Alles weer prima

Dag lieve mensen,

Vandaag stond weer in het teken van Nijmegen. Eigenlijk begint zoiets al wat dagen ervoor. Voor papa en mama kwamen de eerste kriebels vorige week zelfs al omdat ik al heel wat dagen aangeef dat ik moe ben. Nu krijgen ze natuurlijk van iedereen te horen dat alle kinderen rond sinterklaas vermoeider zijn en dat bijna ieder kind verkouden is maar toch, het vertrouwen wat papa en mama in mijn gezondheid hebben is logischer wijs een heel stuk minder en moet weer groeien. Hierdoor was de reis vanmorgen naar Nijmegen weer erg lang. Eenmaal in het Nijmegen ziekenhuis pak ik mijn eigen routine weer op. Plassen als ik binnen ben, in de lange gang over de krokodillen heel springen en samen met papa me verstoppen voor mama. Vandaag wilde ik zelfs weer poseren voor een pasfoto, iets wat vorige week echt niet bespreekbaar was. Nadat ik me had gemeld aan de balie werd ik al vrij snel geroepen voor het bloedprikken. Deze keer wist ik dat ik geen vingerprik kreeg maar dat mijn kastje onder de huid weer aangeprikt moest worden. We kregen dan ook de vraag of er een pedagogisch medewerker geroepen moest worden omdat het inmiddels 3 maanden geleden is dat dit voor het laatst is gebeurd. Papa en mama maakte de inschatting dat dit niet nodig was en ze hadden gelijk. Ik heb weer stoer gaan liggen. Mama vertelde wat er ging gebeuren. Ik mocht kiezen tot hoeveel de zuster moest tellen en ik mocht in papa’s vingers knijpen. Zelfs de bloedjes werkte mee want deze kwamen direct tevoorschijn iets wat zeldzaam is bij mij. Daarna weer tot 5 tellen en weg was het slangetje van mijn buik. Toen kon het lange wachten beginnen. Het spreekuur liep namelijk flink uit. Nu vinden we dat niet erg wat wij snappen als geen ander dat het voor ieder ouder belangrijk is dat je alle vragen die hebt beantwoord worden. Alleen betekende dit voor ons dat wij langer op die o zo belangrijke bloeduitslagen moesten wachten. Ja en wachten, dat duurt dan heel lang. Gelukkig ben ik er dan nog om voor wat afleiding te zorgen. Zo ben ik met mama een puzzel gaan maken en heb ik papa zo ver gekregen dat hij samen met mij een grote toren van blokken heeft gebouwd. Uiteindelijk waren wij aan de beurt. Aan het gezicht van de oncoloog zagen we direct dat het goed was. Jawel, weer een keurig bloedbeeld. Ook bij het lichamelijk onderzoek kwam niets geks naar voren. Nadat de dokter was bij gekletst met papa en mama was het tijd om te gaan. Ze wenste ons een hele fijne december maand en over 6 weken wil ze me weer terug zien. In de auto naar huis hebben we direct Lieke gebeld want zij vindt het toch iedere keer weer moeilijk als ik naar Nijmegen moet. Ze was dan ook erg blij om te horen dat weer op de terugweg waren.
Nu kunnen we echt gaan genieten van alle festiviteiten van deze maand. De komende dagen staan echt helemaal in het teken van Sinterklaas. Lieke en ik hebben zelfs ons vriendenboekje in de schoen gedaan zodat Sinterklaas en zwarte piet erin kunnen schrijven. We zijn wel erg benieuwd wanneer het vriendenboekje weer terug komt.

Voor iedereen hele fijne dagen en eet je niet ziek aan al dat lekkere snoepgoed.

Groetjes Janske Beks