dan ook weer haartjes. {ik ben benieuwd} we wachten wel af.
Het is inderdaad dat er veel helden zijn die voor andere mensen steeds klaar staan om ze te helpen waar dat nodig is, maar goed dat deze mensen er zijn anders was het voor jullie allemaal nog veel zwaarder geweest in die hele moeilijk ijd die jullie hebben gehad.
JUllie hebben nog een hele lange weg te gaan voordat alles weer op z,n pootjes terecht is gekomen, het zal jullie zeker lukken al zal het met vallen en opstaan gebeuren.
Maar de Bekskes kennende de schouders er onder en we vechten door tot alles weer op de rails staat. PETJE AF VOOR DE SUPER KANJERS die jullie zijn.
Nog een fijne vakantie en probeer te genieten van de mooie dingen om je heen
Heel veel lieve groetjes van Ome Cor en Tante Diny van Zesgehuchten en het allerbeste knuffels en Houdoe he. -
08 Augustus 2011 - 15:19
Inge:
Hoi Hoi,
Geven en nemen.... Yin Yang...
Zo vaak heb ik al gezegd dat jullie ook veel gegeven hebben (wijsheid, bewustwording...) en gelukkig ook kunnen en mogen ontvangen van alle mensen die van jullie houden. (en dat zijn er stiekem best veel)
Trots zijn we! Op jullie doorzettingsvermogen, liefde voor elkaar, laten stromen van de oerkrachten...
Datgene wat het leven zo waardevol maakt.
Ook als je soms wordt losgelaten door mensen waarvan verwachtingen hoger waren.
Het is zoals het is. Niet alle mensen zijn op elk moment in het leven even sterk. Dat kun je ze niet kwalijk nemen.
Ieder mens heeft zijn eigen leerproces en soms worden we gedwongen, waardoor je snel `moet` groeien en keuzes maken inderdaad overgaat naar een gevoel van overleven.
Probeer gericht aandacht te besteden aan datgene waar jullie energie van krijgen, blijf jullie omringen door mensen die er op dit moment toe doen en die de liefde graag uitdelen.
Een hele stevige knuffel van Inge.
xxx's
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
