Machteloos aan de zijlijn
Door: Ferry Beks
Blijf op de hoogte en volg Janske
11 Augustus 2014 | Nederland, Heeze
Op het moment dat ik dit schrijf is het precies 3 jaar geleden dat de behandeling van Janske, de middelste dochter van Joke en mij, is gestopt. Haar lichaam was uitgeput na bijna twee jaar zware behandeling waarbij de ene complicatie de andere opvolgde. Negen maanden verblijf in het UMC St. Radboud in Nijmegen en ontelbare ritten naar het ziekenhuis in Nijmegen en Eindhoven. Slapeloze nachten, de onzekerheid. Van onze droom van een mooi gezinnetje was niet veel meer over. Onze oudste dochter, Lieke, heeft lange tijd bij opa en oma gelogeerd en onze jongste dochter, Meike, mocht in het gezin van mijn zus meedraaien. Natuurlijk probeerden wij ze er zoveel mogelijk bij te betrekken en als we weer naar huis mochten, zorgden we er eerst voor dat ons gezin weer samen was.
Het lastigste voor mij was dat ik dacht dat ik controle had over mijn leven. Dat ik kon bepalen hoe mijn leven eruit zag. Inmiddels weet ik beter. Je kunt wel bepalen hoe je met zaken omgaat, maar wat er op je pad komt, dat is niet te voorspellen. En zo sta je dan aan het ziekenhuisbed, machteloos. Machteloos te kijken naar wat er met je dochter gebeurd. Machteloos te kijken naar je andere dochters, die je niet kunt geven wat je graag zou willen.
Dan belt er een vriend (Léon) op. “Ferry, mag ik voor jullie Janske Alpe d’HuZes 2010 fietsen?”. Wat een pracht gebaar en hem op de voet gevolgd en gesteund. Een jaar later komt er een nieuwe inschrijving voor Alpe d’HuZes 2011 en Léon vraagt of ik ook mee doe. Ik heb nog nooit gefietst. Vanaf mijn 16e een brommer en vanaf mijn 18e een auto. Hoe kom ik ooit zo’n alpenreus op? Dan kijk je naar Janske en je ziet haar knokken. Iedereen knokt mee, maar allemaal zijn we machteloos. Wat kunnen we doen. Juist ja, zorgen voor nog meer geld voor KWF Kankerbestrijding en dus de strijd met de Alpe aangaan. Ik zeg ja, maar heb en weet niets. Uit alle hoeken krijgen we hulp. Ondertussen gaat de behandeling van Janske verder. Steeds sta ik machteloos, maar krijg wel het gevoel dat ik iets terug kan doen. Daarnaast geeft het fietsen mij iets terug. Met een vol hoofd stap ik op de fiets, heb geen zin, ben moe. Kijk naar Janske, stap op de fiets en kom vol energie en met een leeg hoofd thuis. Ik kan er weer tegenaan. Ik weet waar ik het voor doe.
Vlak voor ik afreis naar Frankrijk gaat het weer slechter met Janske. Ik heb goed getraind, een mooi geldbedrag bij elkaar gehaald en ben klaar voor een paar dagen weg. Maar weer heb ik geen zin, kan zo niet weg gaan. Iedereen zegt dat ik moet gaan en dat ik zo terug ben, mocht het nodig zijn. De volgende dag krijgt Janske weer sondevoeding en zie ik via Skype dat het beter met haar gaat. Ze heeft weer kracht en dat geeft mij weer veel kracht. Tijdens de beklimming van de Alpe gaat er van alles door me heen. Alle soorten van emoties op 1 berg in 1 klim samengevat. Het geeft mij de kracht om door te gaan.
Een nieuwe inschrijving voor Alpe D’HuZes 2012. Janske’s behandeling zit er inmiddels op, maar wij zijn nog lang niet klaar. Met Team Super Janske reizen we met 15 sporters en een compleet begeleidingsteam af naar Frankrijk. Een heel belangrijk moment in onze verwerking van wat ons allemaal is overkomen. Ook ik fiets weer mee, maar ook Joke loopt. Evenals familie en vrienden gaan we de sportieve uitdaging aan. Lieke, Janske en Meike zijn ook mee, evenals beide opa’s en oma’s. Het hele dorp heeft een half jaar lang bijgedragen met diverse acties om geld op te halen en ons te steunen. Warme gebaren, maar wederom levert het sporten zelf ons ook zeer veel op.
Dan is het tijd om aan ons zelf te gaan denken. Om verder te gaan met ons leven en alles proberen op de rit te krijgen. 2013 Is voor ons een zwaar jaar geweest, de stap van de wereld die kinderkanker heet weer terug naar het “normale” leven. Maar inmiddels had ik een uitlaadklep, het fietsen.
In september 2013 zie ik Marinka en ze verteld over het idee om met de VOKK als team deel te nemen en zo gezamenlijk de Mont Ventoux te beklimmen. Of ik ook interesse heb. Een kleine glimlach kan ik niet onderdrukken. Ja graag. In dit geval bel ik Léon en vraag of hij ook mee wil doen en ook hij gaat dit jaar weer mee. De afgelopen jaren heb ik via Social Media regelmatig contact gehad met lotgenoten en vrijwilligers van de VOKK. Er wordt gesproken over het fietsen of lopen van de Mont Ventoux en het lijkt ons fijn om samen deze krachtmeting aan te gaan. Maar nu samen. We hebben allemaal onze eigen strijd gestreden en nu is het tijd om iets terug te kunnen doen. Samen voor Beter. Saamhorigheid, kracht.
Inmiddels ben ik weer volop in training om in september de Mont Ventoux op te fietsen. Oppassen met wat je eet. Door weer, wind en regen die fiets op. Ook nu nog soms met tegenzin, maar als ik nu naar mijn dochters en mijn vrouw kijk weet ik echt waar ik het voor doe. Want wij weten hoe belangrijk het is dat er steeds nieuwe ontwikkelingen blijven komen op het gebied van het bestrijden van kanker. Daar is geld voor nodig, veel geld. KWF ondersteund deze onderzoeken. Daarnaast is geen enkel gezin voorbereid op het gegeven dat je kind kanker kan krijgen. Gelukkig maar. Het is dan wel heel erg prettig dat er wel mensen zijn die zich voor deze gezinnen inzetten. Met en voor elkaar. Ervaringen delen, elkaar steunen, maar ook de vele tips en adviezen die door ervaringen uit het verleden zijn opgedaan. Want alleen kun je het niet. En natuurlijk niet te vergeten de kanjerketting. Dit alles samengevat in de VOKK.
Gelukkig mogen we, op een dag als vandaag, concluderen dat we er toch goed doorheen zijn gekomen. Drie jaar van herstel. Het herstel natuurlijk van Janske, maar ook van ons als ouders, van de zussen en het herstel van ons allemaal als gezin. Onze droom is dat dit iedereen is gegund die hiermee te maken krijgt en daarom wil ik nu niet machteloos aan de zijlijn staan.
Steun mij in de strijd tegen kanker: http://www.grootverzettegenkanker.nl/deelnemers-2014/FerryBeks/#.U-kTA2ccSUk
Het lastigste voor mij was dat ik dacht dat ik controle had over mijn leven. Dat ik kon bepalen hoe mijn leven eruit zag. Inmiddels weet ik beter. Je kunt wel bepalen hoe je met zaken omgaat, maar wat er op je pad komt, dat is niet te voorspellen. En zo sta je dan aan het ziekenhuisbed, machteloos. Machteloos te kijken naar wat er met je dochter gebeurd. Machteloos te kijken naar je andere dochters, die je niet kunt geven wat je graag zou willen.
Dan belt er een vriend (Léon) op. “Ferry, mag ik voor jullie Janske Alpe d’HuZes 2010 fietsen?”. Wat een pracht gebaar en hem op de voet gevolgd en gesteund. Een jaar later komt er een nieuwe inschrijving voor Alpe d’HuZes 2011 en Léon vraagt of ik ook mee doe. Ik heb nog nooit gefietst. Vanaf mijn 16e een brommer en vanaf mijn 18e een auto. Hoe kom ik ooit zo’n alpenreus op? Dan kijk je naar Janske en je ziet haar knokken. Iedereen knokt mee, maar allemaal zijn we machteloos. Wat kunnen we doen. Juist ja, zorgen voor nog meer geld voor KWF Kankerbestrijding en dus de strijd met de Alpe aangaan. Ik zeg ja, maar heb en weet niets. Uit alle hoeken krijgen we hulp. Ondertussen gaat de behandeling van Janske verder. Steeds sta ik machteloos, maar krijg wel het gevoel dat ik iets terug kan doen. Daarnaast geeft het fietsen mij iets terug. Met een vol hoofd stap ik op de fiets, heb geen zin, ben moe. Kijk naar Janske, stap op de fiets en kom vol energie en met een leeg hoofd thuis. Ik kan er weer tegenaan. Ik weet waar ik het voor doe.
Vlak voor ik afreis naar Frankrijk gaat het weer slechter met Janske. Ik heb goed getraind, een mooi geldbedrag bij elkaar gehaald en ben klaar voor een paar dagen weg. Maar weer heb ik geen zin, kan zo niet weg gaan. Iedereen zegt dat ik moet gaan en dat ik zo terug ben, mocht het nodig zijn. De volgende dag krijgt Janske weer sondevoeding en zie ik via Skype dat het beter met haar gaat. Ze heeft weer kracht en dat geeft mij weer veel kracht. Tijdens de beklimming van de Alpe gaat er van alles door me heen. Alle soorten van emoties op 1 berg in 1 klim samengevat. Het geeft mij de kracht om door te gaan.
Een nieuwe inschrijving voor Alpe D’HuZes 2012. Janske’s behandeling zit er inmiddels op, maar wij zijn nog lang niet klaar. Met Team Super Janske reizen we met 15 sporters en een compleet begeleidingsteam af naar Frankrijk. Een heel belangrijk moment in onze verwerking van wat ons allemaal is overkomen. Ook ik fiets weer mee, maar ook Joke loopt. Evenals familie en vrienden gaan we de sportieve uitdaging aan. Lieke, Janske en Meike zijn ook mee, evenals beide opa’s en oma’s. Het hele dorp heeft een half jaar lang bijgedragen met diverse acties om geld op te halen en ons te steunen. Warme gebaren, maar wederom levert het sporten zelf ons ook zeer veel op.
Dan is het tijd om aan ons zelf te gaan denken. Om verder te gaan met ons leven en alles proberen op de rit te krijgen. 2013 Is voor ons een zwaar jaar geweest, de stap van de wereld die kinderkanker heet weer terug naar het “normale” leven. Maar inmiddels had ik een uitlaadklep, het fietsen.
In september 2013 zie ik Marinka en ze verteld over het idee om met de VOKK als team deel te nemen en zo gezamenlijk de Mont Ventoux te beklimmen. Of ik ook interesse heb. Een kleine glimlach kan ik niet onderdrukken. Ja graag. In dit geval bel ik Léon en vraag of hij ook mee wil doen en ook hij gaat dit jaar weer mee. De afgelopen jaren heb ik via Social Media regelmatig contact gehad met lotgenoten en vrijwilligers van de VOKK. Er wordt gesproken over het fietsen of lopen van de Mont Ventoux en het lijkt ons fijn om samen deze krachtmeting aan te gaan. Maar nu samen. We hebben allemaal onze eigen strijd gestreden en nu is het tijd om iets terug te kunnen doen. Samen voor Beter. Saamhorigheid, kracht.
Inmiddels ben ik weer volop in training om in september de Mont Ventoux op te fietsen. Oppassen met wat je eet. Door weer, wind en regen die fiets op. Ook nu nog soms met tegenzin, maar als ik nu naar mijn dochters en mijn vrouw kijk weet ik echt waar ik het voor doe. Want wij weten hoe belangrijk het is dat er steeds nieuwe ontwikkelingen blijven komen op het gebied van het bestrijden van kanker. Daar is geld voor nodig, veel geld. KWF ondersteund deze onderzoeken. Daarnaast is geen enkel gezin voorbereid op het gegeven dat je kind kanker kan krijgen. Gelukkig maar. Het is dan wel heel erg prettig dat er wel mensen zijn die zich voor deze gezinnen inzetten. Met en voor elkaar. Ervaringen delen, elkaar steunen, maar ook de vele tips en adviezen die door ervaringen uit het verleden zijn opgedaan. Want alleen kun je het niet. En natuurlijk niet te vergeten de kanjerketting. Dit alles samengevat in de VOKK.
Gelukkig mogen we, op een dag als vandaag, concluderen dat we er toch goed doorheen zijn gekomen. Drie jaar van herstel. Het herstel natuurlijk van Janske, maar ook van ons als ouders, van de zussen en het herstel van ons allemaal als gezin. Onze droom is dat dit iedereen is gegund die hiermee te maken krijgt en daarom wil ik nu niet machteloos aan de zijlijn staan.
Steun mij in de strijd tegen kanker: http://www.grootverzettegenkanker.nl/deelnemers-2014/FerryBeks/#.U-kTA2ccSUk
-
11 Augustus 2014 - 21:21
Janny Vrienten:
Ferry, mooi geschreven, Succes met het fietsen, wij hebben een bijdrage overgemaakt om de strijd tegen kanker te steunen, gr. -
11 Augustus 2014 - 21:58
Fam. Prinsen:
Ferry, dat heb je weer prachtig verwoord, we hopen dat veel mensen dit lezen en jou ( en hiermee de VOKK ) steunen . Succes verder met de voorbereidingen maar we zijn er nu al van overtuigd dat je ook dit weer zeer goed gaat doen. -
11 Augustus 2014 - 22:52
Willeke:
Ferry, mooi woorden, prachtig geschreven. Succes met je volgende uitdaging! Maar je kunt het.
Zet hem op! -
12 Augustus 2014 - 07:21
Vera:
Wauw, jullie verhaal is weer intens. Wat goed geschreven en verwoord. Veel succes aan allen! -
12 Augustus 2014 - 16:59
Diana:
Erg knap! Heb heel veel respect.
Ik herken je machteloosheid. Mijn zoon heeft maar een kort ziektebed gehad. Sinds de diagnose kanker, heeft hij maar 20 dagen geleefd. Hij is april dit jaar op een leeftijd van 10 maanden gestorven. Alles bij elkaar 1 maand geleefd in het ziekenhuis (radboud nijmegen en Elisabeth tilburg). Ongelooflijk, 9 maanden in het ziekenhuis. Ik vind het erg knap dat jullie deze moeilijke situatie omzetten in positiviteit. Ik hoop dat het mij ooit gaat lukken, jullie zijn in ieder geval een goed voorbeeld.
Heel veel succes.
Diana -
12 Augustus 2014 - 20:17
Miep :
Ik heb het gevolgd via de zijlijn van Willie en Jeanet . En heb ook de open dag mee gedraaid in Mierlo Hout . En geweldig om te horen dat allemaal nog steeds goed gaat Toi Toi Ga zo door ???
-
14 Augustus 2014 - 12:37
Chantal :
De stap van de wereld die kinderkanker heet naar de gewone wereld.... Mooi omschreven. Die stap ligt voor ons nu alweer een jaar of 5 achter ons. Maar het is fijn om verhalen als deze te lezen, verhalen van andere ouders, broers en zussen. Heel veel succes met fietsen! En je brengt me op een idee, misschien moet ik gewoon mee gaan doen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
