Het zal toch niet waar zijn.......

Dag lieve mensen,

Ik heb de laatste weken weinig geschreven. Dat was van de ene kant omdat het wel redelijk met mij ging, maar ook om bij te tanken. Dat hebben we afgelopen weken dan ook gedaan, maar daar vertel ik later over, want vandaag was het weer een dag vol met spanning.
De laatste weken gaat het al minder goed met mij. Niet slecht hoor, maar gewoon minder. Zo hield ik het de laatste week op school geen hele dagen meer vol en dus ging ik weer halve dagen naar school. Ik het het nog wel geprobeerd om 's middags naar school te gaan, maar dan moest ik na een half uurtje al weer huilend opgehaald worden. Ik trok dan helemaal weg en was gewoon heel erg moe. Ik ging dan bijvoorbeeld om half twee naar bed, werd om half vijf weer wakker gemaakt en om zeven uur ging ik weer lekker slapen. Dan is er bij mij natuurlijk de vraag: "Waar ligt dat aan?"
Alle kinderen zijn wel moe, zo vlak voor de kerstvakantie. Sinterklaas is geweest, de kerst staat voor de deur. Spannende dagen. Daarnaast zijn het ook nog eens de donkerste dagen van het jaar, wat ook geen extra energie geeft. Ook hangen er allemaal ziektes rond, dus al vlug denk je: "Ik moet niet zeuren, het zal wel een opstelsom zijn."
Ook tijdens de kerstdagen en op tante Angela's verjaardag ben ik heel moe geweest. Ik ging dan graag naar bed, maar vond het ook zo gezellig dat ik ook weer graag mijn bed uitkwam. Wel zagen we dat het energieniveau elke dag een beetje verder wegzakte. Wederom niet raar, want het kost gewoon veel energie. Gisteren heb ik dan ook grotendeels bij oma Hanny op de bank gelegen, maar als het dan even kon, heb ik weer lekker gestoeid met ome Renier.
Vandaag was het nog minder met me. Eten ging niet meer en ik was moe, moe en nog eens moe. Ik heb dan ook veel in bed gelegen en lekker geslapen. Toen ik om half twee weer wakker werd, vond mama mij wel erg warm aanvoelen. En ondanks dat het buiten erg warm is, is hoog 38 en begin 39 wel erg warm voor de tijd van het jaar. Koorts dus. Ik mag me nog steeds niet bij de huisarts melden, maar moet nog steeds contact opnemen met Nijmegen. Eerst maar eens de klachten van afgelopen week op een rijtje gezet:

* Blauwe plekken op de benen
* Onverklaarbare pijn in de bovenarm
* Vermoeidheid
* Koorts
* Veel hoesten
* Tandpijn
* Hoofdpijn

Slik, ging ik twee jaar geleden niet met vergelijkbare klachten naar de dokter?

Ook in Nijmegen was er geen enkele twijfel. Ik moest direct komen en mocht meteen door naar de dagbehandeling. Ik dus met papa naar Nijmegen en mama, Lieke en Meike in spanning achter gelaten. De adrenaline gierde door ieders lijf en we misten elkaar al voordat ik in de auto zat.
Gelukkig wist ik al dat zuster Marleen op mij aan het wachten was in Nijmegen en dat zorgde bij mij al weer voor wat afleiding. Zou ik weer bij zuster Marleen mogen paardje rijden? In Nijmegen aangekomen was eerst iedereen verbaasd over de bos haar die ik alweer heb. De zusters kwamen van alle kanten tevoorschijn om te kijken naar de bos haar van Super Janske. Ik werd er gewoon verlegen van.
Daarna vlug naar de onderzoekskamer. Dokter Jos kwam direct zelf om mij te onderzoeken. Hij heeft eerst met papa gepraat en het dossier nog eens goed doorgekeken. Daarna was ik aan de beurt. In het ziekenhuis maakte ik geen zieke indruk, want ik vond het veel te gezellig met zuster Marleen. De dokter heeft overal goed geluisterd en gevoeld of hij ergens opgezette kliertjes kon vinden. Ook heeft hij gevoeld of mijn lever vergroot was. Dokter Jos was al redelijk opgelucht na het lichamelijk onderzoek, maar waar komt dan toch die koorts vandaan? Gelukkig heb ik mijn PAC nog, dus daar kon bloed uit genomen worden. Uitgebreid bloedbeeld, CRP en bloedkweek. Ook moest ik nog een plasje doen, wat onderzocht gaat worden.
De dokter was alweer redelijk gerust en vertelde ons dat wij niet hoefden te wachten op de uitslagen. Wel gaf hij alvast een recept mee, voor het geval ik toch aan de medicijnen zou moeten. Na een uurtje belde hij ons op. Het CRP was maar licht verhoogd en in het bloedbeeld zaten niet dusdanige afwijkingen dat wij ons daar zorgen over moesten maken. Ook hoefde ik nog geen medicijnen te hebben. Hij verwacht dat een of ander virus mij zit te plagen. Donderdag belt hij ons weer op om te vragen hoe het met mij gaat en dan kijken we weer verder.
Thuis aangekomen was het natuurlijk flink knuffelen met iedereen, want je merkt dat op zo'n moment de spanning eigenlijk niet te dragen is. Telkens maar weer: "Het zal toch niet waar zijn...."
Inmiddels lig ik weer in papa en mama's bed. Ik ben begonnen in mijn eigen bed, maar heb dat niet lang volgehouden. Helaas heb ik ook al twee keer gespuugd, dus echt lekker voel ik me niet. De spanning is in huize Beks dan ook nog niet helemaal weg. Hopelijk gaat het komende dagen weer wat beter met me, zodat de spanning verdwijnt en we iets geruster 2012 kunnen starten.

Groetjes Janske