De wereld van Janske
Door: Janske
Blijf op de hoogte en volg Janske
17 November 2011 | Nederland, Heeze
Dag lieve mensen,
Er is de afgelopen tijd weer heel veel gebeurd. Het is ook weer een tijd van uiterste. Iets wat waarschijnlijk de komende tijd zeker nog ons leven zal beheersen. Van de ene kant heb je de blik naar voren. Genieten van de mooie, simpele dingen. Van de andere kant heb je als kind van vijf al een heel verleden en dat verleden zal ik, of ik nu wil of niet, in de toekomst altijd bij me dragen. Daarnaast heb je ook nog eens de onzekerheid. Natuurlijk gaan we er allemaal voor dat de kanker niet terug komt en dus zal ik me bezig moeten houden met de toekomst. Met de tijd die nog komen gaat. Hiervoor is het belangrijk dat ik zo goed mogelijk mee kan met andere kinderen van mijn leeftijd. Dit zal nu al extra inspanning van mij vragen. Van de andere kant, ik heb al zoveel meegemaakt en wat ga ik nog meemaken? Hoe belangrijk is het om mij nu al die extra inspanning te laten doen, mijn lichaam is nog aan het herstellen en ik wil ook nog graag even kleuter zijn, want wat is er nu mooier dan zorgeloos kleuter te kunnen zijn. Hoe wij als gezin met al deze dillema’s omgaan zal ik jullie vertellen in mijn verslag van de afgelopen weken.
Natuurlijk begint het met het optreden van de Sweet Candy bij de Heibessums. Samen met mijn grote zus Lieke mocht ik nu dus optreden. Ik vond het heel leuk om te doen en heb er dan ook echt van genoten. Echt heel druk maken voor zo’n optreden doe ik niet. Daar zit een groot verschil in met bijvoorbeeld mijn grote zus Lieke. We lopen daar de zaal in en dat ziet er natuurlijk heel anders uit dan waar we altijd oefenen. Allemaal mensen, allemaal lampen, dus ik ga een mooi plekje opzoeken om mijn beginpose aan te nemen voor de dans. Ik weet natuurlijk dan niet wat rechts en links is en wat voor en achter is. Op mijn gemak ga ik zitten en denk: “Laat de muziek maar beginnen”. Ineens voel ik Lieke en kijk in haar verschrikte gezicht. Blijkbaar zit ik op de verkeerde plaats. Vakkundig word ik door Lieke naar de juiste plaats gesleurd. Wat een geluk dat ik zo’n grote zus heb met ervaring. Daarna verliep de dans voorspoedig en heb ik weer iets meegemaakt waarvan ik vorig jaar alleen nog maar kon dromen. Na onze aftocht zijn we lekker bij opa IJsje en oma Tumtum gaan slapen. Alle drie gaan logeren bij opa IJsje en oma Tumtum. Zonder papa en mama, wat een geluk. Dat is punt twee op 1 dag waarvan ik gedroomd heb dat ik dat nog eens zou kunnen doen.
Inmiddels begin ik een echt podiumbeest te worden, want 3 dagen later stond ik weer voor een groot publiek. In dit geval op school, want het was open podium. De kans voor ons om aan onze ouders te laten zien hoe goed wij al kunnen optreden. Vakkundig doe ik met alle dansjes mee. Ik kijk natuurlijk even door de zaal en kijk of ik bekende zie en zwaai er even naar. Nou, daar hoef ik me niet druk meer over te maken. Vol enthousiasme doe ik mee met de stukjes die ik mee moet doen. Als er pasjes gedaan worden die voor mij nog net even te moeilijk zijn, los ik dit op door er zelf een iets makkelijker pasje van te maken. Maakt niet uit, heeft niemand in de gaten, als ik maar enthousiast mee blijf doen. In de tijd dat ik niet hoef op te treden, maar toevallig wel op het podium sta, zorg ik ervoor dat mijn neus netjes schoon blijft. Ondanks dat er zoveel mensen staan te kijken gaat mijn vinger dan naar mijn neusgat, daar wordt even in gepulkt, de vinger komt weer uit het neusgat, even kijken wat er aan mijn vinger is blijven hangen en als laatste natuurlijk even die vinger in de mond. Tja, je kunt natuurlijk niet met een vieze neus of vieze vingers op het podium staan. Uiteindelijk kom ik natuurlijk heel trots thuis vanwege weer een fijn optreden.
Weer een dag later mag ik naar het ziekenhuis, maar nu met mijn mooiste kleren aan. Ook Lieke, Meike, papa en mama gaan mee. In dit geval gingen we naar het Eindhoven ziekenhuis. Iedereen had er zin in. Dat is ook niet zo gek, want het was een afscheidsfeestje. Nog even een keer gedag zeggen tegen de zusters en dokters die voor mij gezorgd hebben . Natuurlijk is er gezongen, hebben we taart gegeten, waren er cadeaus en ben ik samen met mijn zusjes nog 1 keer naar de speelzaal geweest. Nog 1 keer op de fiets in het Eindhoven ziekenhuis en nog 1 keer zwaaien. Dag Eindhoven ziekenhuis en we gaan er vanuit tot nooit meer, of het moet zijn dat we er nog een keer naar toe moeten omdat mama daar werkt. Maar ik wil dit hoofdstuk toch graag afsluiten.
Dan komt er iemand naar Nederland, waar ieder kind naar uit kijkt. Sinterklaas komt in het land en natuurlijk geeft dat ook bij ons in huis de nodige spanning. Gelukkig had Sinterklaas op televisie gezegd dat we op zaterdag meteen onze schoen mochten zetten en dat hebben we dus gedaan. En ja hoor, op zondag hadden wij onze eerste schoencadeautjes al te pakken. Ik ben benieuwd wat er tot 5 december nog meer staat te gebeuren.
Een paar weken geleden hadden we post gehad van de stapvriendjes en op zondag moesten wij ons melden op het afgesproken tijdstip, op de afgesproken plaats. We gingen letterlijk op stap met onze stapvriendjes. Ze vonden dat wij als gezin wel een fijne ontspannen middag verdient hadden, dus ze hadden een speurtocht uitgezet, waarbij we spelletjes moesten doen en een schat opgraven. Helemaal super natuurlijk. Daarna zijn we ook nog gaan spelen en eten en zondagavond zijn we dan ook heel moe, maar ook heel voldaan gaan slapen. Het was voor ons allemaal weer een opkikker, want het klinkt allemaal wel mooi wat we hier opschrijven, de gevoelens zijn regelmatig toch wel anders. Gelukkig hebben mensen in onze naaste omgeving dit in de gaten en zo’n middag met de stapvriendjes doet ons dan ook heel erg goed.
En dan vandaag naar het Nijmegen ziekenhuis. Als je het dan toch over andere gevoelens hebt. Vandaag had ik een afspraak bij de fysiotherapie in Nijmegen. Zoals hierboven beschreven doen wij onze uiterste best om door te gaan, maar op dagen als vandaag word je weer extra met je verleden geconfronteerd. We gingen naar het ziekenhuis waar we op 7 juli 2009 voor het eerst kwamen. Op die plek stapten we letterlijk de wereld van de kinderkanker binnen. Want het is echt een wereld.
Vanaf het moment dat je die wereld binnenstapt is het over met je eigen leven. En niet alleen met dat van mij, maar ook van heel ons gezin en de mensen die dicht bij ons staan. Iedereen wil o zo graag zelf keuzes maken in het leven, maar vanaf dat moment heb je geen keuze meer. De keuzes worden voor je gemaakt en alles en iedereen zal zich daar naar moeten schikken. Allemaal voor dat ene doel, en dat doel is hetgene wat ik hierboven allemaal beschreven heb. Daar hebben we het allemaal voor gedaan.
En telkens als wij dat ziekenhuis binnenkomen, dan komen wij weer in de wereld van de kinderkanker. Zo stond ik in de hal te kijken naar een kind dat helemaal kaal was. Ik als kind van vijf zeg dan tegen papa en mama: “Kijk daar, dat kind met dat kale bolletje”. Papa en mama zie ik dan voor zich uit kijken. Wat gaat er nu in de hoofden van papa en mama om? Daar zou ik ook wel eens nieuwsgierig naar zijn. Uiteindelijk wordt er verteld dat ik ook zo’n kaal bolletje heb gehad en dat wij ook altijd zo door het ziekenhuis liepen. Natuurlijk weet ik dat wel, maar vandaag had ik toch mooi drie staartjes. Zou er een verschil zijn tussen het denken van grote mensen en kleine kinderen?
En dan naar de fysiotherapie. Want de wereld is zo raar. Ruim 4,5 maand geleden kreeg ik nog extra zuurstof, sondevoeding en weet ik veel hoeveel medicijnen. De behandeling werd gestopt, want mijn lichaam kon verder behandelen niet meer aan. En ondanks dat mijn toekomst nog zoveel onzekerder is dan van de meeste kinderen, ging ik vandaag naar de fysiotherapie. Dit om te kijken wat de effecten op mij zijn geweest van 2 jaar chemo therapie en de vele complicaties die ik heb gehad. En wat zijn dan de verschillen met mijn leeftijdgenootjes, waar moet iets aan gedaan worden en wat kunnen we nog even voor ons uit schuiven? Ik herken alles weer in het Nijmegen ziekenhuis en in de krokodillenzaal moet ik zijn. Daar verheugde ik me de hele week al op. Dat is de zaal waar ik voor de tweede keer heb leren lopen. Want zo’n twee jaar geleden kon ik niet eens meer lopen. Toen was iedereen blij met elk pasje, ik had een rollator en langzaam maar zeker kwam er weer steeds meer beweging in. Nu ren ik, spring ik, glij ik, rol ik en ga zo maar door. Maar wat zijn dan de verschillen met de leeftijdgenootjes? In de vorige drie regels beschrijf ik eigenlijk het grote verschil tussen de wereld van kinderkanker en de wereld waarin wij met zijn allen leven. Het leven waarin het gaat over overleven versus het leven waarin het gaat over prestaties leveren, beoordeeld worden en “meekunnen”. Voorlopig geniet ik nog van het wonder dat ik gewoon elke dag in de klas zit, al vraagt de wereld al vlug meer van mij, ons gezin en onze omgeving.
Natuurlijk is het van belang om te weten waar ik nu sta en dus heb ik ontzettend mijn best gedaan vandaag. De fysiotherapeut was dan ook heel tevreden over hoe het nu met me gaat. Ondanks de mega zware behandeling die ik afgelopen jaren heb ondergaan, was ze mega tevreden over hoe het nu met me gaat. Natuurlijk kan er links en rechts nog wat bijgeschaafd worden. Dit is voorlopig op te lossen met wat hulpmiddelen op school, wat oefeningen thuis en fysiotherapie hier in de omgeving. De belangrijkste boodschap was dat er best aan gewerkt mag worden, maar het moet wel leuk zijn. Ik ben nu kleuter en 1 ding is zeker, dat ben je maar 1 keer in je leven.
Groetjes Janske
Er is de afgelopen tijd weer heel veel gebeurd. Het is ook weer een tijd van uiterste. Iets wat waarschijnlijk de komende tijd zeker nog ons leven zal beheersen. Van de ene kant heb je de blik naar voren. Genieten van de mooie, simpele dingen. Van de andere kant heb je als kind van vijf al een heel verleden en dat verleden zal ik, of ik nu wil of niet, in de toekomst altijd bij me dragen. Daarnaast heb je ook nog eens de onzekerheid. Natuurlijk gaan we er allemaal voor dat de kanker niet terug komt en dus zal ik me bezig moeten houden met de toekomst. Met de tijd die nog komen gaat. Hiervoor is het belangrijk dat ik zo goed mogelijk mee kan met andere kinderen van mijn leeftijd. Dit zal nu al extra inspanning van mij vragen. Van de andere kant, ik heb al zoveel meegemaakt en wat ga ik nog meemaken? Hoe belangrijk is het om mij nu al die extra inspanning te laten doen, mijn lichaam is nog aan het herstellen en ik wil ook nog graag even kleuter zijn, want wat is er nu mooier dan zorgeloos kleuter te kunnen zijn. Hoe wij als gezin met al deze dillema’s omgaan zal ik jullie vertellen in mijn verslag van de afgelopen weken.
Natuurlijk begint het met het optreden van de Sweet Candy bij de Heibessums. Samen met mijn grote zus Lieke mocht ik nu dus optreden. Ik vond het heel leuk om te doen en heb er dan ook echt van genoten. Echt heel druk maken voor zo’n optreden doe ik niet. Daar zit een groot verschil in met bijvoorbeeld mijn grote zus Lieke. We lopen daar de zaal in en dat ziet er natuurlijk heel anders uit dan waar we altijd oefenen. Allemaal mensen, allemaal lampen, dus ik ga een mooi plekje opzoeken om mijn beginpose aan te nemen voor de dans. Ik weet natuurlijk dan niet wat rechts en links is en wat voor en achter is. Op mijn gemak ga ik zitten en denk: “Laat de muziek maar beginnen”. Ineens voel ik Lieke en kijk in haar verschrikte gezicht. Blijkbaar zit ik op de verkeerde plaats. Vakkundig word ik door Lieke naar de juiste plaats gesleurd. Wat een geluk dat ik zo’n grote zus heb met ervaring. Daarna verliep de dans voorspoedig en heb ik weer iets meegemaakt waarvan ik vorig jaar alleen nog maar kon dromen. Na onze aftocht zijn we lekker bij opa IJsje en oma Tumtum gaan slapen. Alle drie gaan logeren bij opa IJsje en oma Tumtum. Zonder papa en mama, wat een geluk. Dat is punt twee op 1 dag waarvan ik gedroomd heb dat ik dat nog eens zou kunnen doen.
Inmiddels begin ik een echt podiumbeest te worden, want 3 dagen later stond ik weer voor een groot publiek. In dit geval op school, want het was open podium. De kans voor ons om aan onze ouders te laten zien hoe goed wij al kunnen optreden. Vakkundig doe ik met alle dansjes mee. Ik kijk natuurlijk even door de zaal en kijk of ik bekende zie en zwaai er even naar. Nou, daar hoef ik me niet druk meer over te maken. Vol enthousiasme doe ik mee met de stukjes die ik mee moet doen. Als er pasjes gedaan worden die voor mij nog net even te moeilijk zijn, los ik dit op door er zelf een iets makkelijker pasje van te maken. Maakt niet uit, heeft niemand in de gaten, als ik maar enthousiast mee blijf doen. In de tijd dat ik niet hoef op te treden, maar toevallig wel op het podium sta, zorg ik ervoor dat mijn neus netjes schoon blijft. Ondanks dat er zoveel mensen staan te kijken gaat mijn vinger dan naar mijn neusgat, daar wordt even in gepulkt, de vinger komt weer uit het neusgat, even kijken wat er aan mijn vinger is blijven hangen en als laatste natuurlijk even die vinger in de mond. Tja, je kunt natuurlijk niet met een vieze neus of vieze vingers op het podium staan. Uiteindelijk kom ik natuurlijk heel trots thuis vanwege weer een fijn optreden.
Weer een dag later mag ik naar het ziekenhuis, maar nu met mijn mooiste kleren aan. Ook Lieke, Meike, papa en mama gaan mee. In dit geval gingen we naar het Eindhoven ziekenhuis. Iedereen had er zin in. Dat is ook niet zo gek, want het was een afscheidsfeestje. Nog even een keer gedag zeggen tegen de zusters en dokters die voor mij gezorgd hebben . Natuurlijk is er gezongen, hebben we taart gegeten, waren er cadeaus en ben ik samen met mijn zusjes nog 1 keer naar de speelzaal geweest. Nog 1 keer op de fiets in het Eindhoven ziekenhuis en nog 1 keer zwaaien. Dag Eindhoven ziekenhuis en we gaan er vanuit tot nooit meer, of het moet zijn dat we er nog een keer naar toe moeten omdat mama daar werkt. Maar ik wil dit hoofdstuk toch graag afsluiten.
Dan komt er iemand naar Nederland, waar ieder kind naar uit kijkt. Sinterklaas komt in het land en natuurlijk geeft dat ook bij ons in huis de nodige spanning. Gelukkig had Sinterklaas op televisie gezegd dat we op zaterdag meteen onze schoen mochten zetten en dat hebben we dus gedaan. En ja hoor, op zondag hadden wij onze eerste schoencadeautjes al te pakken. Ik ben benieuwd wat er tot 5 december nog meer staat te gebeuren.
Een paar weken geleden hadden we post gehad van de stapvriendjes en op zondag moesten wij ons melden op het afgesproken tijdstip, op de afgesproken plaats. We gingen letterlijk op stap met onze stapvriendjes. Ze vonden dat wij als gezin wel een fijne ontspannen middag verdient hadden, dus ze hadden een speurtocht uitgezet, waarbij we spelletjes moesten doen en een schat opgraven. Helemaal super natuurlijk. Daarna zijn we ook nog gaan spelen en eten en zondagavond zijn we dan ook heel moe, maar ook heel voldaan gaan slapen. Het was voor ons allemaal weer een opkikker, want het klinkt allemaal wel mooi wat we hier opschrijven, de gevoelens zijn regelmatig toch wel anders. Gelukkig hebben mensen in onze naaste omgeving dit in de gaten en zo’n middag met de stapvriendjes doet ons dan ook heel erg goed.
En dan vandaag naar het Nijmegen ziekenhuis. Als je het dan toch over andere gevoelens hebt. Vandaag had ik een afspraak bij de fysiotherapie in Nijmegen. Zoals hierboven beschreven doen wij onze uiterste best om door te gaan, maar op dagen als vandaag word je weer extra met je verleden geconfronteerd. We gingen naar het ziekenhuis waar we op 7 juli 2009 voor het eerst kwamen. Op die plek stapten we letterlijk de wereld van de kinderkanker binnen. Want het is echt een wereld.
Vanaf het moment dat je die wereld binnenstapt is het over met je eigen leven. En niet alleen met dat van mij, maar ook van heel ons gezin en de mensen die dicht bij ons staan. Iedereen wil o zo graag zelf keuzes maken in het leven, maar vanaf dat moment heb je geen keuze meer. De keuzes worden voor je gemaakt en alles en iedereen zal zich daar naar moeten schikken. Allemaal voor dat ene doel, en dat doel is hetgene wat ik hierboven allemaal beschreven heb. Daar hebben we het allemaal voor gedaan.
En telkens als wij dat ziekenhuis binnenkomen, dan komen wij weer in de wereld van de kinderkanker. Zo stond ik in de hal te kijken naar een kind dat helemaal kaal was. Ik als kind van vijf zeg dan tegen papa en mama: “Kijk daar, dat kind met dat kale bolletje”. Papa en mama zie ik dan voor zich uit kijken. Wat gaat er nu in de hoofden van papa en mama om? Daar zou ik ook wel eens nieuwsgierig naar zijn. Uiteindelijk wordt er verteld dat ik ook zo’n kaal bolletje heb gehad en dat wij ook altijd zo door het ziekenhuis liepen. Natuurlijk weet ik dat wel, maar vandaag had ik toch mooi drie staartjes. Zou er een verschil zijn tussen het denken van grote mensen en kleine kinderen?
En dan naar de fysiotherapie. Want de wereld is zo raar. Ruim 4,5 maand geleden kreeg ik nog extra zuurstof, sondevoeding en weet ik veel hoeveel medicijnen. De behandeling werd gestopt, want mijn lichaam kon verder behandelen niet meer aan. En ondanks dat mijn toekomst nog zoveel onzekerder is dan van de meeste kinderen, ging ik vandaag naar de fysiotherapie. Dit om te kijken wat de effecten op mij zijn geweest van 2 jaar chemo therapie en de vele complicaties die ik heb gehad. En wat zijn dan de verschillen met mijn leeftijdgenootjes, waar moet iets aan gedaan worden en wat kunnen we nog even voor ons uit schuiven? Ik herken alles weer in het Nijmegen ziekenhuis en in de krokodillenzaal moet ik zijn. Daar verheugde ik me de hele week al op. Dat is de zaal waar ik voor de tweede keer heb leren lopen. Want zo’n twee jaar geleden kon ik niet eens meer lopen. Toen was iedereen blij met elk pasje, ik had een rollator en langzaam maar zeker kwam er weer steeds meer beweging in. Nu ren ik, spring ik, glij ik, rol ik en ga zo maar door. Maar wat zijn dan de verschillen met de leeftijdgenootjes? In de vorige drie regels beschrijf ik eigenlijk het grote verschil tussen de wereld van kinderkanker en de wereld waarin wij met zijn allen leven. Het leven waarin het gaat over overleven versus het leven waarin het gaat over prestaties leveren, beoordeeld worden en “meekunnen”. Voorlopig geniet ik nog van het wonder dat ik gewoon elke dag in de klas zit, al vraagt de wereld al vlug meer van mij, ons gezin en onze omgeving.
Natuurlijk is het van belang om te weten waar ik nu sta en dus heb ik ontzettend mijn best gedaan vandaag. De fysiotherapeut was dan ook heel tevreden over hoe het nu met me gaat. Ondanks de mega zware behandeling die ik afgelopen jaren heb ondergaan, was ze mega tevreden over hoe het nu met me gaat. Natuurlijk kan er links en rechts nog wat bijgeschaafd worden. Dit is voorlopig op te lossen met wat hulpmiddelen op school, wat oefeningen thuis en fysiotherapie hier in de omgeving. De belangrijkste boodschap was dat er best aan gewerkt mag worden, maar het moet wel leuk zijn. Ik ben nu kleuter en 1 ding is zeker, dat ben je maar 1 keer in je leven.
Groetjes Janske
-
18 November 2011 - 06:22
Willy En Jeanet:
Hoi Janske
Ten eerste ben ik heel trots op jou dat het zo goed gaat.
En dat je lekker bezig bent met dansen met je grote zus Lieke.
En met je school.
Ja het is een nare herinnering dat je zo ziek bent geweest.
Maar het is ook heel fijn dat je afscheid kan nemen van je ziekte en van het ziekenhuis.
Nu kun je beginnen aan een toekomst,rustig opbouwen ,en genieten van de dingen die er gaan komen,al zijn het kleine dingen.
Maak er dan ook een een heel fijn leven van samen met je Papa en Mama en met je zusjes.
Dit hebben jullie wel verdiend,om een mooi nieuw leven te krijgen.
Dat moet vast en zeker wel lukken met zo'n fijn gezin en niet te vergeten met zo'n fijne familie,want die mogen we zeker niet vergeten ook voor hun is het zwaar geweest om aan te zien dat het niet goed ging,en alle hulp gegeven hebben wat ze in hun macht hadden.
Die zijn er tegenwoordig maar weinig ,die door dik en dun gaan samen met elkaar.
In een woord geweldig.Geniet samen en met elkaar dat is toch wel het mooiste van een leven.
Ik wens jullie veel geluk en een gezondheid toe.
En dat sinterklaas jullie huisje niet voorbij rijd :)
Groetjes Jeanet -
18 November 2011 - 08:36
Frank En Heidi :
Hallo allemaal.
Wat doe je nu !! nu groeien je haren zo hard omdat je netjes in je eigen bedje slaapt en dan knip je ze er weer af.
Maar voor de rest doe je het gewoon goed. Lekker dansen lekker genieten van kleuter zijn.
En voor je ouders is het gewoon moeilijk. Het is voor "gewone" ouders al moeilijk om het goed te doen. Voor jou komen daar gewoon nog meer dilema's bij. Van de ene kant lekker kleuteren eens lekker alles laten gaan ..... en van de andere kant aan de toekomst werken. Maar dat gaat helemaal goed komen. Je ouders hebben nog steeds de juiste beslissingen genomen...dus dat gaat nu ook goed komen.
Geniet maar lekker met zijn alle van de fijne dingen. Vervelende dingen zijn er genoeg.
Groetjes uit Leende
-
18 November 2011 - 08:41
Leanne:
Janske,
wat is er de laatste tijd weer veel gebeurd...
Super mooi en goed gedanst met Sweet Candy, opgetreden op het open podium, afscheid genomen van het Eindhoven ziekenhuis, je haren geknipt, op stap geweest met de stapvriendjes, het super goed gedaan bij de fysio en vast nog veel meer!
Wat leuk om te lezen, maar wat vertel je er zelf ook enthousiast over!
Wat fijn hè om weer gewoon een kleuter te zijn :)
Tot snel..
Groetjes Leanne -
18 November 2011 - 08:42
Betsie:
Ohja en ik moest jou en je zusjes de groetjes doen van Betsie :)
*Knor Knor* -
18 November 2011 - 08:53
DORRY:
HOI WERELDWONDER EN FAM EN DE KUDDE.
JANSKE IK HEB JOU MOEDER GESPROKEN IN HET DORP, EN DIE VERTELDEN MIJ AL HET EEN EN ANDER.
OOK DAT JIJ AFSPRAKEN MAAKT GEWOON MEE DOET ALS JIJ KAN, EN ZELFS EET NA DE VRAAG LUSTTE IK DAT OOK TOEN IK TWEE WAS?
DAT DE ONRUST BLIJFT JOKE EN FERRIE IS NORMAAL JULLIE HEBBEN ZOVEEL MEEGEMAAKT ,EN DE GARANTIE DAT HET GOED BLIJFT KAN NIEMAND JULLIE GEVEN.
MAAR OM MET SLAPPE KLETS TE KOMEN DAAR MOET JE NIET AAN DENKEN IS UIT DEN BOZE.
nATUURLIJK KIJKEN JULLIE TERUG OP ALLES EN WAT ER KAN KOMEN ZO ZITTEN MENSEN IN ELKAAR. NIKS MIS MEE DAT NOEMEN WIJ GEVOELENS, EN IN JULLIE GEVAL OUDERGEVOELENS
MAAR HOOP MAG JE WEL HEBBEN ,EN IK GELOOF OPRECHT DAT DIE ROTKANKER WEG BLIJFT
MAAR IK DENK DAT WIJ TOCH WEER MOETEN GAAN FIKKEN VOOR KRACHT EN GELOOF MENSEN
EN DAN DAT DANSEN EEN KNIPBEURT LOGEREN EEN SPEURTOCHT NONDE KNOL DAT IS VEEL.
HUMMEL FAM EN DE REST EEN DIKKE VETTE DORRY
-
18 November 2011 - 15:38
Neef Bart:
MOOI !!!!!!!!!!!!!!
groetekus van mij -
18 November 2011 - 15:38
Fam Prinsen:
prachtig
groetjes van ons -
18 November 2011 - 16:25
Oma Hanny En Frans:
Lieve Janske,
Het gaat écht goed met dat kleine meisje van ons....... Geweldig trots zijn we op jou.
En natuurlijk ook op Lieke en Meike. De een wat groter, de ander wat "kleiner".
We zien dat het dansen al heel goed gaat. Goed oefenen he, want wij komen kijken hoe dat het allemaal gaat.
Wij gaan dit natuurlijk in een brief aan Sint en Piet schrijven. Misschien komt hij hier nog wel een kadootje brengen, je weet maar nooit.
Dikke knuffel van ons -
18 November 2011 - 21:43
De Stapvriendjes:
Hoi fam. Beks,
FIjn te lezen dat jullie weer genoten hebben van die geweldigemiddag vorige week..
Ook wij hebben hiervan genoten...... De schattentoch was zeer zeker voor herhaling vatbaar.....
Hopelijk hebben jullie hiervan weer een stoot energie van gekregen voor de komende weken..
En wij willen wel weer een zondagmiddag plannen om lekker de bossen of de hei op te gaan zoeken.....
En wij zij supertrots op jou Janske dat je voor alles in bent en het erg goed gaat met je/jullie.......
Heel veel liefs,
Jens, Brent,Daisy,Sven en fenne -
19 November 2011 - 11:09
Ilse:
Heey Janske!!!
Hoe gaat het???
Hoor ik nou dat de sint is geweest???
En.. Wat heeft hij gebracht???
Tot maandag op school!!!
Groetjes Ilse -
19 November 2011 - 17:16
DORRY:
HOI 3BEKSJES EN DE REST.
SAMIJN EN SEM HEBBEN DE SCHOEN GEZET ,MAAR ZE HADDEN GEEN EXTRA SCHOENEN BIJ HUN DUS STAAN ER EEN PAAR KEI GROTE SCHOENEN VAN OPA.
EN SINT HAD DE VORIGE KEER EEN BRIEF GESCHREVEN DAT HET PAARD LIEVER UIT EEN EMMER DRONK OMDAT ZIJN TONG KNEL KWAM TE ZITTEN IN HET SCHAALTJE DUS OMA MOET EEN EMMER MET WATER NEERZETTEN VOOR HET PAARD IK GENIET VAN ZO IETS IK BLIJF EEN KIND.
EEN DIKKE VETTE DORRYEEN FIJNE ZONDAG ALLEMAAL -
20 November 2011 - 12:16
Joli Claes:
Ha Ke3
Wat een verhaal toch weer.
2 Jaar in vogelvlucht, en wat er nog gebeuren moet om jouw weer in topconditie te krijgen.
Maar je bent aardig op weg als ik lees wat je de afgelopen tijd allemaal al gedaan hebt.
En als het even wat moeilijker gaat, staat er altijd wel iemand klaar om jullie er doorheen te slepen.
Jij komt er wel.
Hoe gaat het op school ?
Er komt nu wel een spannende en drukke tijd aan op school.
Eerst de Sint en dan de Kerst.
Het zal allemaal wel heel gezellig worden.
Dus ik wens jullie allemaal heel veel plezier met alle voorbereidingen.
Groetjes aan iedereen,
Dikke kus van ons. xxxxxxxxxxxxxxxxxxx -
20 November 2011 - 17:55
Ellen:
Lieve super Janske!
Wat goed om te horen dat je zo lekker gewoon kleuter bent op het moment!
Heerlijk zingen, dansen, rennen, spelen met drie mooie staartjes op je hoofd!
Super knap dat je samen met je grote zus hebt opgetreden, gaaf om jullie samen zo te zien!
En dat jij zelf andere pasjes verzint, dat noemen ze nog eens improviseren... Ook dat is een groot talent, wist je dat?
En natuurlijk blijft het allemaal moeilijk en onbegrijpelijk dat het nu ineens zo gaat terwijl het een jaar geleden zo anders was, maar volgens mij kunnen we er met z'n allen alleen maar over zeggen dat we hier ontzettend blij mee zijn!
Blijf alle dingen doen die kleuters doen en geniet er lekker van allemaal samen!
Veel liefs -
21 November 2011 - 15:32
Asmara:
Hoi Janske
Wat hebben jullie veel gedaan de laatste tijd. Gedanst, de sint en zijn pieten welkom geheten, naar ziekenhuizen geweest, noem maar op. De artsen in de ziekenhuizen zijn zeker trots op je, je bent niet voor niets SUPER JANSKE. Geniet van het kleuter zijn, de rest komt later.
Veel liefs
Asmara -
22 November 2011 - 21:17
Janny:
Hallo Ke3,
Wat fijn om te lezen dat het allemaal goed met jullie gaat, en weer leuke dingen meemaken zoals het gezellige uitje met je stapvriendjes en het optreden met sweet candy, en dan ook nog eens het open podiun.
Je haren zijn al goed gegroeid, mooi om te zien.
Fijn dat je afscheid hebt kunnen nemen van de afgelopen twee jaar, en nu positief de toekomst in kunt gaan, en wat kan jij hoog springen bij de fysio.
Ga lekker genieten van de Sint en elkaar,
Heel veel groetjes van der Fam.Vrienten -
23 November 2011 - 07:52
Gerda:
Hey Janske en familie,
Wat hebben jullie weer veel gedaan in de afgelopen weken.
En wat groeien jouw haartjes goed, zelfs al weer geknipt!
Dat staartje staat je geweldig!
Blijf genieten met z'n allen.
Hou je taai allemaal.
Lieve groeten en houdoe.
Gerda -
23 November 2011 - 12:12
Judith,Ron,Wout,Sien:
Dag lief gezin,
Al horen jullie al een tijdje niets van ons, we denken aan jullie en leven met jullie mee.
Zojuist met een traantje dit verhaal weer gelezen.
We plannen zeker nog een bezoekje, helaas laat dat wat langer op zich wachten dan onze bedoeling was/is. Wat in het vaatje zit verzuurt niet, zullen we maar zeggen.
Dikke knuffel en heel veel kracht voor al die nieuwe dingen die weer o zo veel teweeg brengen!
-
25 November 2011 - 08:04
Lambert En Tineke:
Hallo lieve Janske!!
Wat is de wereld van Janske weer mooi hé!!! En zeker in deze leuke weken !! Geniet ervan meisje, samen met je zusjes en je mama en papa.
Liefs van ons -
25 November 2011 - 19:31
Broer En Bertha:
JANSKE
IK HEB T TOVERSTOKJE GEKREGEN
VAN N SPROOKJES FEE
DAAR TOVER IK VOOR JOU
DE MOOISTE DROMEN MEE
FIJN DAT JE MET DE MOOIE DINGEN
WEER KUNT DANSEN EN SPRINGEN
WAT SUPER VAN JOU
GROETJES B EN B -
26 November 2011 - 16:30
DORRY:
HOI JANSKE LIEKE EN MEIKE.
GAAT HET NOG GOED IN DE POLDER????????/
BIJ ONS WEL SAMIJN EN SEM KOMEN SLAPEN DUS OMA IS IN HAAR SAS.
HEBBEN JULLIE NOG IETS LEUKS GEDAAN?
HOE GAAT HET MET DE VISSEN?
HEBBEN JULLIE DE SCHOEN NOG GEZET?
OEFEN JIJ NOG MET LIEKE VOOR EEN DANS OPTREDEN?????????????????
EEN FIJNE ZONDAG ,EN EEN KEI DIKKE VETTE DORRY
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
